Bloggang.com : somkitjar : ตัวอยู่กับตัว แต่ไม่รู้จักตัว

ตัวอยู่กับตัว แต่ไม่รู้จักตัว

คนเรา เมื่อเกิดมาเป็นมนุษย์มีชีวิตแล้ว
จิตกับกายจะอยู่ด้วยกันทำให้สามารถ เคลื่อนไหวร่างกายได้
ถ้าร่างกายไม่มีจิตคอยควบคุมแล้ว ก็ไม่สามารถที่จะเคลื่อนไหวได้ ร่างกายก็อยู่นิ่ง
นั่นคือตายแล้วนั่น เอง

จิตเปรียบเสมือนคนขับรถ ส่วนร่างกายเปรียบเสมือนรถยนต์ ถ้ารถไม่มีคนขับ
รถก็เคลื่อนไปไหนไม่ได้เช่นเดียวกันกับจิตกับร่างกาย
รถ ยนต์บางคันก็สามารถให้คนอื่นมาขับได้
ร่างกายของคนบางคนก็สามารถให้จิต ญาณอื่นเข้ามาใช้ร่างได้ เช่น การเข้าทรง

เมื่อตัวเราเป็นของเรา เราอยู่กับตัว เราอยู่กับตัวเราแล้วเรารู้จักตัวเราดีแค่ไหน?
เรารู้จัก จิตเราไหม? ทำอย่างไรจึงจะรู้จักตัวเราจิตเรา?

เมื่อจิตเราใฝ่ต่ำ อยากลักขโมย อยากดื่มสุรา เราก็ต้องรู้สภาวะของจิตเรา
แต่เราอย่าปล่อย ให้จิตใฝ่ต่ำนั้นใช้ร่างกายของเราเพื่อการทำสิ่งที่เป็นบาป
เราควรใช้ จิตเราขัดขวางไว้ไม่ไปทำตามจิตที่ใฝ่ต่ำที่คอยยั่วยุ และหลอกเรา

เมื่อ จิตเราใฝ่สูง มีความตั้งใจ ปรารถนาที่จะทำบุญทำกุศล ก็รู้สภาวะจิตของเราว่า
ตอนนี้จิตเราเป็นจิตที่ดีงาม ทำสิ่งที่ดีให้กับตนเองและผู้อื่น

เมื่อเรารู้สภาวะของจิตเราเมื่อมีการ ใฝ่ดีงาม หรือใฝ่ต่ำแล้ว
เรารู้จักที่จะจัดการกับจิตเหล่านั้นอย่างไร
เมื่อ นั้นเราถึงจะขึ้นชื่อว่ารู้จักตัวเอง

เมื่อใดที่เราทำสิ่งชั่วช้า เลวทรามเป็นปกติวิสัยวิญญาณร้ายๆ
วิญญาณที่ไม่ดีก็จะมาร่วมใช้ร่างกาย เราในการทำสิ่งไม่ดีนั้น
เมื่อเราทำบ่อยๆวิญญาณนั้นอาจจะบอกว่าไม่ไปไหน แล้ว ขอร่วมทางไปกับเราด้วยเลย
อาศัยรถที่เราขับอยู่ อาศัยร่างที่เราใช้อยู่ทำบาปหยาบช้าไปด้วยกัน
อีกหน่อยวิญญาณเลวร้าย นั้น
อาจจะไปชวนเพื่อนๆที่ชั่วร้ายมาร่วมทางกับร่างกายเราเยอะๆ ขึ้นไปเรื่อยๆ
จนรถของเรามีแต่วิญญาณชั่วร้ายเต็มทั้งคันรถเลยก็เป็นได้

ในทางตรงกันข้าม ถ้าเราทำแต่สิ่งที่ดีงาม วิญญาณที่อยากทำบุญ
ทำ กุศลก็จะมาร่วมทางไปกับเรา เมื่อวิญญาณเหล่านั้นได้บุญกุศลจากที่เราทำ
ด้วย จิตที่เป็นกุศลก็จะรู้จักการกตัญญูกตเวที ก็จะตอบแทนคุณเราโดยการคอยดูแล
ปก ป้องคุ้มครองเรา และช่วยดลบันดาลให้เรามีความสุขความเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป

ถ้า เรารู้ว่าในร่างกายเรามีจิตที่เป็นอกุศลอยากจะไปทำในสิ่งที่ไม่ดี
แต่ เราไม่ให้ความร่วมมือ เราไม่ลงมือทำสิ่งชั่วบาปนั้น
วิญญาณเลวร้ายก็ไม่ สามารถใช้ร่างกายเราได้ ก็ไปหาร่างกายอื่นทำสิ่งเลวทราม
ชั่วร้ายที่ อื่น

สมมติว่าเราเป็นนักฟุตบอลเล่นอยู่ในสนามฟุตบอลเราจะมองไม่เห็น ว่าทีมเราเล่นอย่างไร
แต่ถ้าเราเป็นคนดูอยู่บนอัฒจันทร์เราจะเห็นและรู้ ว่านักฟุตบอลเล่นกันอย่างไร
การมองตัวเราก็เช่นกัน ถ้าเราไม่เคยหยุดมองตัว เราก็จะไม่รู้ว่าตัวเราเป็นอย่างไร
มีลุ่มหลง รัก โลภ โกรธ เกลียด ลำเอียง ยินดี เมตตา เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ มากแค่ไหน
เพราะ ว่าในชีวิตแต่ละวันของเรา เราไม่เคยได้รู้จักตัวเอง ไม่รู้อารมณ์ตนเองเลย
ดัง นั้นเมื่อมีอารมณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นเราจึงไม่รู้เท่าทันพอที่จะดับหรือละได้ เลย
สุดท้ายเราก็อยู่กับตัวเองโดยที่ไม่รู้จักตัวเองอยู่นั่นเอง

Create Date : 29 มีนาคม 2553

Last Update : 29 มีนาคม 2553 14:04:39 น.

0 comments

Counter : 151 Pageviews.