แค่โคโยตี้ย้ายร้าน กับเด็กเสริฟดักดาน
ไปนั่งกินข้าวร้านเกาหลีแถวรัชดา
ก่อนไปต่อที่โคโยตีผับชื่อดังแถวนั้น
ตอนนั่งกินเนื้อย่างก็เลยเสวนากับเด็กเสริฟที่มาตัดเนื้อให้
เธอทำงานที่นั่นมา เกือบ 10 ปี เงินเดือนรวมติ๊บหมื่นนิดๆ
เธอเล่าว่า แม่เธอก็ทำงานร้านอาหารใกล้ๆ มาตั้งแต่เธอเด็ก
ตอนนี้ก็ไม่ยอมเลิก ทั้งๆที่เธอพอมีปัญญาเลี้ยงได้
เพราะแม่เธอติดหวย.... แล้วเธอก็ยิ้ม
เธอว่าเจ้านายที่นี่ถึงจะด่าเก่งแต่ก็ใจดี
เข้าผับเจอโคโยตี้หน้าเดิมจากร้านเก่า
สิบปีที่แล้วเธอโด่งดังจากร้านอื่น ตอนนี้แทบไม่มีแขก
เธอเล่าว่า ก็วนๆไปเรื่อยตามร้านต่างๆ แม่ที่เคยคิดจะเลี้ยง
ตอนนี้ก็อยู่บ้าน หากินปรกติ เงินไม่ค่อยพอจะให้
เพราะเธอมีภาระ.... แล้วเธอก็ทำหน้าเศร้า
เธอว่าไม่เห็นมีร้านไหนดีเลย ลูกค้าไม่มีเงิน
คนบางคนยอมดักดาน
แต่หลายคนตะเกียกตะกาย
วันที่พวกเธอเหล่านั้นมั่งมี
เธอก็ไม่เคยคิด และ ว่าคนอีกพวกนั้นโง่ จน
วันที่เธอบางพวกไม่มี
เธอก็ไม่เคยคิด และ มองอีกพวก อือ รวยดี
วันที่คนหนึ่งเลือกจะทน แต่อีกคนเลือกจะไข่วคว้า
เมื่อเราทน เราก็จะชินและมีความสุขกับมันได้
เมื่อเราตะกาย เราก็จะชินแต่อาจจะหาความสุขไมได้
จะเรียกว่าดักดาน รึไข่วคว้าสิ่งที่ดีกว่า
รอยยิ้มที่อิ่มเอมของเด็กดักดานคนนึง
ให้คำตอบผมได้ดีกว่า
น้ำตาของโคโยตี้ทียังไม่เิลิกลุ่มหลง
| Create Date : 17 สิงหาคม 2552 |
| Last Update : 17 สิงหาคม 2552 9:38:31 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 664 Pageviews. |
|
 |
|
|
เห็นด้วยครับ ตอนทำแรกๆได้เงินเยอะก็ไม่เก็บ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
