ความสุขของเอื้อ
ช่วงนี้เอื้อเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ(มาก) ไม่งอแง ไม่อาละวาด ไม่เอาแต่ใจ ^_^ ไม่รู้ว่าชมเสร็จก็แปลงร่างเลยรึเปล่า แต่เอาเป็นว่าช่วงนี้เอื้อน่ารักมั่ก มาก แบบว่าหลงกันไปตาม ๆ กัน ทั้งพ่อ แม่ ปู่ ย่า...ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาแม่ต้องไป IOM แต่เช้าทุกวัน ออกไปตั้งแต่เอื้อยังนอนหลับอุตุอยู่ พอเอื้อตื่นมาก็จะร้องไห้ลั่นบ้าน จะหาแม่ทุกวัน แต่พอวันศุกร์ (วันสุดท้ายที่ต้องไปเก็บเสมหะ) เอื้อก็คงเรียนรู้แล้วว่าร้องไห้ไปแม่ก็ไม่มา ก็เลยเดินลงมาชั้นล่างเอง โดยปราศจากคราบน้ำตา อืม...ต้องแบบนี้ซิลูก เพราะยังมีอะไรอีกมากที่เอื้อต้องเรียนรู้ และปรับตัวอีกเยอะแค่นี้จิ๊บ ๆ
แถมเริ่มมีสิ่งดี ๆ จากเอื้อ เมื่อกลับมาจากโรงเรียน เอื้อเล่าว่าวันนี้เอื้อมีความสุข เอื้อได้เล่นกับเพื่อน ๆ เอื้อได้เล่นแป้งปั้น ได้เล่นต่อบล็อก แหม!!! ฟังแล้วก็มีความสุขกับเอื้อไปด้วย แต่พอวันถัดมา เอื้อ: คุณแม่อยู่บ้านเหรอ เอื้อไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว อยากอยู่บ้านกับคุณแม่ แม่: อ้าว...ก็เมื่อวานนี้เอื้อบอกว่าไปโรงเรียนแล้วมีความสุขนี่ลูก เอื้อ: แต่เอื้อไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว (เริ่มสะอึกสะอื้น) จากนั้นก็ต้องสัญญาว่าวันนี้แม่จะไปรับเอื้อที่โรงเรียน เอื้อเลยยอมไปแบบเสียไม่ได้ -"- ตั้งแต่เอื้อไปโรงเรียน แม่ได้ไปรับ ไปส่งเอื้อแค่ไม่กี่ครั้ง เพราะต้องไปทำงาน แต่ช่วงนี้ลาออกแล้ว (effective 1 สค.52)บวกกับต้องไปทำ IOM เลยต้องลางานหลายวัน จึงได้ไปรับ-ไปส่งเอื้อ ทั้งแม่ทั้งลูกก็มีความสุขๆไปตาม ๆ กัน ^_^
การที่เราต้องเดินทางตามคุณพ่อเอื้อครั้งนี้ ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงหลาย ๆ อย่าง เริ่มจากแม่ไม่ต้องทำงานออฟฟิศ ทำให้เราสองคนแม่-ลูกได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเยอะขึ้น แม่รู้สึกเป็นอิสระมากขึ้น ไม่ต้องรีบร้อน ได้มีเวลาทำสิ่งที่อยากทำ เพิ่งรู้ว่าการที่ไม่ต้องทำงานออฟฟิศนี่มันได้อารมณ์อีกแบบนึง เสียแต่ว่ากระเป๋าแฟบ --" ส่วนเรื่องตรวจเสมหะก็ผ่านฉลุย แต่ต้องลำบากและเสียเวลาเดินทางกันไปเกือบทั้งอาทิตย์ ต่อไปก็มานั่งลุ้นเรื่องวีซ่ากันอีกรอบ เพราะเดิมพันกันด้วยเงิน 8,700 ถ้าถูก reject ก็ต้องจ่ายอีก --"
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [