พักหลังนี้เอื้อติดคำว่า “I don’t care” จนทำให้อิแม่ปรี้ดแตกเลยทีเดียว เรื่องมีอยู่ว่า
แม่- เอื้อตื่นได้แล้วครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย
เอื้อ – I don’t care.
และ…
แม่ – เอื้อครับถึงเวลาเรียนภาษาไทยแล้วครับ
เอื้อ- I don’t care.
และ…
แม่ – เอื้อได้เวลาอาหารเย็นแล้วครับ
เอื้อ – I don’t care.
ต่อมา…
แม่ – เอื้อครับ วันนี้ต้องทำการบ้านแล้ว พรุ่งนี้ส่ง (ปกติเราทำล่วงหน้า แต่ช่วงหลังเอื้อป่วยเลยไม่ได้ทำก่อน)
เอื้อ – I don’t care.
จนได้เรื่อง…
แม่ – เอื้ออ่านโจทย์ซิครับการบ้านเขาให้ทำอะไร
เอื้ออ่านแบบเติมคำที่เป็นลบเข้าไปเช่น วันนี้มีงานวิทยาศาสตร์ที่สนุก –เอื้อแก้เป็นงานวิทยาศาสตร์ที่น่าเบื่อ, มีสิ่งที่น่าสนใจมากมาย –เอื้อแก้เป็นไม่มีอะไรน่าสนใจเลย
แม่ – ทำไมเอื้ออ่านแบบนั้นล่ะครับ
เอื้อ – I don’t care and I’m silly to do this homework.
แม่ – (ปรี้ดแตก!!! แบบเก็บอาการ) เอื้อครับ คุณแม่เสียใจมากนะ ที่เอื้อพูดแบบนี้ คุณแม่ตั้งใจสอนเอื้อให้เอื้อเป็นเด็กมองโลกในแง่ดี ไม่ยอมแพ้ปัญหา และคุณแม่จะเป็นกำลังใจ และผู้ช่วยเอื้อเสมอ (พูดไปน้ำตาคลอไป….)
เอื้อ – พูดอะไรพึมพำ (อิแม่จำไม่ได้)
จากนั้น แม่ก็ลุกไปสงบสติ พอรู้สึกดีขึ้นแล้ว ก็เดินกลับมาเริ่มทำการบ้านกันใหม่ การบ้านให้เขียนจดหมายถึงเพื่อนในโรงเรียน โดยสมมุติว่าเราเป็นนักอวกาศที่กำลังสำรวจอวกาศอยู่
แม่- เอื้อจะเขียนว่าอะไรครับให้ร่างลงกระดาษก่อน แล้วค่อยเขียนลงแผ่นจริง (พยายามทำเสียงให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น)
เอื้อ – คุณแม่ช่วยเอื้อ
แม่ – ครับ
เอื้อ – บลา… บลา…..ๆ ๆ ๆ ๆ (เอื้อแต่งประโยค ส่วนอิแม่ก็จดตามที่เอื้อบอก)
เอื้อ – พอแล้ว
แม่ – เอื้อเขียนลงแผ่นจริงเลยครับ
เอื้อเขียนอย่างตั้งใจ แถมเช็ค tents ว่าอิแม่เขียนถูกไหม
หลังจากวันนั้นมาก็เป็นเด็กดี แล้วก็เลี่ยงที่จะพูดว่า I don’t care.
นี่ละ I don’t care จนเป็นเรื่อง!?!?!?!?!?!
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
มาให้กำลังใจกันนะค่ะ..