เบื่อจัง ไม่มีอะไรตื่นเต้นเลยเหรอ

ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกว่าชีวิตไม่มีเรื่องอะไรน่าตื่นเต้นพอที่จะมาเล่าเลย ดังนั้นไดอารีอาจจะดูกร่อยไปหน่อย แต่เอาเถอะ ทนๆ อ่านกันไปสำหรับผู้ที่มีหน้าที่อ่าน ส่วนผู้มีหน้าที่เขียนก็จะพยายามเขียนให้มันกร่อยน้อยหน่อย (จะพยายาม ขอย้ำ)

เริ่มจากวันอาทิตย์ที่นั่งปั่นต้นฉบับกันจนแขนเคล็ด แล้วก็มาวันจันทร์ที่ตื่นขึ้นมาพร้อมขอบตาดำคล้ำปานหมีแพนด้า ทำให้รู้สึกดีใจนิดหน่อยที่ไม่ต้องเสียเงินค่าเดินทางเพื่อจะไปดูหมีแพนด้าถึงเชียงใหม่ปู้นนนน

แล้ววันจันทร์ก็มีรายงานข่าวสดจากเจ้านายว่า เราต้องไปทำงานที่เวียดนามล่ะ

อ๊ะๆ ไม่ต้องดีใจว่าจะได้ไม่ต้องทนอ่านไดอารีอีก ไปแป๊บเดียว 2-3 วันเอง (แต่ตอนแรกเขาจะให้เราไปแบบไปเช้ากลับเย็น (โห!!! คิดได้ไง เวียดนามนะ ไม่ใช่บางนา-ตราดกิโล4)
ที่สุดแล้วเขาก็ตกลงให้เราไป 2 วัน 2 คืน พร้อมกับเงินติดตัวอีก 130 เหรียญสหรัฐ ลองกดเครื่องคิดเลขดูก็ประมาณ 5,400 บาทสำหรับเงินไทย พ.ศ. นี้

นี่ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีเหตุตกระกำลำบากอะไรบ้าง เพราะสังเกตตัวเองเวลาไปนอกทีไรมันจะต้องมีเรื่องอึ้งทึ่งเสียวทุกคราวไป

อย่างครั้งแรกไปมาเลย์ (นั่นคือการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรก) นัดไว้กะเพื่อนคนนึงที่เขาจะร่วมการเดินทางไปทำงานด้วยอย่างดิบดี แต่พอถึงเวลาไม่รู้มันหายหัวไปไหน เรารอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ จนที่สุดอดรนทนไม่ได้ แบบว่าคนไม่เคยไปนอกไง พอเขาเรียกให้ขึ้นนเครื่องก็เลยไปเกร่ๆ แถวนั้นเผื่อจะเจอ

แต่จนแล้วจนรอด จนกระทั่งในแถวเหลือผู้โดยสารขาออกคนสุดท้ายเราก็ไม่เห็นมันซะทีก็เลยเดินเข้าไปในประตูเพื่อผ่าน ตม บ้าง

คำถามแรกที่เจ้าหน้าที่ถามเราคือ ไปทำอะไร เคยไปไหม แล้วไปกะใคร มาเป็นชุดเลย
เราก็เลยตอบไปว่า ไปทำงาน ไม่เคยไป มีเพื่อนไปด้วยหนึ่งคน
จากนั้นเขาก็ถามเราว่า แล้วเพื่อนไปไหนล่ะ...หุหุ เราไม่รู้ก็เลยบอกไม่รู้
มีหนังสือรับรองจากที่ทำงานไหม...หุหุ ไม่มีง่ะ มีแต่อีเมล์สั่งให้ไปจะเอามั๊ย
แล้วบัตรประชาชนล่ะ...เหอะๆ ไม่ได้เอามาเพราะไปต่างประเทศคิดว่ามี Passport ก็พอ

เจ้าหน้าที่ก็เลยให้เราไปรออยู่ตรงประตูทางออก รอจนกว่าเจ้านายเค้าจะมา

รออยู่นั่นแหละ จนอีก 5 นาทีเครื่องจะออก เขาก็เอากระดาษมาให้ 1 แผ่นบอกว่า ให้เราเขียนหนังสือรับรองตัวเอง ถ้าทางมาเลย์เขาไม่ให้เข้าประเทศ เราต้องรับผิดชอบตัวเอง

อ้าว!!!! เราจะไปเมืองนอก (ถึงจะเป็นครั้งแรกก็เหอะ) ยังไงมันก็ต้องรับผิดชอบตัวเองอยู่แล้วนี่หว่า จะให้ใครเขารับล่ะ
งานนั้นกว่าจะได้ขึ้นเครื่องเล่นเอาเหงื่อตกไปหลายลิตรเลยเชียวล่ะ เรียกว่าพอนั่งปุ๊บ รัดเข็มขัดปั๊บ เครื่องก็ออกเลย...หวิดไป
เจอะหน้าเพื่อนบนเครื่อง มันกลับถามเราว่าไปไหนอ๊ะ หาไม่เจอ นึกว่าขึ้นเครื่องมาแล้ว

ตูจะบ้าตาย คนไม่เคยไปต่างประเทศ ปานกระเหรี่ยงทัวร์นอก จะไปรู้ได้ไงว่าต้องทำอะไรที่ไหน โชคดีที่ขึ้นเครื่องทันนะนี่

พอไปถึงมาเลย์ทุกอย่างเป็นปกติ ไม่มีอะไร เขาให้เข้าประเทศได้ตามปกติ จนกระทั่งทำงานกลับเมืองไทย เราก็เริ่มระแวงว่า เขาจะให้เราเข้าประเทศไหมนั่น