แค่เศษคำ..ของ..
เชื่อหรือไม่ว่า คำพูดบางคำหรือบางประโยค ของใครบางคน
สามารถเปลี่ยนความคิดของใครๆได้หลายคน..
สามารถเปลี่ยน มิตร ให้กลายมาเป็น ศัตรู ได้อย่างง่ายดาย
สามารถทำให้ใครบางคนเปลี่ยนจากสภาวะ ไอ้ขี้แพ้ กลายมาเป็น ยอดนักสู้ ได้ในพริบตา
สามารถทำให้ความมืดมนในจิตใจ กลายเป็นแสงสว่างเจิดจ้าได้ไม่ยากเลย
หรือสามารถ สร้างสันติสุข และ มหาสงคราม ได้ภายในชั่วสิ้นลมปากเป่า..
นี่คือ อำนาจของวจีกรรม
ที่มีอิทธิพลมหาศาลต่อโลกที่เต็มไปด้วยการปรุงแต่งใบนี้..
มนุษย์ถูกสร้างขึ้นมาให้รู้จักการค้นหาความหมาย..
ไม่ว่าจะเป็น สื่อภาษาประเภทใดๆก็ตาม ภาษากาย เสียง กลิ่น แสง สี
หรือแม้แต่ จิตสัมผัส
จากนั้นก็เข้าสู่ขบวนการแปลความหมาย โดยใช้ประสบการณ์ของตนเป้นตัวอ้างอิง
ผลคือ การกระทำเป็นคุณเป็นโทษ เป็นบุญเป็นบาป เป็นบวกเป็นลบ..
ที่ผ่านมา
เราเคยพูดอะไรให้ใครเสียใจบ้างหรือเปล่า..?
เราเคยพูดอะไรที่ทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ๆบ้างใหม..?
เคยพูดให้กำลังใจใครบ้างหรือเปล่า..
หากเคยทำมาแล้วแต่จำไม่ได้ เพราะอาจจะไม่ได้เจตนา
ให้รู้เอาไว้ด้วยว่า ผลของมันเกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจเอาไว้..
คำพูดของเราอาจจะเป็นทั้งพวงดอกไม้ที่หอมสดชื่นรื่นเย็น..
หรืออาจเป็นก้อนหิินก้อนเขื่องที่แอบไปทำร้ายคนฟังโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวก็ได้..
การสำรวมรักษาความเป็น ปรกติ ของวาจานั้นเป็นสิ่งที่เราต้องให้ความสำคัญ
อย่าทำให้ เศษคำของเรา กลายเป็น เศษขยะที่เน่าเหม็น
ที่ทำให้คนฟังต้องเบือนหน้าหนีอย่างเบื่อหน่าย..
แม้แต่คำชื่นชมที่แฝงไปด้วยยาพิษ ก็มีอันตรายไม่ต่างจากการสบถด่าทอ
ก่อนที่เราจะพ่นคำพูดใดๆให้พรั่งพรูออกมา ควรมีการใช้เครื่องกรองวาจาด้วย
นั่นคือ สติ ความระลึกได้
หากมันเป็นประโยชน์ เกื้อกูลคุณธรรม พูดเพื่อเตือนสติ ก็น่ายกย่องสรรเสริญ
แต่หากเพื่อทำลายล้าง แก้แค้น เหมือนการทิ่มแทงด้วยมีด กรีดด้วยวาจา
ก็น่าเสียดาย..
เสียดายที่ ธรรมชาติสร้างสิ่งที่สุดวิเศษมาให้เราสร้างสรรค์โลก แต่เรากลับใช้ไม่เป็น
สู้ยอมเป็นแค่ เศษหินกรวดทราย ที่แม้จะพูดไม่ได้
แต่ก็ยังมีประโยชน์ต่อโลกมากกว่าใครบางคน.. ที่พูดแต่ไม่คิดเสียอีก..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพทุกภาพครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [