วันก่อนเอื้อถามว่าทำไมไม่เขียนบล็อกของเอื้อเลย
. (อ่ะนะ!! อย่างน้อย ๆ ก็มีเอื้อคอยติดตาม แบบห่าง ๆ เพราะยังอ่านไทยไม่ถึงขั้น แต่คงดูรูปเอาว่ารูปนี้มันอยู่นานเกินไปล่ะ ควรมีรูปใหม่มาได้แล้ว) ก็เลยรู้สึกผิดต้องลุกขึ้นมาปัดฝุ่นกันซะหน่อยแล้ว
เริ่มต้นจากการเรียนเขียนอ่านไทยกันก่อนเลย
ตอนนี้มานีขึ้นชั้นป. 4 แล้ว เอื้อก็อ่านกันต่อไป แม่ก็สอนต่อไป
.
เขียนกันครั้งละ 6 บรรทัด เริ่มจากบรรทัดที่หนึ่ง เขียนวันที่ บรรทัดที่สอง เป็นชื่อ สกุล ส่วนบรรทัดที่สาม ถึงหก ก็เป็นเรื่องราวที่แม่บอกให้เขียน ซึ่งเราก็ฝึกฝนกันต่อไป เดี๋ยวนี้เอื้อก็ให้ความร่วมมือดีขึ้นมาก แม้ว่าจะต้องเรียกกันไม่ต่ำกว่าห้าครั้งถึงจะเริ่มเรียนได้ก็ตาม T_T
ส่วนเรื่องอารมณ์ สังคม
เอื้อก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ใคร ๆ ก็มาเคาะประตูเรียกให้ไปเล่นด้วยตลอด (บางครั้งบ่อยจนพ่อกับแม่รำคาญกันเลย) เพราะด้วยบุคลิกที่เป็นมิตร เข้าได้กับทุกคน อาจจะมองดูเป็นพวกหัวอ่อน แต่ในมุมของแม่ขอแค่ไม่เป็นเรื่องร้ายแรงที่ยอมไม่ได้แล้ว ส่วนเรื่องอื่น ๆ จะยอม ๆ บ้างก็ไม่เห็นเป็นไร
เรื่องอารมณ์มั่นคงขึ้นมาก สามารถมองข้ามบ้างเรื่องได้ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่ยอมเลย บางทีก็ทำให้แม่ถึงกับต้องหันมามองตัวเองเลยทีเดียว ว่ารึเราเรื่องมากเอง!?!?! เช่น เรื่องของใช้ เมื่อก่อนอะไรที่ออกแนวเป็นของเด็กผู้หญิงเอื้อจะไม่ยอมแตะเลยทีเดียว แต่เดี๋ยวนี้พอแม่ถามว่าจะโอเคไหม เอื้อกลับตอบหน้าตาเฉยว่า It doesnt matter. แค่แปรงสีฟันจะสีอะไรก็ได้ แค่ใช้แปรงฟันได้ก็พอแล้ว อืม
ตอบได้แมนมาก ลูกแม่
หรือเรื่องบางเรื่องแม่กังวลเกิน เอื้อก็จะตอบว่า Ill be fine. เอื้อไม่เป็นไร
. แม่ถึงกับอึ้ง!!!
อาหารการกินก็กินผักเก่งขึ้นมาก จำนวนชนิดได้หลากหลายขึ้น อาหารก็เริ่มกินง่ายขึ้น ไม่เรื่องมากเหมือนก่อน จะข้าวผัดแบบไทย ๆ หรือข้าวผัดกระเพา ก็กินได้หมดไม่มีบ่น อันนี้แม่ขอบอกว่าเปลี่ยนแบบเหมือนมีใครไปตั้งโปรแกรมใหม่ยังไงยังงั้นเลย
ความมีระเบียบวินัย ความรับผิดชอบ ก็ดูสมกับอายุ แต่งตัวไปโรงเรียนได้เรียบร้อยดี การบ้านบอกให้ทำก็ทำ แม้ว่าจะมีโอ้เอ้บ้าง และตอนนี้ก็ตอบรับกับการเปลี่ยนแปลงหลักสูตรของอังกฤษที่ให้ยากขึ้น เอื้อก็มีการบ้านที่เยอะขึ้น และยากขึ้นตามนั้น เลขนี่อาทิตย์ละ 36 ข้อ มี Writing ด้วยทุกอาทิตย์ แถมคำศัพท์ให้ท่องด้วยอีก 20 กว่าคำ
ทั้งหมดทั้งปวง ดูเป็นแนวโน้มที่ดี เป็นเรื่องที่น่าชื่นใจจริง ๆ
แต่ก็มีเรื่องที่น่ากังวลด้วยเหมือนกัน
. มันจะดีไปซะทั้งหมดได้ยังไง
.
นั้นก็คือเรื่องภาษา เอื้อเป็นเด็กสองภาษาแบบไม่ต้องสงสัย เอื้อจะพูดอังกฤษด้วย ไทยด้วย บางที่ก็คู่กันไปเลย (สังเกตุได้จากเรื่องเล่าด้านบนที่มีอังกฤษด้วยไทยด้วย นั้นไม่ใช่ศัพท์ไตเติ้ลแต่อย่างใด)
แต่สิ่งหนึ่งที่เพิ่งจะสังเกตเห็นได้ชัดขึ้นเรื่อย ๆ คือ เอื้อเริ่มจะไม่สามารถอธิบาย, ถาม หรือเล่าอะไรที่ซับซ้อนเป็นภาษาไทยได้แล้ว หรือแม้แต่แม่อ่านหนังสือไทยที่เป็นเรื่องราวซับซ้อนให้เอื้อฟัง เอื้อก็จะไม่อยากฟัง แล้วพูดให้แม่อึ้งอีกเหมือนกันว่า เอื้อไม่เข้าใจ!!!!
นี่เป็นการตอกย้ำอย่างชัดเจนว่าสิ่งแวดล้อมมีผลกับการเรียนรู้เป็นอย่างดี!!!!
แม้ว่าจะเข้าใจเหตุ และผลว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมากถึงขนาดนี้ นี่เราก็มาถูกทางแล้ว พูดไทยกันตลอด เรียนเขียนอ่านไทยไม่ขาด แม้ว่าจะยากขนาดไหนเราก็พยายามกันมา
.
และก็พยายามกันต่อไป!!!!!
แล้วก็อย่างที่รู้กันวันใดที่เอื้อต้องกลับไทย เราก็จะเริ่มพูด เรียน เขียนอ่านอังกฤษกันที่บ้าน
.
การเรียนไม่มีวันหยุดจริง ๆ
. แม่ยืนยัน!!!!!!
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ฝรั่งที่เป็นชาวอังกฤษมาพูดกับลูกที่บ้าน พูดและสนทนากันอย่างเดียวสัปดาห์ละครั้ง ครั้งละสองชั่วโมง และก็นั่งฟ้งด้วยคุยด้วยบ้าง ก็ได้พอประมาณล่ะค่ะ....ก็หวังว่าจะดี ซึ่งก็ต้องทำเพื้่ออนาคตของลูกเรา
เป็นกำลังใจให้กันต่อไปนะคะ เพื่อ (ความสุข) ที่ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงและพัฒนาการที่จะดีขึ้นไปเรื่อยๆ หน่ะคะ
บุญรักษาครอบครัวคุณแม่น้องเอื้อนะคะ :-)