อย่างที่เคยเล่าไปแล้วในบล็อกก่อนหน้านี้ว่าเอื้อเริ่มมีพัฒนาการแบบก้าวกระโดดในการอ่าน เขียนไทย โดยเฉพาะการอ่านที่อ่านได้คล่องขึ้น ทั้งสะกดคำ และผันเสียง และเราก็จะพยายามฝึกกันต่อไปให้ดีขึ้น ๆ ไปอีก
แต่ก็มีปัญหาใหม่เข้ามาอีกคือ พอเอื้ออ่านไป เอื้อก็จะถามความหมายไป เช่นตะขาบคืออะไร หอยกาบล่ะ? สาบเสือนี่เป็นยังไง? แล้วเงื้อดาบล่ะ? ระนาบด้วย? ฉาบฉิ่ง? คานหาบ? ซาบซึ้ง? พึ่งพิง? ท่าที? ลีลา? และบลา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
อิแม่ก็เป็นแค่ครูสอนภาษาไทยสมัครเล่น ไม่ใช่ครูสองภาษา แต่ต้องมาอธิบายความหมายแต่ละคำเป็นภาษาอังกฤษ หรือท่าทางประกอบ หรือไม่ก็วาดเป็นภาพอธิบาย กว่าเอื้อจะอ่านคล่องเหมือนภาษาอังกฤษ อิแม่คงวาดรูปชนะเลิศแน่นอน…..
หนักหนาเข้าก็ตอบเอื้อว่า "อ่านไปก่อนลูก เดี๋ยวความหมายค่อยรู้กันอีกที"
เอื้อก็ยอมไปพักหนึง แล้วก็เริ่มถามอีก…คืออะไร? เป็นยังไง? แบบนี้รึเปล่า? อันนั้นรึเปล่า?
ล่าสุดเอื้ออ่านคำว่า “จังหวะ” อ่านจบหันมาถามว่า
เอื้อ – มันคือจังหวะที่คุณยายอยู่รึเปล่า?!?!?!
แม่ – เอ่อม… เอื้อครับ คำนั้นมันคือ”จังหวัด” คำที่จะอ่านต่อไป
เอื้อ – อ๋อใช่ แล้วจังหวะคือไร?
ก็นั่งอธิบายคำว่าจังหวะกันอีก เฮ้ออออ…. สุดจะบรรยาย
แม้ว่าจะดูทรหดกันเหลือเกิน แต่ทั้งแม่ และคุณพ่อรู้อยู่แล้วว่า ต่อไปเอื้อจะต้องยิ้มกว้างกว่าพ่อ และแม่ แน่นอน!!!!
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ยากจริงๆนะ