ตั้งแต่วันแรกที่เอื้อไปโรงเรียน Ellel ณ Galgate จนถึงวันนี้ เอื้อก็เริ่มเรียนรู้ภาษาที่สองได้อย่างที่เด็กในวัยนี้ควรจะเป็น เอื้อเริ่มจากไม่รู้อะไรเลย ฟังไม่ออก พูดไม่ได้ เพราะอยู่เมืองไทยเอื้อเรียนโรงเรียนธรรมดา ไม่ใช่โรงเรียนอินเตอร์ หรือสองภาษา หลังจากผ่านไปเกือบ 2 เดือน (หักวันหยุดแล้ว) เอื้อก็เริ่มฟังเข้าใจมากขึ้น แม้ว่าจะไม่ทั้งหมด เข้าใจกฎเกณฑ์ต่าง ๆ ของโรงเรียนได้ดีขึ้น สำเนียงที่พูดก็เป็นเนทีฟ เช่น เพื่อนชื่อ Jesica แม่จะออกเสียงว่า เจสสิก้า แต่เอื้อจะออกเสียงว่า เจสสิแค่ะ ส่วนคำศัพท์ต่าง ๆ ก็ออกเสียงได้ชัดเจนสำเนียงบิติชเลย ส่วนการพูดเป็นประโยคนาน ๆ ทีจะได้ยิน เช่นเอื้อหาแม่ไม่เจอ (แม้ว่าบ้านมันจะเล็กนิดเดียว) เอื้อก็พูดว่า Where are you? อืม... หรือว่าพูดได้ แต่ไม่พูดกันแน่นะ??!?! ก็ไม่ต้องแปลกใจ เพราะเราพูดไทยกันเป็นเรื่องเป็นราวอยู่แล้ว จนอาจจะทำให้เอื้อไม่พูดอังกฤษที่บ้าน แต่ถ้าแม่เริ่มพูดอังกฤษ เอื้อก็จะพูดบ้างแบบเล่น ๆ หรือบางทีก็พูดเป็นคำ ๆ เอง เช่นหยิบถุงเท้าก็พูดว่า "ซ็อค" ที่สำคัญเอื้อจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินมากกว่าที่แม่บอก (หมดความน่าเชื่อถือแล้วเหรอนี่??!!?!) เช่น Charlie แม่พูดว่า "ชาลี" เอื้อกลับบอกว่าเอื้อได้ยินว่า "เชอร์ลี" ส่วนคุณพ่อเอื้อก็บอกว่าเชื่อเอื้อมากกว่าเหมือนกัน อืมม..... ช่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุยจริง จริ๊ง!!!
ตอนนี้เอื้อเขียนชื่อตัวเองเป็นภาษาอังกฤษได้แล้ว แต่ภาษาไทยยังไม่ได้ ยกเว้นว่าเขียนให้ดูก่อนแล้วเขียนตาม ซึ่งแม่เคยคิดว่าแม่จะให้เอื้อเขียนได้ อ่านออกเท่ากับเด็กที่เรียนที่ไทยทำได้ แต่ตอนนี้เริ่มหนักใจ เรื่องพูดคงไม่มีปัญหาแน่นอน แต่อ่านกับเขียนนี่ซิ....เริ่มกลุ้ม??!?! ก็ลดเป้าลงมาหน่อยนึง เป็นว่าเอื้อจะอ่านออก เขียนได้ในระดับหนึ่งก็แล้วกันนะ
ช่วงนี้นอกจากจะสอนอ่านภาษาอังกฤษแล้วก็แทรกภาษาไทยด้วย
เออะ เบอะ เคอะ...... บลา ๆ ๆ ตามด้วย กอ ขอ คอ... บลา บลา.........
อืมม....ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกครึ่งไทย(เท่าที่รู้จัก)ที่นี่ถึงพูดไทยไม่ได้ซักคน
ช่วงก่อนที่หิมะจะจากเราไป เราก็ได้ไปเล่นเลื่อนหิมะกัน แถมไม่ต้องไปไกลเลย เพราะเล่นกันอยู่ในมหา'ลัยนี่ละ ส่วนเลื่อนก็หาได้ตามสิ่งของเหลือใช้แล้ว เช่นฝากล่องพลาสติก แผนเหล็กรองรีด ม้าโยกเด็กเล่น แผ่นป้าย จนมีฝรั่งใจดี สงสารเราให้ยืมเลื่อนของเด็กมาอันนึง ก็ได้เล่นกันสนุกสนานกันไป ในวันแรกแม่เตรียมตัวให้เอื้อไม่ดี เพราะไม่ได้คิดว่าจะเล่น แต่พอเห็นเขาเล่นกัน เลยเล่นบ้าง เอื้อหนาวจนมือแข็ง ร้องไห้เลย ส่วนวันที่ 2 มีเพื่อนนักเรียนไทยมาเล่นด้วยหลายคน เอื้อก็เตรียมตัวเต็มที่ใส่ซะ 5 ชั้นเลย ^_^
จนมีการแซวกันในกลุ่มนักเรียนว่า ไม่ต้องเสียเงินไปเล่นที่ดรีมเวิร์ลเลย แค่เสียล้านกว่าบาทก็ได้มาเล่นของจริง!!!!
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ที่เมืองไทย ยังไม่ยอมหนาวสักที จะใกล้หน้าร้อนอีกรอบแล้ว..... \\\\ ^^ //