BlogGang.com : : อาจารย์สุวิมล :

สวัสดีค่ะอาจารย์
หนูมาทักทายเช้าวันจันทร์ค่ะ :)
ตอนนี้อ่านหนังสือของอาจารย์ไปได้ส่วนหนึ่งแล้วค่ะ เพิ่งอ่านเล่มแรกได้ครึ่งเดียวค่ะ อิอิ
อ่านถึงเรื่องชีวิตในวิทยาลัยการศึกษา บางแสน ค่ะ

อ่านเรื่องของอาจารย์แล้ว หนูต้องขออนุญาตบอกว่า คล้ายๆ หนูในตอนเด็กเลยค่ะ ฮ่าๆ

ตอนเด็กหนูก็เป็นเด็กเรียนดี แล้วก้ได้มีโอกาสช่วยงานอาจารย์อยู่บ่อยๆ
ตอนประถม ก็มีเเข่งกันเรียนกับเพื่อนบ้าง ฮ่าๆ แต่โชคดีที่นำหน้าได้ตลอด จำได้ว่าตอนประถม เพื่อนเคยร้องไห้ด้วยตอนประกาศผลสอบ หนูก็ไม่รู้จะทำไง

พอโตมาหน่อย ตอน ม.ต้น ก็เรียนต่อที่โรงเรียนมัธยมแถว้บาน ก็ยังเรียนพอใช้ได้อยู่ วันจบการศึกษา ม.สาม หนูมีโอกาสขึ้นรับใบประกาศรางวัลเกรดเฉลี่ยสูงสุดด้วยค่ะ เป็นผู้หญิงคนเดียวเหมือนกับตอนอาจารย์ขึ้นรับเลย พออ่านแล้วหนูก็ยิ้มๆ เพราะจำได้ว่าตัวเองก็ตื่นเต้นมากๆ เหมือนกัน
คนที่มามอบใบประกาศให้หนูเป็นหัวหน้าเขตการศึกษาพื้นที่การศึกษาที่หนูเรียนอยู่ เขาถามว่า จบ ม.3 แล้ว จะอยู่ที่นี่ต่อใช่มั้ย หนูยิ้มๆ ไม่ได้บอกอะไร

พอเข้า ม.ปลาย ก็สอบแข่งขันได้ เข้ามาเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดค่ะ
จำได้ว่า ชีวิตช่วงนั้นเครียดมาก เพราะอยู่โรงเรียนต่างอำเภอ เราเป็นคนเก่งที่สุดมาตลอด แต่พอเข้ามาอยู่ในเมือง มีเพื่อนเก่งๆ เยอะขึ้น
แถมทุกคนยังเรียนพิเศษล่วงหน้ากันมาตั้งแต่เปิดเทอม ทำให้เรียนช้าบ้าง เรียนไม่ทันเพื่อนบ้าง

ตอน ม.4 เทอมหนึ่ง หนูเรียนฟิสิกส์ไม่ทัน แถมโดนอาจารย์ว่า ว่าสอนไปแล้ว ทำไมยังไม่รู้เรื่องอีก ก็แหมหนูไม่เคยเรียนมาเหมือนคนอื่นเขาหนิค่ะ
เข้ามาในเมือง อาจารย์ก็สอนเร็ว เพราะท่านคงคิดว่า นักเรียนเรียนพิเศษกันมาหมดแล้ว หนูไม่รู้จะทำไง ตอนนั้นไปหาหนังสือมาอ่านเอง ก็ยังไม่เข้าใจ
จนคิดว่า จะเลิกสนใจวิชาฟิสิกส์แล้ว

แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยน ตอนขึ้น ม.5 หนุได้เรียนเรื่องฟิสิกส์ที่เกียวกับไฟฟ้า อาจารย์สอนสนุกมากๆ เลยค่ะ แล้วก็เรียนเข้าใจได้อย่างดี
แถมตอนสอบ อาจารย์ก็มีวิธีสอบที่ดีมาก คือให้โจทย์มา เป็นแบบอัตนัยทั้งหมด เวลาเราทำข้อสอบ ก็ให้แสดงวิธีคิดบอกที่มาต่างๆ
คำนวณเองด้วยมือทั้งหมด ไม่ต้องเสี่ยง ก ข ค ง ตอนตรวจอาจารย์ก็ดูแนวคิด ว่าเราคิดอย่างไร ทำอย่างไร แล้วก็ให้คะแนนตามนั้น
ตอนนั้นทำให้หนูรักวิชาฟิสิกส์ ขึ้นมา แล้วก็เป็นเหมือนจุดเริ่มต้นที่ทำให้อยากเรียน คณะวิศวกรรมศาสตร์ค่ะ

พออ่านเรื่องของอาจารย์แล้ว ทำให้หนูได้กลับไปคิดถึงเรื่องราวในอดีตของตัวเองเหมือนกันค่ะ
แต่ว่า ความยากลำบากที่หนูได้พบเจอมา เทียบไม่ได้เเม้เพียงเสี้ยวหนึ่งของอาจารย์เลยค่ะ หนูชื่นชมอาจารย์มากๆ เลยค่ะ ^^
ที่บ้านของหนู พ่อกับแม่สนับสนุนเต็มที่เลย แถมมีกองทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษาอีก หนุเลยไม่ได้ทำงานหนักเท่าไหร่ ช่วงที่เรียน
มีรับจ๊อบสอนพิเศษวิชาคณิตศาสตร์ให้เด็กๆ บ้าง หาตังค์กินขนมค่ะ

ส่วนเรืองความรัก ฮ่าๆ หนูใจไม่เเข็งเหมือนอาจารย์ค่ะ แต่ก็ไม่ได้มีแฟนนะค่ะ แค่ไปแอบชอบรุ่นพี่ 55 ตามประสาเด็กๆ
เป็นอีกเรื่องที่ถือว่าทั้งตลก ทั้งบ้าบอ แต่ก็เป็นอีกด้านดีๆ ของการแอบชอบค่ะ

ตอนเรียน ม.ปลายผลการเรียนหนูอยู่ที่ 3 กว่าๆ แต่ไม่เคยถึง 3.5 สักที
พอขึ้นมา ม. 5 รุ่นพี่ ม.6 ที่หนูแอบชอบ เขาสอบชิงทุนรัฐบาลได้ไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ อารมณ์เด็กๆ ตอนนั้นคือ อยากตามไปจัง 55
หนูเลยตั้งใจเรียนมากๆ (แต่ก็ยังไม่มีตังค์ไปเรียนพิเศษอยู่ดี) พอ ม.5 เทอม 1 ปรากฏว่าเกรดหนูไต่ขึ้นมาถึง 3.5 ได้สำเร็จค่ะ
ที่โรงเรียนถ้าใครเกรดถึง 3.5 จะมีการติดรายชื่อไว้ที่บอร์ดของโรงเรียน หนูดีใจมากๆ ที่มีโอกาสได้เห็นชื่อตัวเองอยู่บนนั้น อิอิ
และสามเทอมต่อมา หนูก็ได้เห็นชื่อตัวเองตลอด ดีใจมากๆ แต่มันก็ไม่ทันอยู่ดี เพราะเกรดเฉลี่ยตอนเรียนจบหนูไม่ถึง 3.5 เป็นอันว่าสมัครทุนรัฐบาลไม่ได้

แต่ถึงตอนนี้ หนูก็ไม่เสียใจเลยนะค่ะ ถึงจะไม่มีโอกาสได้ขอทุน นึกแล้วก็ขำตัวเองเหมือนกันค่ะ 555+
ไว้หนูอ่านต่อไปอีก แล้วหนูจะมาเล่าให้อาจารย์ฟังอีกนะค่ะ อิอิ

หนูเขียนยาวอย่างกับบล็อกของตัวเองเลย ฮ่าๆ อาจารย์จะขี้เกียจอ่านมั้ยค่ะเนี่ย