ตีสองตีสามวันที่ 24 มกราคม
ห้องนั่งเล่น, เชียงใหม่
เมื่ออัพบล๊อกเสร็จ ตามไปคอมเม้นลูกค้าบล๊อกเสร็จ
ง่วงมาก แต่ไม่อยากจะนอน
ไม่รู้จะทำอะไร
เปิดเว็บซักเว็บหนึ่งมาดู
รอโหลด
หยิบสีทาเล็บและน้ำยาล้างเล็บที่เพิ่งซื้อมาเมื่อตอนหัวค่ำออกมาใช้
เช็ดสีเก่าออก วางขวดน้ำยาล้างไว้ด้านขวา
บรรจงทาสีอย่างตั้งใจ
โอ้ย สวยว่ะ
ทาทับเป็นรอบที่สอง
เป่าเล็บด้วยปาก
โอ๊ะ
ปวดฉี่..... เอาข้อมือยันเก้าอี้ลุกขึ้น
แล้วเสียหลัก
มือขวาปัดขวดน้ำยาล้างเล็บ
แก่ก.....
มรึงไม่หกไปทางอื่นว้า
หกมาบนคีบบอร์ดตูทามม้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
เช็ดก็เช็ดไม่ได้
แต่น้ำยาแห้งเร็วโคตร
แล้วมันก็แห้งสนิทในเวลาไม่นาน
คอมยังปกติ....
แต่คนโง่มันเบลอแล้วไง ดึกแล้ว
ลืมไปว่าควรจะปิดคอมทันที
เลยลุกไปแปรงฟัน
แล้วกลับมาปิด
อืม....ไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ตื่นเช้ามา...
ได้เรื่องเลย
เปิดเครื่องไม่ออก
คอมกรี๊ดยังกะเมนบอร์ดช้อต
ซึ่ง....สงสัยช้อตจริงว่ะ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า(บ้าไปแล้วครับพี่น้อง)
ตอนนี้เบนคิวน้อยคงหลับไหลอยู่ในศูนย์ซ่อม
ข่าวคราวเงียบหาย
ประกันก็หมดแล้ว
และยังมีปัญหาใหญ่โตกว่านั้น......
ถ้าเกิดซ่อมเสร็จไม่ทันกลับแผ่นดินใหญ่ตูจะทำไงดีฟ้าเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮือ.....
ใจสลาย
เออ ผิดเอง
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
สงสัยน้ำยาล้างเล็บมันงอนเรา
สนใจโน้ตบุคมากกว่า
เลยสละตัวเองทำการจู่โจม
นี่ละน้า
เค้าว่าสงครามไม่เคยให้ผลดีกะใคร
ปล. เฮ้ย..........จบอย่างงี้ได้ไงเนี่ยยยยยยยยยย
ขนาดคอมเป็นสีดำ ยังเห็นขี้มือชัดสุดๆ
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าอย่าทำอะไรหลายอย่างในเวลาเดียวกันนะจ๊ะคุณน้อง 
เราก็ต้องระวังเหมียนกัลลล 
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่แบบนี้ถ้าจะอาการหนักกว่าเยอะ