แปลกแต่จริง!?!?!!!
ตอนที่อยู่เมืองไทยแม่มีอาการภูมิแพ้อย่างหนัก เช่นกลางตึกแทบจะทุกคืนจะเริ่มต้นด้วยอาการคันเพดานปาก เจ็บคอ หลังจากนั้นก็น้ำมูกไหล เป็นอยู่บ่อย ๆ หรือไม่ก็พอฝนตกอากาศชื้น ๆ หน่อยก็หายใจไม่ออกซะอย่างงั้น จนต้องไปหาหมอ ซึ่งหมอก็ให้กินยาภูมิแพ้วันละ 1 เม็ด อาการค่อยดีขึ้นบ้าง แต่อาการหนัก ๆ ก็ยังคงเป็นอยู่ ล่าสุดนั่งเครื่องบินนาน 13 ชั่วโมง ต้องหายใจทางปาก เพราะหายใจทางจมูกไม่ได้ T_T แต่พอถึงเมือง Lancaster นี่ก็เกือบ 1 อาทิตย์แล้วยังไม่ได้กินยาภูมิแพ้แม้แต่เม็ดเดียว (แต่ตุนมาจากเมืองไทย 3 กระปุ๊ก กับอีกหลายแผง รวมแล้วกว่า 300 เม็ด กะว่าจะกินได้ซักปีนึงเลย) ก็ยังไม่มีอาการหนักเหมือนที่บ้านเราเลย แม้ว่าตอนเช้ายังมีน้ำมูกอยู่บ้าง แต่ก็แค่นิดหน่อย พอเข้าครัวทำอาหารเช้าก็หายเอง ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ^_^
ส่วนเอื้อไม่ชอบการไปโรงเรียนเป็นที่สุด เรียนที่เมืองไทย 1ปีครึ่ง ร้องไห้แทบทุกวัน ทำเอาแม่ปวดหัวได้ทุกเช้า แต่พอมาอยู่ที่เมือง Lancaster กลับยอมไปไม่บ่นซักคำ อืมม.... แบบนี้ไม่พูดว่า Lancaster ที่รัก ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ววววว ^_^
ของเราตรงกันข้ามค่ะ
ที่เมืองไทยไม่มีอาการแพ้ใดๆเลย
แต่พอมาอยู่ที่นี่ คัดจมูกและจามบ่อยๆ
เป็นอะไรที่น่ารำคาญมากๆเลย
ยาภูมิแพ้อะไรก้ไม่มีแม้แต่เม็ดเดียว
เศร้าจริงๆ