เหตุเกิดเพราะอ๋าวหย่าย ตอนจบ

ยังไม่จบครับ เหตุเกิดเพราะอ๋าวหย่ายเนี่ยะ เพราะเหตุมันยังไม่เกิดเลยยังไม่จบ

หลังจากที่ตัดใจได้ว่า เพื่อปากท้องของตนเอง ทำให้ต้องเดินไปกินอาหารเช้าโดยไม่ใส่กางเกงใน แต่คงสภาพกางเกงนอกไว้ให้ “เนียน” ที่สุด ก็คงไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น

พอเดินออกจากห้องพัก เพื่อมารอลิฟท์ แหม๋! ทุกวันลิฟท์ช่างว่างจนน่าเกรงว่าอาจเกิดอาชญกรรมในโรงแรมได้ มาวันนี้กลับหนาแน่นไปด้วยผู้คน เนื่องจากมีคณะทัวร์มาพักที่โรงแรมในวันนั้นพอดี

โชคดีที่เราเข้าลิฟท์เป็นคนแรก เลยเข้าไปอยู่ด้านในสุด แต่เพียงไม่นานโชคร้ายก็มาเยือนเมื่อมีสาวในชุดอ๋าวหย่ายคนนึงเข้ามายืนตรงหน้าเราเป๊ะ และด้วยความที่คนแน่นจนต้องพยายามเบียดกันเข้ามาในลิฟท์ สงสัยคนพวกนี้คงเคยไปดูงานการใช้รถเมล์ ขสมก ที่บ้านเรามาก่อน เลยเบียดกันซะแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันหมดทั้งลิฟท์ ทำให้เราต้องพยายามสะกดใจด้วยการภาวนา ยุบหนอ พองหนอ เพื่อไม่ให้ร่างกายที่ถูกเบียดของเราไประรานสาวต้องหน้า แต่กว่าผ่านลิฟท์ชั้นแล้วชั้นเล่าเพื่อไปให้ถึงชั้นบนสุดของโรงแรม สาวเจ้าก็โดนเราลวนลามไปอย่างไม่ตั้งใจซะหลายนาที

ที่แย่กว่านั้นคือ พอออกจากลิฟท์กระเป๋าสะพายของคุณป้าคนข้างๆ ดันมาเกี่ยวกระดุมเสื้อเม็ดล่างสุดหลุดติดไปอีก จะขอโทษกันซักคำก็ไม่มี ได้แต่หันมาล้งเล้งๆ กะเราด้วยสำเนียงเวียดนามที่เราฟังไม่รู้เรื่อง...เฮ้อ!!!

สาวๆ เวียดนามนั้นขึ้นชื่อเรื่องความสวยครับ ประมาณ 80% จะเป็นคนสวย ที่เหลืออีก 20% ก็ถือว่าหน้าตาดีพอใช้ ที่สำคัญ 99% จะเป็นสาวหุ่นดี

อาหารเช้าวันนี้ เราเลยกินด้วยความอร่อยเป็นพิเศษ เพราะเราพึ่งรู้ว่าสาวในชุดอ๋าวหย่ายที่เบียดกับเรามาในลิฟท์เป็นพนักงานที่ห้องอาหารมีหน้าที่เสริฟกาแฟ ที่สำคัญจัดว่าเป็นคนสวยมากเลยเชียวล่ะ เราเลยมองเพลินไปเลย จะวูบคิดถึงเรื่องในลิฟท์ มันก็คงมีบ้างแหละ ไม่น่ามีใครรู้หรอก แต่ก็เผลอน้ำลายไหลไป 2-3 รอบเหมือนกัน

จนกระทั่ง เราได้ยินเสียงจานตกข้างๆ ตัวเรานั่นแหละ การมองสาวเสริฟกาแฟเลยต้องยุติ แล้วหันกลับมาสนใจที่ต้นเสียงแทน

ปรากฏว่าเป็นพนักงานสาวในห้องอาหารที่คงทำจานหลุดมือ แตกกระจายเลย

โถ! แม่คุณน่าสงสารแท้น้อ ท่าทางจะตกใจกับจานที่ตกแตกมาก เพราะระหว่างเก็บก็มือไม้สั่นตลอดเวลา แถมมองตรงเก้าอี้ที่เรานั่ง สลับกับหน้าเราเกือบตลอด สงสัยเกรงเศษจานจะกระเด็นมาใต้เก้าอี้ แต่ระยะขนาดนั้น ไม่น่ามาถึงหรอก เราก็เลยบอกไปว่า Never Mind แล้วหันมาสนใจอาหารเช้าแทน

เราพึ่งมารู้ต้นเหตุที่จานแต่ก็ตอนเรากลับไปห้องพัก และจัดการนำกางเกงในมาใส่ในกางเกงนั่นแหละ

ใจเรางี้แป้วตกไปอยู่ตาตุ่มเลยเมื่อรู้ว่า ซิบกางเกงของเราแตกง่ะ ที่สำคัญกระดุมเสื้อเม็ดล่างที่เราเอาไว้คลุมกางเกงก็ดันขาดหายไปตั้งแต่ยายป้าคนนั้นลากไปด้วย

มิน่าพนักงานในห้องอาหารถึงมองเราตาเป็นมันตั้งหลายคน

Create Date : 24 มกราคม 2549 Last Update : 13 พฤษภาคม 2550 22:32:06 น. Counter : 773 Pageviews.		10 comments
Share Tweet