ใกล้สิ้นปีอีกแล้วสินะ
ใครยังจำได้หรือไม่ว่าเมื่อปลายปีที่แล้ว เราได้ตั้งเป้าหมายอะไรเอาไว้บ้าง
ว่าจะทำนั่น จะทำนี่ จะไม่ทำอันนั่น จะลด จะละ จะเลิก โน้นนี่นั้น ในปีหน้านี่แหละ..!!
หลายคนอาจจะยิ้มอายๆกับตัวเองว่า แย่ล่ะ ฉันยังไม่เคยตั้งเป้าหมายอะไรเอาไว้เลย
ไม่เคยคิดเผื่อวันข้างหน้า แบบอยู่กันไปเรื่อยๆมาเรียงๆ แบบขำๆกับชีวิตไปวันๆ..
บางคนก็หลงลืมเป้าหมายกันไปแล้ว พอมาย้อนคิดถึงจะเริ่มร้อง อ๋อ กันเสียงยาว
แต่เชื่อใหมว่า บางคนเขาสามารถทำได้ตามเป้าที่ตนเองวางเอาไว้..
จะเกินเป้า หรือเกือบถึงเป้า ก็ไม่ว่ากัน แบบว่ามี หลักฐาน พอให้จับต้องได้ก็ถือว่า โอเคแล้ว..
เป้าหมายมีไว้พุ่งชน
คำคมกระตุ้นเตือน ต่อมความเพียรพยายาม จากโฆษณาดังเมื่อนานมาแล้ว
ยังใช้ได้อยู่ สำหรับคนใจสู้ และ มีวินัยยอดเยี่ยม
การมีชีวิตอยู่โดยไร้เป้าหมาย ในทางโลกถือว่า คนๆนั้น ย่อหย่อนต่อการดำเนินชีวิต
ขาดหลักยึดเหนี่ยว ขาดแรงจูงใจในการใช้ชีวิต..
คนกลุ่มนี้ เมื่อชีวิตถึงคราวตกต่ำ อาจจะเป็นแบบล้มแล้วยืนขึ้นไม่ได้อีกเลย..
แต่ข้อดีก็คือ มีชีวิตโคตรชิล แบบไร้แรงกดดันใดๆมารบกวนจิตใจ
ไม่ต้องมาแคร์โลกว่า จะเอาความสำเร็จของใครๆมาเป็นบรรทัดฐาน
ข้าไม่สนอนาคต ไม่ยีหร่ะอดีต ขอให้วันนี้ยังไม่ตายก็บุญหัวหล่ะ..
คล้ายๆว่า ปล่อยวาง ได้นะ แต่ความจริงไม่ได้ใกล้เคียงคำนั้นเลย..
ส่วนคนที่มุ่งมั่นกับเป้าหมายของตนอย่างใจจดใจจ่อ
ใส่ อิทธิบาทสี่ มาในลมหายใจและจิตวิญญาณแบบเต็มๆ
ชีวิตของเขาเหล่านั้นย่อมเป็นไปในทางอื่นใดไม่ได้ นอกจากคำว่า สำเร็จ เท่านั้น
จะมากจะน้อยก็แล้วแต่ เป้าหมาย ใครมันจะเล็กจะใหญ่กว่ากัน
เพราะเขายึดมั่นกับ หลักชัย อย่างไม่ลดละ
ในทางธรรมะกล่าวว่า ในเบื้องต้นให้เรามาเอา แต่เบื้องปลายให้เรามาละ มาปล่อย มาวาง
แต่มันต้องเกิดจากประสบการณ์ที่ถูกทางถูกธรรม ไม่ใช่เกิดจากจินตนาการเอาเอง
เมื่อถึงเป้าหมายทางธรรมแล้ว สุดท้ายก็ต้องวางมันลงหมด
ไม่ว่าจะ ตำรา วิธีการ แม้แต่ครูอาจารย์ ท่านก็ไม่ให้ยึดติดอีกต่อไป
เพราะได้ทำลาย แรงดึงดูดระหว่างโลกสมมุติกับความจริงแท้ จนหมดสิ้น
มีชีวิตอย่างเบาสบาย จวบจนลมหายใจสุดท้าย โบกมือลาโลกนี้ไปอย่างผู้ชนะ
เคยได้ดูหนังต่างประเทศอยู่เรื่องหนึ่ง และฉากนั้นคือ
ฉากที่พระเอกและนางเอกกำลังพลาดท่าจะตกเหวลึก น่าสะพรึ่งกลัว..
