สิงหาคม 2553

1
2
3
5
6
7
8
9
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
26
27
28
29
30
31
 
 
25 สิงหาคม 2553
All Blog
เรื่องบ้า(น) ๆ
เรื่องนี้ดราม่าอยู่ใน FB ของแม่เลยทีเดียว เรื่องมีอยู่ว่าช่วงเดือนมีนาคมที่ผ่านมาทางมหา'ลัยถามเรื่องต่อสัญญาเช่าที่จะหมดในเดือนกันยายนนู้นนน... คุณพ่อเอื้อคิดอ่านอย่างรอบคอบ
1. อยากย้ายไปอยู่ใกล้ ๆ โรงเรียนเอื้อ อยู่ที่นี่เอื้อต้องเดินประมาณ 35-40 นาที
2. ที่นี่ค่าเช่าแพง
3. อยากดูรายการทีวีหลากหลายขึ้นเช่น National Geographic
คิดได้ 3 ข้อ เลยตอบปฏิเสธการต่อสัญญาเช่าของมหา'ลัย และการตัดสินใจครั้งนี้จะนำมาซึ่งเรื่องดราม่า แม้ว่าจะไม่ถึงกับน้ำตาท่วมจอ แต่ก็กินไม่ได้นอนไม่หลับกันเลยทีเดียว -"-

จากนั้นก็เป็นช่วงเก็บข้อมูลว่าค่าน้ำ ไฟ แก๊ส เขาจ่ายกันเดือนละเท่าไหร่ ค่าเช่าเท่าไหร่ รวมเบ็ดเสร็จก็น่าจะถูกกว่าในมหา'ลัยนิดหน่อย แต่ได้บ้านหลังใหญ่กว่า แล้วเราก็ได้แต่รอเวลา เพราะถ้าหาบ้านเร็วไปเขาก็ไม่รอเรา เพราะเรากว่าจะเข้าอยู่ได้ก็เดือนกันยายนนู้น หรือไม่ก็ต้องจ่ายค่าเช่า 2 ที่ ซึ่งก็เป็นไปไม่ได้.... -'-

พอเข้าเดือนกรกฎาคม เราก็เริ่มมองหาบ้านแล้ว แต่ยังไม่ได้จริงจัง เพราะอีกตั้งเกือบ 2 เดือนแน่ะ

พอเข้าสิงหาคม ที่นี่เริ่มหาบ้านกันอย่างจริงๆ จังๆ แล้ว....

แต่โชคไม่เข้าข้างกันเลย... ด้วยเหตุผล 1. คุณไม่ใช่คนแรก มีคนก่อนหน้าเราจองไปแล้ว 2. คุณมี 3 คน ต้องเป็น 2 ห้องนอนขึ้นไป (ก็ที่อยู่นี่ก็ห้องนอนเดียว) ฝรั่งเขาชอบคิดแทนแบบว่ามีลูกก็ต้อง 2 ห้องนอน 3. คุณเป็นคนเอเชีย (อันนี้คิดเอาเอง)

และแล้วโชคก็เข้าข้างเรามีบ้าน 1 ห้องนอน ใกล้โรงเรียนเอื้อ และเราก็เป็นคิวแรก คุณพ่อเอื้อบอกว่าจะไปดูคนเดียวก่อน เพื่อเพิ่มโอกาสในการเช่า

แต่แล้วคุณพ่อเอื้อก็กลับมาพร้อมกับข่าวที่ทำให้น้ำตาเล็ดกันเลยทีเดียว.... ตัวแทนขอเอกสารรับรองรายได้ 1,500 ปอดน์ต่อเดือนขึ้นไปถึงจะให้เช่า คุณพ่อเอื้อก็บอกว่าเราเป็นนักเรียนทุนรัฐบาลไทย ถ้ามีประเด็นเรื่องค่าเช่า งั้นเราขอจ่ายก่อนล่วงหน้า 6 เดือนเลย เพราะต้องทำสัญญาเช่า 6 เดือน ชีก็ไม่ยอม ดูซิ!!!...มีเงินก็ไม่ให้เช่า!?!!!?

จากนั้นถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้ว ไปคุยกับเจ้านายเจ้าของร้านอาหารไทย ว่าเรามีปัญหาเรื่องที่อยู่ เขาก็อาสาจะช่วยถามเจ้าของบ้านเช่าที่อยู่ชั้นบนร้านอาหารให้ ถามไปถามมาเขากังวลเรื่องมีเด็กเล็ก เพราะต้องขึ้นบันได เราก็บอกว่า 5 ขวบแล้วนะ เขาก็ยังไม่ยอม เอ่อมมม...อะไรจะเป็นห่วงกันขนาดนั้นนนนน... แต่ตรูจะไม่มีที่อยู่แล้วนะ!?!?!!!? T_T

อีกทางคุณพ่อเอื้อคุยกับทางมหา'ลัยว่ามีห้องว่างไหม ได้คำตอบว่า เต็มหมดแล้ว!!!

แต่เกือบสุดท้าย(ยังไม่ท้ายสุด)คุณพ่อเอื้อเจออีกที่นึงเป็นอพาร์ทเม้นท์อยู่ใกล้เมือง แต่ไกลโรงเรียนเอื้อ ก็กะว่าจะย้ายโรงเรียนก็แล้วกัน บรรยากาศรอบ ๆ ไม่น่าอยู่นัก คุณพ่อเอื้อมาหาข้อมูลที่หลังว่าอาชญากรรมสูงกว่าค่าเฉลี่ยเมือง 2 เท่า!!!

เจ้าของบ้านเป็นคนอินโด (แต่งงานกับคนอังกฤษ) ใจดี น่ารักมาก เราเลยบอกว่าจะหาโรงเรียนให้ได้ก่อนแล้วค่อยตอบตกลง จากนั้นก็หาโรงเรียนใกล้ ๆ คำตอบ คือเต็มหมดอีกแล้ว!!! (เบื่อคำนี้เจร้ง ๆ)

คราวนี้ความหวังริบหรี่.... ทำไงดีล่ะ?!?!????!?!

พอดีเพื่อนนักเรียนไทยบอกว่ามีเพื่อนปากีฯจองบ้านพักข้างบ้านเราไว้ แต่จะสละสิทธิ์ และเขากำลังยื่นเรื่องเช่าที่อื่นอยู่ (บ้านที่เราจะยื่น แต่ตัวแทนขอเอกสารรับรองรายได้) แล้วจะให้คำตอบ พอเอาเข้าจริงดันไม่บอกเรา แต่แจ้งทางมหา'ลัยว่าไม่อยู่แล้ว กรรม!!!! พอคุณพ่อเอื้อรู้ ก็รีบไปคุยกับเจ้าหน้าที่เล่าเรื่องความลำบากของเราให้เขาฟัง เขาก็เห็นใจเรามาก แต่เขาจะให้คำตอบวันศุกร์ วันนั้นเพิ่งวันอังคาร!!!!

ตอนนี้เรียกได้ว่าถึงขั้นวิกฤติกันเลยทีเดียว....

จนเกือบปลายสัปดาห์คุณพ่อเอื้อนัดดูบ้านอีกหลัง อยู่ใกล้โรงเรียนเอื้อ คนเช่าเดิมจะย้ายออกสิ้นเดือนสิงหาคม มี 3 นอน 2 น้ำ บ้านน่าอยู่ ติดที่ว่าติดถนนใหญ่ไปหน่อย และราคาค่อนข้างแพงรวมทุกอย่างแล้วก็ต้องจ่ายเท่ากับหรืออาจจะมากกว่านิดหน่อย เมื่อเทียบกับอยู่ในมหา'ลัย แต่เราไม่มีทางเลือกแล้ว เราก็ยื่นข้อเสนอเดิมจะจ่ายล่วงหน้า 6 เดือนเลย แต่ทางตัวแทนก็บอกว่าขอคุยกันก่อน

คุณพ่อเอื้อเลยติดต่อทางมหา'ลัยให้ออกเอกสารรับรองว่าเราไม่เคยมีปัญหาเรื่องการจ่ายเงิน พอดีเจ้าหน้าที่ก็บอกว่าจะให้เราอยู่ที่เดิมได้ แต่ต้องทำสัญญาเช่า 1 ปี คุณพ่อเอื้อไม่ลังเลตอบตกลงทันที!!!! (เย้ ๆ ๆ มีที่อยู่แล้ว!! ^_^)

หลังจากนั้นตัวแทนก็โทรกลับมาบอกเราว่าถ้าจ่าย 6 เดือนก็เช่าได้ เอ้อ... ให้ได้อย่างนี้ซิ!!!!

การที่ต้องดิ้นรนหาบ้านครั้งนี้ทำให้ได้รู้ว่า ถ้าคุยกับเจ้าของโดยตรงจะง่ายกว่า โดยเฉพาะถ้าเป็นคนเอเชียเหมือนกัน ส่วนตัวแทนก็มีทั้งดี ไม่ดี บางเจ้าเอาเปรียบ บางเจ้าไม่เอาเปรียบ(มาก) และบริการแต่ละเจ้าก็ต่างกันบางเจ้าไม่ง้อลูกค้าเลย แบบว่าบริการยอดแย่ -"-

รู้แบบนี้แล้วปีหน้าหาใหม่(ยังไม่เข็ด) แต่งานนี้คุณพ่อเอื้อขอบายยยย เข็ดจนตาย!!!!!

สรุปตอนนี้ได้อยู่บ้านเดิม....




Create Date : 25 สิงหาคม 2553
Last Update : 2 กันยายน 2553 21:39:16 น.
Counter : 919 Pageviews.

7 comments
  
จาครบปีที่ไปอยู่แล้วเหรอ เร็วจังเลยเนอะ แป๊บเดียวเอง
อ่านแล้วลุ้นแทบแย่ว่าตกลงจะได้ย้ายหรือว่าอยู่ที่เดิม สรุปก็ได้อยู่ที่เดิม ดีใจด้วยนะที่ไม่ต้องระเหเร่ร่อน ระหกระเหินกัน
โดย: พี่ปู planning IP: 172.16.26.147, 203.144.130.176 วันที่: 25 สิงหาคม 2553 เวลา:13:31:16 น.
  
ฟ้าหลังฝน สวยงามเสมอนะจ๊ะ สู้ๆ ค่ะ
โดย: น้าเรย์ IP: 172.16.23.59, 203.144.130.176 วันที่: 25 สิงหาคม 2553 เวลา:15:47:39 น.
  
เป็นกำลังใจนะคะ สู้ๆ อยู่ที่ใหนก็ได้ขอให้มีคนที่เรารักอยู่ด้วยก็ ok ค่ะ
โดย: ชมชล วันที่: 25 สิงหาคม 2553 เวลา:16:11:30 น.
  
ขอบคุณพี่ปู นู๋เรย์ และเพื่อน ๆ ชาวบล็อกแก็งค์ทุกท่านนะคะ
โดย: แม่เด็กชายเอื้อ IP: 10.34.106.11, 194.80.32.8 วันที่: 26 สิงหาคม 2553 เวลา:19:32:59 น.
  
ดีใจด้วยนะค่ะ ที่ได้บ้าน
อ่าน ๆ ไปก็ลุ้น ไป
โดย: paerid วันที่: 31 สิงหาคม 2553 เวลา:12:49:45 น.
  
มาม่า จริงๆด้วย ถึงกับต้องระบายใน FB กันทีเดียว เอาเป็นว่าเป็นประสบการณ์ตื่นเต้นในต่างแดนแล้วกันน่ะ ยังไงตอนนี้ก็มีที่อยู่แล้ว
โดย: เพื่อนพ่อเพื่อนแม่ IP: 192.168.182.163, 118.172.64.52 วันที่: 3 กันยายน 2553 เวลา:21:29:08 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

viji
Location :
Lancaster  United Kingdom

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]



คุณแม่ ลูกหนึ่ง...
เมื่อมีลูก จึงรู้ว่าแม่รักลูกมากแค่ไหน...
และจึงรู้ว่ารักแม่ แค่ไหนด้วย....