กระทงหลงทาง
ทุกคนมีกรรมเป็นของตน มีกรรมเป็นแดนเกิด
มีกิเลสตัณหาเป็นหัวหน้าคอยบงการ
ถ้าบารมีไม่พอ ก็ช่วยคนอื่นไม่ได้ เพราะเขาไม่เชื่อถือ
ไม่ศรัทธา ก็ต้องปล่อยให้เวรกรรมมันลงโทษไปจนกว่าจะ
รู้ตัวสำนึกผิด วิบากกรรมที่ต้องรับในวันนี้ ก็เป็นผลมาจาก
เวรกรรมที่ทำไว้ในอดีต เรื่องของคนอื่นช่วยเราให้เห็นถูก
ได้บ้าง ตามภูมิตน ความสุขที่ตามหาคืออะไรกันหนอ...
ทุกคนมุ่งแต่สนองตัณหาตน จนลืมการอภัยให้แก่กัน
ลืมการตัญญูต่อผู้ให้กำเนิด

บ่นเป็นคนแก่วัด ไปเลยตรู
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ใครอยากทำอะไรก็ปล่อยเขาไป
รู้สึกตัวเมื่อไร สติมันก็มีเอง เวลาเรื่องเดือดร้อนมาถึงตัวเรา
เพราะสังคมมันร้อน จะได้มีสติไม่หลงตามพวกเขาไป
แค่นี้ก็ทำยากแล้วเนี่ย ยังไม่ต้องไปช่วยคนอื่นคิดหรอก
ช่วยตัวเองให้ปกติ ก่อน ท่าจะดีนะ