ตอนที่มาอยู่เมืองผู้ดีใหม่ ๆ เอื้อใช้เวลาปรับตัว และเรียนรู้ภาษาที่สองด้วยตัวเองประมาณเกือบปี จากนั้นเอื้อก็ต่อต้านการพูดภาษาอังกฤษที่บ้านอย่างหนัก ไม่ยอมพูดแม้แต่คำเดียว ต่อมาพอเวลาผ่านไป เอื้อก็เริ่มพูดเป็นบางคำที่คิดศัพท์ไทยไม่ออก ซึ่งช่วงแรก ๆ แม่ก็แอบกังวลว่าถ้าเอื้อกลับไปอยู่เมืองไทยถาวร เอื้อจะลืมภาษาอังกฤษหมดแน่ ๆ แม่กับคุณพ่อเอื้อจึงวางแผนจะพูดอังกฤษกับเอื้อเมื่อเรากลับไทยกัน แม้ว่าจะเป็นภาษาอังกฤษแบบไทยแท้ ๆก็ตาม แต่พอแม่เห็นว่าเอื้อไม่ยอมพูดอังกฤษที่บ้าน แผนที่วางไว้ก็คงไม่ได้เกิดแน่นอน….
แต่มาวันนี้ เกือบสามปี เอื้อก็เปลี่ยนไป… เอื้อพูดอังกฤษที่บ้านแบบไม่ยั้ง ดังที่ได้จ่าหัวไว้ เป็นประโยคที่เอื้อพูดกับแม่ เวลาที่แม่กำลังยุ่ง ๆ อยู่ในครัว ซึ่งทำให้คิดไปว่า ถ้าอยู่นานอีกหน่อย เอื้ออาจจะกลายเป็นเด็กไม่พูดไทยก็ได้ ตามที่ได้เห็นในครอบครัวชาติอื่น ๆ แต่เอื้อก็เรียกได้ว่าช้ากว่าเด็กคนอื่น ๆ เพราะคนอื่นแค่ปีกว่า ๆ ก็ไม่ยอมพูดภาษาพ่อแม่กันแล้ว....
ดังนั้นแผนที่ว่ากลับไปเมืองไทย เราจะพูดอังกฤษกันที่บ้านก็มีความหวังขึ้นมา เพื่อรักษาภาษาที่สองของเอื้อไว้ให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้ แม้ว่าภาษาอังกฤษของแม่และคุณพ่อจะเป็นแบบงู ๆ ปลา ๆ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะเป็นผลดีกับเอื้อหรือเปล่า?!?!?!?!?
) วันที่: 31 กรกฎาคม 2555 เวลา:22:26:42 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [