คุณพ่อเอื้อได้รับทุนกระทรวงวิทยาศาสตร์ ในความดูแลของ กพ. ไปเรียนต่อปริญญาเอก ซึ่งคุณพ่อเอื้อเลือกมหาวิทยาลัย Lancaster เมืองไกลปืนเที่ยง ณ ประเทศอังกฤษ ด้วยเหตุผลเดียวก็คือ มีหัวข้องานวิจัยที่คุณพ่อเอื้อสนใจ แต่ลืมเรื่องมันเป็นเมืองบ้านนอก ไกลเมืองลอนดอนมั่ก มาก --" ซึ่งเรื่องที่เรากังวลก็คือ เรื่องไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ในลอนดอนลำบาก -"- ตามสโลแกนแม่ ตามนักเรียนนอกไปเที่ยว อิ อิ อิ....
คุณพ่อเอื้อออกเดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้วด้วยเที่ยวบิน TG เครื่องบิน 747 เครื่องออกตอนตีหนึ่งของวันที่ 29 สิงหาคม 52 ซึ่งจะใช้เวลาประมาณ 13 ชั่วโมงถึงสนามบินฮีทโธรว์ และต่อเครื่องไปยังเมืองแมนเชสเตอร์ จากนั้นก็นั่งรถไฟอีกประมาณ 1 ชั่วโมง ถึงเมือง Lancaster แล้วก็เรียกแท็กซี่ต่อไปยังมหาวิทยาลัย นี่ล่ะเป็นที่มาของเมืองไกลปืนเที่ยง --'
เราไปส่งคุณพ่อที่สนามบินสุวรรณภูมิ คุณพ่อบอกลาคุณปู่ คุณย่า อาออม แม่ เอื้อ และพี่มะลิ
คุณปู่ คุณย่าอวยพรให้คุณพ่อเดินทางโดยสวัสดิภาพ ศึกษาสำเร็จทุกประการ อายุยืนนาน (ฟังดูคุ้นไหม???) กลับมาทำประโยชน์ให้บ้านเมือง
แม่บอกคุณพ่อเอื้อว่าจะรีบพาเอื้อตามไปนะ ส่วนเอื้อถามคุณพ่อว่าจะไปไหน(หน้าตางง ๆ อาจจะเพราะง่วงแล้ว) คุณพ่อเอื้อตอบว่าไปอังกฤษครับ เอื้อเริ่มตาแดง น้ำตาไหลกอดคอแม่แน่น แล้วเราก็ถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึก เสียดายรูปติดไปกับคุณพ่อเอื้อกว่าจะได้เห็นก็คงตอนที่เราถึง Lancaster แล้ว
ก่อนคุณพ่อเอื้อจะเดินทาง อาเขี่ยน ณ ดอยตุง เพื่อนรักของพ่อ และแม่ ก็ลงจากดอยมาส่งคุณพ่อเอื้อด้วย ก็ขอขอบคุณในมิตรน้ำใจที่มีให้กัน และขออวยพรให้เพื่อนบรรลุในสิ่งที่ตั้งใจ ในกาลปัจจุบันเทอญ (สาธุ) ^_^ ปล. ไม่มีรูปอีกเหมือนกัน
ช่วงนี้เอื้อก็มีดื้อ และเล่นอะไรแผลง ๆ จนต้องโดนกิ่งมะยมไปตามระเบียบ ซึ่งเรื่องที่ทำให้แม่ต้องใช้กิ่งมะยมก็คือ เอื้อไปฉี่รดผ้าเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำ แบบว่าแสบ ซนไม่ถูกที่ ถูกทาง
แม่: เอื้อทำผิดไหมครับ พื้นเลอะเทอะ แล้วก็เหม็นด้วย
เอื้อ: ไม่ตอบ แต่ยกมือไหว้พร้อมพูดว่า "ขอโทษครับ" (แบบว่าชิน ถ้าขอโทษ ก็รอดตัวไป)
แม่: เอื้อทำผิด แม่ต้องลงโทษ เอื้อจะได้ไม่ทำอีก จะให้แม่ตีกี่ทีครับ
เอื้อ: หน้าเสีย พร้อมบอกว่า "ศูนย์ที"
แม่: --' ศูนย์ทีไม่ได้ครับ แม่จะตี 1 ที พร้อมกับเสียงเฟี้ยวของกิ่งมะยม
เอื้อ: ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
แม่: เอื้อหยิบผ้าเช็ดเท้าไปแช่ในกะลังมังหลังบ้านด้วยครับ
เอื้อ: ไม่ยอมรับ พูดแต่ว่า "มันเปียก"
แม่: ส่งไม้ถูพื้นให้ "งั้นถือไม้ถูไปเก็บครับ"
เอื้อ: รับแบบเสียไม่ได้ เดินตามหลังแม่ไปหลังบ้าน
ถึงว่าทำไมห้องน้ำมันเหม็นฉี่นักนะ นี่ล่ะวีรกรรมเด็กชายเอื้อแสบ ซน ซ่าส์ ซะเหลือเกิน
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ
มาขอแสดงความยินดีกับคุณพ่อของน้องเอื้อด้วยนะครับ ที่ได้ทุนไปทำดอกเตอร์ แล้วก็ขออวยพรให้ประสพความสำเร็จเร็ว ๆ นะครับ
ไม่รู้ว่าน้องเอื้อจะต้องคอยถามหาพ่ออีกกี่วันก็ไม่ทราบ? กว่าที่น้องเอื้อจะปรับตัวได้ก็คงอีกนานครับ
เค้าบอกว่าเด็กที่ซนเป็นเด็กฉลาดนะครับ ถ้าน้องเอื้อซนมากโตขึ้นอาจจะฉลากเหมือนกับคุณพ่อก็ได้ครับ
อิอิ