อู้การอัพบล๊อกนี้มาแสนนาน
แต่ยังไงต้องอัพไว้
ให้แม่มาดู
ปลายเดือนที่แล้วที่มหา'ลัยมีงานประจำปี
เป็นงานที่ให้นักเรียนประเทศต่างๆมาออกบู๊ทกันแล้วก็มีการแสดงด้วยนิดหน่อย
เราโดนใช้งานเยอะเพราะไม่ใช่คนเรียนปริญญา(ซึ่งได้ข่าวว่าหัวฟูกันเพราะอยู่ระหว่างสอบ)
หน้าตาบู๊ตอื่นๆ อย่างอันนี้เป็นอินโดตอนแรกนึกว่าเป็นบู๊ทเล็กๆ งานเล็กๆ ทำชิวๆ
ลืมคิดไปว่าเป็นเมืองจีน
ประชากรประเทศนี้มัน.............
ที่หนักกว่านั้น
รายการการแสดงที่ลงไว้คือการรำมวย มีรุ่นพี่จากมหาลัยอื่นมาช่วยรำให้
แต่อยู่ดีๆก่อนวันงานเจ็ดวันพี่แกให้คนโทรมาแคนเซิ่ลเฉยเลย
ทางนี้ก็วุ่นกัน เพราะบอกทางงานเค้าไว้แล้ว
สุดท้าย...ก็ไม่พ้นนางรำชุดเก่า
เพราะโยนไปให้ใครไม่ได้ ฝึกกันไม่ทัน
อะไรฟระ....คิดว่าชาตินี้จะไม่ต้องทำแล้วนะเนี่ย
กะจะปฏิเสธสุดฤทธิ์
แต่พอโดนเหตุผลเพื่อชาติไป........ก็พูดไม่ออก
ทางนี้โกรธพี่คนนั้นมากเลย
ไม่ทำก็ไม่ทำสิ...มาเลิกกลางคันแบบนี้ผลกระทบมันแรง
ถ้าไม่มีนางรำกระโถนชุดนี้จะทำยังไง
ทำอะไรไม่คิด แย่ๆ
งานเราจากที่ต้องไปช่วยเค้าจัดบู๊ทก็กลายเป็นซ้อมรำแทน
โห่ย...ยักษ์ๆแบบนี้
ถ้าอยู่บ้านเราไม่มีใครเค้าเอารำร้อก ยังกะต้นตะเคียน ฮา
สาวๆ ยามซ้อมรำและซ้อมกินรำไปก็กินไป เฮไป ก็สนุกดีมั้ง กร๊ากๆ
ยังแอบคิดอยู่ว่ารำชิวๆ
วันจริงคนคงไม่เยอะหรอก
ชิวๆ
ที่ไหนได้....คนเยี่ยงมด
เดินไปเวทีคนมองเยี่ยงตัวประหลาด
เอาวะ...ถอยไม่ได้แร้สสสสสส
ขึ้นเวทีไปก็ท่องไว้คำเดียว
ตูสวย.....ตูสวย....
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ผลออกมาพอใช้ค่ะ เซ็งตอนสุดท้ายนิดหน่อย เพลงมันกระตุก แต่คิดว่าผู้ชมคงเข้าใจ
บนเวที แดดส่อง แด๊ดส่องวันนั้นอากาศเป็นใจมากค่ะ
เพราะก่อนหน้านั้นอุณหภูมิตก มีพายุทราย
ขี่จักรยานไปโรงเรียนก็คุยกันแต่เรื่องถ้าอากาศเป็นแบบนี้ต้องแข็งตายแน่ๆ
พอรำเสร็จก็เดินลงมาเฝ้าซุ้ม เหมือนแปลงร่างเป็นมาสคอท
สาวๆกะคุณพี่ที่มาช่วยสร้างสีสันคนจีนคงไม่เคยเห็น ถ่ายกันเข้าไป รูปน่ะ
ตอนแรกแอบเขินๆ เกิดมาไม่เคยมีคนมาขอถ่ายรูปด้วย
(เพราะอยู่ไทยหน้าตาไม่ถึง)
แต่ตอนหลังๆ กล้ามเนื้อหน้าเริ่มค้าง ยิ้มจนลืมไปแล้วว่ายิ้ม ลืมไปแล้วว่าไม่ได้นั่งเลยทั้งวัน ไม่ได้กินน้ำเลยทั้งวัน
ยืนอยู่เฉยๆแล้วมีคนจีนผลัดกันเดินเข้ามาถ่ายรูป
เหมือนรูปปั้นในดรีมเวิร์ล เหมือนตัวมาสคอท
เฮ่อ
ซุ้มไทยแลนด์คนเยอะน่าดู
มีจัดบอร์ดท่องเที่ยว ในหลวง มีของไทยวางด้วย
หนึ่งในของไทยๆที่ได้รับความสนใจมากคือผลไม้แกะสลัก
ซึ่งหนึ่งในนางรำของเราเป็นคนทำเอง
นักเรียนราชินี แม่บ้านแม่เรือนสุดๆ ถ้าเราเกิดเป็นผู้ชาย
สินสอดเท่าไหร่ก็สู้ ฮา
นางรำเฮฮากันเองกรรมของนางรำอีกประการคือ
ไม่ได้ไปไหนเลย
พอไม่ค่อยมีคนมาถ่ายรูปก็ถ่ายกันเล่นๆเองบ้าง แต่ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย
เพื่อนบอกว่าไปของพี่น้องลาวถ่ายรูป ก็โดนเค้าถ่ายรูปกลับซะงั้น ฮามีการเปลี่ยนเวรกันไปเดินเที่ยวซุ้มอื่นนิดหน่อยโดยใช้ข้ออ้างว่าไปโปรโมตซุ้ม
แต่ไม่ทันได้ไปดูอะไรของคนอื่นร้อก โดนถ่ายรูปอยู่นั่น...โดนอยู่น้านแล้....
งานจบด้วยลงไปด้วยดีค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่เอื้อเฟื้อทุกอย่าง
ขอบคุณความร่วมมือระหว่างพี่น้อง
ขอบคุณคนจีนที่อุตส่าห์สนใจ
เพื่อนสาวนางรำท่านหนึ่งพูดไว้ดีมากตอนเราบ่นว่าขี้เกียจ ไม่อยากทำ
ทำไมต้องทำด้วย
เพื่อนบอกว่า ตอนแรกก็ไม่อยากทำเหมือนกันแต่คิดไปคิดมามันก็เป็นเกียรตินะ
อย่างน้อยเราก็พึ่งบุญหลวงอยู่
ได้ทำอะไรเพื่อเค้าบ้าง ก็น่าจะดีใจนะ
คุณเพื่อนพูดดีค่ะ.....อย่างน้อย...ยักษ์น้อยแดนเหนืออย่างเราก็ได้สัมผัสโอกาสการได้เป็นมาสคอทบ้าง
อยู่เมืองไทยถ้าจะได้เป็นมาสคอท...ก็คงได้เป็นพี่อะแลคต้าเอ็นเอฟที่ใส่หัวโตๆเดินไปเดินมาอ่ะ
จบด้วยรูปนางรำภาคกลางวันและกลางคืน
เหนื่อย...แต่ก็สนุกดีค่ะ
ปล. ไม่ต้องสังเกตว่าเจ้าของบล๊อกคนไหน เก็บไว้ให้แม่รู้คนเดียวได้มั้ยอ่ะ
นางรำบนเวทีดูดีมากๆเลยนะ ดูสง่างามเชียว งานนี้จัดกันได้ดีนะ คนไทยก็ทั้งหล่อทั้งสวย ชุดไทยสวยมาก เข้าใจเลยว่าทำไมใครๆก็อยากถ่ายรูปด้วย สาวลาวเพื่อนบ้านก็น่ารักนะ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
