รถไฟ ปู้น ๆ ๆ...
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมาเอื้อได้ของเล่นใหม่(แบบไม่ตั้งใจ)
จากผู้มีอุปการะคุณรายใหญ่ของเอื้อก็คือคุณป้าของเอื้อนั่นเอง
คุณป้ามีบัตรเงินสดของเซ็นทรัลราคา 600 บาท 2 ใบ ที่จะหมดอายุวันที่ 22 (วันอาทิตย์ที่ผ่านมา)
เลยต้องส่ง EMS ด่วนจี๋มาให้เรา เพื่อใช้ให้ทันก่อนหมดอายุ
ความตั้งใจแรกก็คือคุณพ่อเอื้อจะเอาไปซื้อรองเท้ากีฬา
หลังจากที่คุณพ่อเดินดูรองเท้าไปหลายคู่ ก็ได้ข้อสรุปว่าไม่ซื้อดีกว่า
เมื่อคุณพ่อสละสิทธิ์แล้ว แม่ก็เลยตั้งใจจะดูรองเท้าสวย ๆ ซักคู่
แต่พอดูอยู่หลายรอบ ก็ได้ข้อสรุปเดียวกันว่าไม่ซื้อดีกว่า
เมื่อทั้งคุณพ่อ และแม่สละสิทธิ์...
เอื้อก็ยิ้มเผล่รอ...
คุณพ่อพาเอื้อไปแผนกของเล่น เอื้อก็เลือกนั้น หยิบนู้น เป็นพัลวัล
สุดท้ายมาลงเอยที่รถไฟโทมัส (1 หัวจักร 2 ตู้ขนของ) ที่ราคาแพงลิบลิ่วจากค่าลิขสิทธิ์
และแม่ต้องควักเงินเพิ่มไปอีก 90 บาท
(นี่ถ้าไม่ใช่เพราะมีบัตรเงินสด เอื้อก็คงได้แค่มองล่ะ ลูกเอ๋ย..)
เอื้อไม่ได้ขาดแคลนของเล่นเลย ว่าไปแล้วก็มากกว่าของแม่กับคุณพ่อรวมกันซะอีก (เมื่ออายุเท่ากัน)
เมื่อพูดถึงของเล่นแม่ก็มีเรื่องเล่า...
วันเสาร์ที่ผ่านมา เมื่อถึงเวลานอนกลางวัน เอื้อก็ขนบรรดาของเล่นชิ้นโปรดมาวางเรียงไว้ข้างที่นอน ทำนองว่าให้อุ่นใจ
และระหว่างที่แม่กล่อมเอื้อนอน... เอื้อก็กำลังเคลิ้มได้ที่แล้ว
อยู่ดี ๆ ก็ลืมตาโพล่ง พร้อมกับพูดว่า "แต ๆ ๆ"
แม่ : แต้ม เหรอลูก? (แม่นึกถึงตุ๊กตาหมา หน้าตาเหมือนหมาแต้ม)
เอื้อ ส่ายหน้า... แล้วก็วิ่งหน้าตั้งออกไป
แล้วเอื้อก็กลับมาพร้อมกับ "แตร" ของเล่นที่เข้าพวกกับของที่เอื้อขนมาก่อนหน้านี้แล้ว
แม่ก็ได้แต่พยักหน้า หวังว่าเอื้อก็คงจะได้นอนหลับฝันดีแล้วล่ะนะ....
เอื้อ ฉากหลังเป็นแต้ม กับแม๊กกี้
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [