ความเบื่อของคนขี้เกียจ

ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไปก่อกรรมทำร้ายใครเขาไว้อีท่าไหน ถึงส่งผลให้ตนเองต้องมาตกระกำลำบากที่เวียดนามนี่ ไอ้ที่ลำบากเนี่ยะ ไม่ใช่อะไรหรอก คือต้องมาทำงานใช้ชีวิตราวเครื่องจักรที่เช้าๆ ก็ต้องเข้าออฟฟิศ แล้วก็อยู่ไปเหอะ ดึกๆ ดื่นๆ จน 3 ทุ่มกว่าจะได้กลับที่พัก

มันจะอะไรนักหนา ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมทุกคนทำงานราวกับว่าทุ่มเทชีวิตทั้งชีวิตให้กับองค์กรราวกับว่าพร้อมยอมตายเพื่อให้งานเดินหน้าต่อไปได้

ขนาดไฟไหม้ หรือแผ่นดินไหว (เรื่องจริง เห็นมากับตา) หลายคนก็ยังพะวักพะวงเพราะห่วงงานที่ทำอยู่ กว่าจะอิดออดเดินลงบันไดหนีไฟลงมาได้ โอย! นี่ถ้ามันไหม้จริงๆ หรือตึกเกิดถล่มเพราะแผ่นดินไหวไม่รู้ว่ายังจะทำงานกันต่อไปหรือเปล่า

พูดไปก็เหมือนด่าตัวเอง เพราะเราดันไปตกอยู่ท่ามกลางคนขยัน(เกินเหตุ เราว่านะ) เลยกลายเป็นว่าเรานี่ โคตรขี้เกียจเลย พอซักทุ่มนึง เราก็จะเริ่มออกอาการอยากกลับที่พักแล้ว เพราะแอร์ที่ตึกออฟฟิศมันจะปิด แล้วนึกดูนะ เมืองเวียดนามน่ะมันเมืองร้อน ถึงจะมีพัดลมให้มันก็ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นมากนัก ได้แค่เปลี่ยนมวลอากาศจากจุดที่เรานั่งทำงานไปให้คนที่อยู่ท้ายลมเท่านั้นเอง แต่ตรงที่เรานั่งเนี่ยะไม่ใช่ต้นทางของพัดลมนะ แต่อยู่ตรงกลางๆ ห้อง (ทำงานกันบนโต๊ะประชุม 15 คนมาสุมหัวกันอยู่โต๊ะเดียว) บางทีมีกลิ่นคล้ายๆ “ตด” ของคนที่อยู่เหนือลม ผสมกลิ่นตัวแขกอินเดีย เคล้ากลิ่น “เต่า” คนเวียดนาม จะว่าไงดีล่ะ เอาเป็นว่า เข้าใจความรู้สึกของปลาเวลาขาดอากาศหายใจ แล้วต้องมาพงาบๆ อากาศบนผิวน้ำเลยเชียวแหละ

ก็ไม่เข้าใจการใช้ชีวิตของคนพวกนี้จริงๆ ท่าทางเราจะเป็นพวกแปลกหน้าสำหรับสังคมคนโคตรขยันกระมัง เพราะเราถือคติว่า เราจะแบ่งเวลาให้กับคนรอบข้างตามความสำคัญ
กับงานเนี่ยะ เราจำได้ว่าตอนเซ็นต์สัญญานี่ 8 โมงเช้าถึง 5 โมงนี่หว่า ไหงกลายเป็น 3 ทุ่มได้หนอ (บางวันก็ 5 ทุ่มตามคนที่เสร็จหลังสุด มีเมื่อวานตี 2) แล้วก็ต้องตาเหลือกมาทำงาน 8 โมงเช้าต่อ

บอกตรงๆ เซ็งโคตร

Create Date : 29 ธันวาคม 2548 Last Update : 13 พฤษภาคม 2550 22:25:59 น. Counter : 610 Pageviews.		10 comments
Share Tweet