มือหนึ่งของพระเอกจับหินที่ปากเหว ส่วนอีกมือหนึ่งก็จับมือนางเอกเอาไว้
ห้อยต่องแต่งน่าหวาดเสียว..
พระเอกใช้แรงสุดกำลังเพื่อรักษาชีวิตของตนเองและนางเอกเอาไว้ จวนจะหมดแรงร่อมร่อ
สุดท้ายนางเอกขอร้องให้พระเอกปล่อยมือจากเธอไป เพื่อรักษาชีวิตของพระเอกเอาไว้
ส่วนพระเอกก็ปฏิเสธอยู่นานสองนาน..เป็นตายอย่างไรก็ไม่มีทางจะปล่อยให้เธอตายแน่
จนสุดท้าย นางเอกก็ยอมเป็นฝ่ายเสียสละชีวิตของตนเองเพื่อให้พระเอกรอด
โดยการเป็นฝ่ายปล่อยมือของหล่อนเสียเอง ทิ้งร่างลงสู่ก้นเหวนรก
ที่ทำอย่างนี้เพราะ หนึ่ง ไม่ต้องการให้พระเอกต้องตาย
แน่นอนถ้าพระเอกต้องตาย หนังเรื่องนั้นคงทำร้ายจิตใจคนดูสุดๆ
สอง เพื่อให้พระเอกได้มีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อที่จะทำงานสำคัญให้สำเร็จ
เช่นไปกำจัดตัวโกงเพื่อล้างแค้น ไปช่วยคนที่กำลังลำบากยากแค้น ตามแนวทางคนดี
หนังเรื่องนั้นก็จบลงแบบนี้
ในชีวิตจริง ลองคิดดูว่าหากเราเป็นพระเอกแล้วเกิด ทะลึ่งใจอ่อน ยอมตายพร้อมนางเอก
เป้าหมายที่จะต้องทำให้สำเร็จก็จะกลายเป็น ความล้มเหลวทันที
เหมือนเราหากยอมปล่อยให้ชีวิตตกอยู่ใน สภาวะยอมแพ้ ต่ออุปสรรค
อุปสรรคที่มีอิทธิพลต่อจิตใจที่ปรวนแปรของมนุษย์ตัวเล็กๆ เช่น รัก โลภ โกรธ หลง
ยอมตายกับมันไปครั้งแล้วครั้งเล่า
แล้วเราจะมีหน้ามาเกิดเป็นคนที่จะ ประสบความสำเร็จ ทั้งทางโลกและทางธรรมได้อย่างไร
แม้ปีนี้เราจะพลาดเป้า ไม่ได้ตั้งจุดหมายที่เราจะทำเอาไว้ ไม่เป็นไร..
ปีหน้ายังมี หากเราไม่แดดิ้นสิ้นใจไปเสียก่อน
หน้าที่ทางโลกก็ต้องทำ หน้าที่ทางธรรมก็ต้องปฏิบัติ เอาให้ถึงจุดมุ่งหมายให้ได้
แม้จะเป็นเพียงความสำเร็จเพียงเล็กๆน้อยๆก็ตาม
แต่สุดท้ายปลายทางมันก็คือ ดอกผลของความใจสู้ไม่ท้อถอย
หากที่ผ่านมาเราไม่เคยตั้งเป้าหมายอะไรจริงจัง ก็ขอให้เริ่มในปีหน้านี่
หรือหากคิดที่จะอยู่ไปวันๆเหมือนปีก่อนๆ ก็ขอให้ปล่อยมือของเธอซะเถอะ
แล้วก็กลับมาเกิดเป็น ไอ้ขี้แพ้ ที่ยอมจำนนต่อกิเลสร้าย
จนลืมเป้าหมายสูงสุดของความเป็นมนุษย์
ที่ยอมเดินย่ำเท้าอยู่กับที่ต่อไป จนสุดท้ายก็ต้องจบต้องตายแบบเดิมๆ..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพสวยๆทุกภาพครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [