เซ็งแม่ ทุบกระปุกให้ศิษ... เฮ่อ

ปลายเดือนสุดๆจุดแทบขาดใจ
แม่ก็บ่นเงินไม่ค่อยพอใช้
แต่บ้านเราก็อยู่กันแบบเขียมๆ และอบอุ่นได้
ตอนเที่ยงๆ หลังจากแม่รับโทรศัพท์
ผมเดินผ่านห้องโถงเห็นแม่เที่ยวคุ้ยๆ
หาเศษเงินตรงโน้นตรงนี้ มานั่งนับแล้วก็ส่ายหัว
สุดท้ายท่านก็เดินไปหยิบกระปุกออมสินมาแคะ
นับแล้วก็ถอนหายใจเฮีอกใหญ่แบบโล่งอก
เวลาผ่านไป...
ลูกศิษแม่สมัยนมนานกาเลก็มาเรียก
คนๆนี้เคยรวยๆ จนๆ หลายครับแต่ยามมีไม่เคยมา
พอมีปัญหามาหาทุกที ไม่เว้นแม้แต่คราวนี้
แม่เดินยิ้มกริ่มออกไป พร้อมกับยื่นถุงเหรีญเงินเหล่านั้นให้
"ครูมีเท่านี้แหละลูก "
"ขอบคุณครับครู ผมจะไม่ลืมครูเลย"
(เห็นจำได้ก็ตอนมีปัญหาทุกที ลืมๆซะบ้างก็ได้)

แม่บอกเงินพวกนี้เราก็คงไม่ค่อยได้ใช้
ที่เจียดไว้ก็คงพอถึงปลายเดือน แต่เค้าเดือดร้อน
บอกไปแล้วว่าไม่มีเค้าก็ไม่ได้ ก็คงให้ได้เท่านั้นแหละที่เรามี
"สอนและช่วยเค้ามาทั้งชีวิตแล้ว อีกนิด เผื่อเค้าจะเป็นคนดีขึ้น"
นี่ิซินะจิตวิญญาณครูที่หายไป
คนสมัยนี้จึง
ละเลยจากคำว่าช่วยคนอื่น
เกินเลยจากคำว่าช่วยตัวเอง
ละโมภตามอารมณ์กันจนเกินเหตุเพื่อความสบาย
จะมีครูอีกซักกี่คน คนอีกเท่าไหร่
ที่ยังถ่ายทอดจิตวิญญาณความเป็นคนตรงนี้บ้างนะ

Ps:) เฮ่ออ นี่แหละบ้านโผ้มมม ถึงว่ามันติดมาถึงลูก แง่บๆ

Create Date : 30 สิงหาคม 2552		1 comments
Last Update : 30 สิงหาคม 2552 17:09:32 น.
Counter : 1007 Pageviews.
Share Tweet