แก...
ชั้นไม่อยากดูเลยว่ะ
ดูแล้วขัดใจ
ดูแล้วมีความรู้สึกอื่นๆพุ่งพรวดไปมาตลอดเวลา
แต่ทำไงได้
เพื่อนคนจีนมาเที่ยว
เค้าเรียนภาษาไทยด้วย
ก็ควรเปิดหนังให้เค้าดู
ก็หนังมันก็ดีใช่มั้ยล่ะ...ก็น่ารักดี
ชั้นก็เลยต้องนั่งดูอีกรอบน่ะแก
พอถึงตอนที่ชอบก็ยิ้ม
ถึงตอนที่ไม่ชอบก็ดิ้นพราดเหมือนไส้เดือน
ทำไมหนังเรื่องนึง
ถึงทำให้รู้สึกได้มากขนาดนี้ก็ไม่รู้
หรือว่า....
เพราะชั้นน่ารักเหมือนดากานดา
(เสียงโห่มารอบทิศ ถ้าเล่นต่อไปอาจมีของแจกฟรีลอยมา)
ชั้นคิดอะไรบ้างเหรอแก ก็....ก็คิดว่า...
คิดถึงบ้านว่ะแก
มีฉากประตูท่าแพตั้งหลายรอบ ชั้นนะ แทบคลั่ง
อยากกลับบ้านที่สุดเลยแก เห็นแม่ดากานดา เยี่ยงเห็นแม่ตัวเอง คิดถึงมากมาย ฉากที่แม่เรียกมากินข้าว...น้ำตาจะไหล ถึงแม่ชั้นจะโหดกว่าแม่ดากานดาก็เหอะนะ
อยากกินน้ำพริกอ่องกะแก๋งโฮะอ่ะ...แม่จ๋า
คิดถึงชิวิตมหาลัยว่ะแก
ทำไมมันดูสนุกแบบนี้วะแก อยากมีบ้าง อยากขึ้นดอย ไปทะเล ไปอีสาน กับเพื่อนฝูง ก่อไฟ ร้องเพลง ฉากโรแมนซ์ๆ ไม่เอาก็ได้อ้ะ ชีวิตคงมีสีสันน่าดูเลย เฮ้อ...ชีวิตชั้น ทำไมมันเป็นแบบนี้ฟระ รู้งี้ค่อยหามาตอนโทดีกว่า ไม่น่ารีบเลย (ทนชั้นบ่นหน่อยนะแก คนไม่มีทางออก ก็ต้องบ่นแบบนี้)
ไม่อยากให้หนังจบแบบนี้เลยว่ะแก
ทั้งที่คิดไปคิดมา โดยคาแรกเตอร์ มันก็คงไม่มีการจบแบบอื่นแล้ว เพื่อนกัน มันบอกอะไรกันลำบากเนอะแก แล้วคาแรกเตอร์แบบดากานดา ก็คงไม่วิ่งโร่มาสารภาพรัก ฉุดไอ้ย้อยขึ้นไปเชียงใหม่อีกหรอก เกือบทุกคนที่ดู(รวมคนจีนด้วย)บอกว่าทำไมมันจบแบบนี้นะ แต่มีสาวไทยคนหนึ่งคิดว่า ก็เหมาะสมกันดีอยู่แล้ว คนป๊อดๆอย่างไอ้ย้อย ก็ควร...อืม...ก็เหมาะกันดีแล้ว
ไม่ชอบแบบนุ้ยว่ะแก
เป็นอะไรที่ดูแล้วขัดใจมากเลยแก ฉากนุ้ยทำให้ชั้นดิ้นซ้ายขวาประมาณสามรอบได้ มันจะตั้งใจไปหน่อยมั้ยเนี่ย...ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้ชายคิดแบบไหนนะ คิดว่าเค้าจริงใจรึเปล่า ที่แสดงออกมาขนาดนั้น ตั้งใจโคตรรรรรรร
(อย่างเช่นฉากเปลี่ยนร่มให้เล็กลง..แม่คิดได้ไงเนี่ย)
ธ่อวววว
แกว่า ถ้าชั้นยังเป็นแบบนี้ ไม่เป็นแบบนุ้ย ชั้นจะมีแฟนกะเค้ามั้ยวะแก
ตัวละครที่ไม่ใช่ตัวเอกก็ติดตาต้องใจได้ว่ะแก
ชั้นขอบอกเลย ชั้นว่านะ ถ้าใครดูจบแล้วจำพี่แตนกะน้องโอ๋ไม่ได้นะ จะเดินไปตบหัวคนนั้นเลย
พี่แตนนี่ฮาแบบตั้งใจให้ฮา ส่วนน้องโอ๋นี่...เธอฮาแบบหลอนๆ หลอนๆแล้วฮาๆ ฉากปลดสายเสื้อให้ไข่ย้อยติดพลาสเตอร์...มันได้ใจมากเลยโอ๋เอ๊ยยย
น้องโอ๋...สาวมนุษย์ฯ ENG
หลังจากที่ชั้นคลุกคลีเป็นเด็กในมอมาตั้งแต่มอหนึ่ง จนเรียนมอหกสองปีเนี่ย ชั้นก็พอรู้ว่าสาวมนุษย์อิ๊งได้ชื่อว่างามเด่นเป็นสง่าที่สุดในมอ ประมาณสาวอักษรน่ะแก(เพื่อนชั้นก็ไปเด่นอยู่นั่นหลายคน) คนทำหนังก็ช่างคิด เอาตรงนี้มาเล่นด้วย ไม่รู้คนอื่นเค้าเก็ตกันรึเปล่า แต่ชั้นเห็นแล้วยิ้มเลย สาวมนุษย์อิ๊ง ขาวๆ หมวยๆ น่ารักๆ
ชั้นก็เกือบได้เป็นเหมือนกันนะแก...พอดีแร่ดไปสอบโควตาแข่งกะเค้าด้วย เลือกภาษาเยอรมันด้วยนะแก คือทังห้องสอบมีชั้นคนเดียวที่ใส่ชุดนักเรียนแปลกกว่าชาวบ้าน เพราะโรงเรียนชั้น ไม่มีสอนเยอรมัน
แต่จริงๆมันแอบจะเป็นแผนลึกๆ
ชั้นอยากรู้น่ะแก ว่าคนมองคะแนนเค้าจะคิดยังไง
ถ้าคนที่ได้คะแนนสูงสุดแผนกเยอรมัน จะมาจากโรงเรียนที่ไม่มีแผนกนี้...
ด้วยความเลว และด้วยหน้าตาอันไม่ผ่านเกณฑ์ความงาม ชั้นก็เลยไม่ได้เป็นสาวมนุษย์อิ๊ง
มาเป็นอมนุษย์ อยู่ปักกิ่งเช่นนี้แหละแก
ปล. วันนี้ชั้นจำลองทำหมูอบกะมันฝรั่งบดสูตรคุณอ้อม ณ แดนกระทิงดุกิน กินได้ไม่ได้ ไว้จะมาบอกนะแก
ปล. โค้ดเพลงได้มาจากที่คุณ rebel มาแปะในเม้นให้เมื่อปลายปีก่อน ดึงมาใช้อีกครั้งหนึ่ง
ถ้าไผมาเยี๊ยะจะอี้หื้อหนา...ฮักต๋ายเลย
)
ยังไม่ได้ดูเรื่องนี้เลยค่ะ 
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ส่งยิ้มล่ะกันนะ