1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 24 25 26 27 28 29 |
ความรู้ชุดสุดท้าย 
เมตตาธรรม ค้ำจุนโลกโลกของเราอยู่ได้เพราะความเมตตาโดยแท้
....................................................................................
หากว่าโลกใบนี้ มันยังคงหมุนเวียนเปลี่ยนไปได้โดยไม่หยุดยั้ง ด้วยอำนาจแห่งกรรมใดก็ตาม
กรรมใดของสัตว์ทั้งหลาย ที่ก่อกำเนิดเป็นดีชั่วชังเฉย ย่อมเป็นไปตามอำนาจแห่งเจตนาใดๆ
ยังถึงผลแห่งวิบากกรรมนั้นๆไม่สิ้นสุด ฉันนั้น
ป้อมปราการแห่งวัฎสงสาร
ที่กักขังพันธนาการเหล่าสัตว์ทั้งหลายที่ยังมืดบอดต่อสัจธรรมความจริง
ให้ดำเนินชีวิตระหก-ระเหเร่ร่อน รอนแรมไปตามภพภูมิน้อยใหญ่
เพียงเพื่อหาที่พักพิง เพียงเพื่อผ่อนคลายความเร่าร้อนชั่วครั้งชั่วคราว
แล้วก็ต้องเดินทางไกลต่อไปอย่างไร้จุดหมาย... ไร้ที่สิ้นสุด
ความไม่รู้ ชักนำให้เราท่านทั้งหลาย
หลงยึดติดในรสชาติแห่งกามสุข
และหลงชิงชังในความเผ็ดร้อนของทุกข์โทมนัส
ทั้งที่จริงเรากำลังวนเวียนว่ายอยู่ใน กองทุกข์ กองเดียวกันทั้งนั้น
ไม่ว่าจะยากดีมีจนอย่างไร ก็ตาม
เนื้อตัวของเราทั้งหลาย
ต่างก็เปียกปอนชุ่มโชกไปด้วยคราบไคลของกิเลสน้อยใหญ่
ต่างยินดีและยินยอม ที่จะเล่นละครกรรมในบท เหยื่อ ต่อไป..
กว่าจะรู้ กว่าจะเริ่มเข้าใจ ในเกมส์กรรม
ก็อาจจะสายเกินไป
จำต้องก้มหน้าก้มตา แบกโซ่ตรวนแห่งวิบากดีชั่วข้ามภพข้ามชาติต่อไป
เข้าประตูนี้ ออกประตูนั้น วนเวียนมันเรื่อยไปเป็นที่น่าเวทนา
มหาบุรุษ ผู้ทรงยืนทอดพระเนตรอยู่บนที่สูง
มองเห็น คลื่นแห่งเหล่าสัตว์จำนวนมหึมา
ที่กำลังเคลื่อนที่ ย้ายขบวนตามกันไปมาอยู่ในวงเวียนแห่งสังสารวัฏวันแล้ววันเล่า
เฝ้ามองเห็นความแปรเปลี่ยน การเคลื่อนภพน้อยใหญ่ของหมู่สัตว์ทั้งหลาย
หากทรงไม่ดำริ ที่จะถ่ายทอดความรู้เท่าใบไม้ในกำมือในวันนั้น
โลกของเราอาจยังไปไม่ถึง ความรู้สุดท้าย ของชีวิต
ความรู้เพียงแค่หยิบมือ เมื่อเทียบกับความรู้ทั้งหลายในมวลมหาจักรวาล
ความรู้ ที่จะปลดปล่อยความมืดบอด เป็นเสมือนแสงสว่างที่สาดส่องในคืนเดือนมืด
ความรู้ที่จะเปิดภาชนะที่คว่ำให้หงายออก
ความรู้ที่จะทำลาย อวิชชา ให้พินาศราบคาบลงใด้
เป็นความรู้ที่จะนำเหล่าสัตว์ทั้งหลายออกจาก วงเวียนแห่งทุกข์ ได้เสียที
ตั้งแต่เกิดมา เราต่างก็เรียนรู้อะไรมาตั้งมากมาย
ร้อยพันหมื่นแสนวิชาที่เราถูกสอนสั่งตั้งแต่ในเยาว์วัย
อาจช่วยอะไรเราไม่ได้เลย หากวันนั้น... วันสุดท้ายของชีวิตมาถึง
ความรู้ที่ร่ำเรียนมาหากเราคิดว่ามันไร้ค่า มันก็ไร้ค่าไม่น่าจดจำ
แต่หากมันจะมีคุณค่า มันก็มีคุณค่าน่าเรียนรู้ เก็บเกี่ยวเอาประโยชน์ได้
แต่มันก็แค่ของชั่วคราว ไม่ใช่ของจริงอีกต่อไป
เรายังเหลือเวลาอีกเท่าไหร่กัน..?
บทเรียนชีวิตที่ผ่านมา จะหวานขมแค่ไหนก็คงกลายเป็นเรื่องเล็กๆ
เมื่อเทียบกับความรู้ที่จะนำไปใช้ในช่วงสุดท้ายของชีวิต
อย่าเพียงแค่พูดว่า น่าเสียดาย หากวันนั้นมาถึงจริง
ความรู้ชุดสุดท้าย คือ ความรู้ที่ทำให้เข้าใจว่า เราเกิดมาทำไม..
เมื่อเกิดมาแล้ว เราควรทำอย่างไรเพื่อให้ได้ ประโยชน์สูงสุด
ที่ได้มีโอกาสได้เกิดมาเป็น มนุษย์ กับเขาทั้งที
ขอขอบคุณเจ้าของรูปทุกท่านครับ |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [