วันนี้ตื่นมาแล้วฟ้าเหลือง

ตอนเด็กๆ อยากเป็นหมอ แต่พอโตขึ้นมาเข้าสู่วัยเฒ่าชะแรแก่ชรา ไหงไพล่ไปคิดอยากเป็นนักเขียนน้อ!

ในเมื่ออยากเป็นนักเขียนสิ่งที่ต้องทำก็คือเขียนๆๆๆ (ตามที่ใครบางคนที่เป็นนักเขียนตัวจริงเคยสอนมา) แล้วจะเขียนอะไรดีล่ะ นั่งคิดอยู่นาน จะแต่งเรื่องสั้นมันก็ต้องคิดพล๊อต จะเขียนนิยายมันก็ยิ่งต้องคิดพล๊อตเข้าไปใหญ่ ที่สำคัญเขียนเสร็จแล้วก็ต้องเอาไว้อ่านคนเดียว เพราะส่งไปที่ไหนก็มีแต่คนส่ายหน้า หาว่าเป็นพวก “No Name” มั่งล่ะ หรือไม่ก็บอกว่าไม่ตรงกับ Concept ของทางสำนักพิมพ์บ้างหละ ที่ใจดีหน่อยก็บอกว่าจะรับไว้พิจารณา เสร็จแล้วก็หายจ้อย พอโทรไปถามก็ต้องทบทวนความจำกันอยู่นานกว่าจะจำได้ว่าเราเคยส่งไป (จำได้หรือแกล้งจำได้ก็ไม่รู้) แล้วก็สรุปว่า เรื่องยังไม่ตรงใจ บก.

ตามสไตล์ส่วนตัว ก็จะถามต่อไปว่า แล้วคิดว่ามีอะไรตรงไหนต้องปรับปรุง เท่านั้นแหละรู้เลยว่าจริงๆ เขาไม่อ่านเรื่องของเราเลย...เฮ้อ! เกิดเป็นนัก(อยาก)เขียน โนเนม นี่แย่เนอะ

ดังนั้นก็มาสรุปลงตรงนี้ล่ะกัน ไดอารี แบบที่ไม่มีจุดมุ่งหมายแน่นอน ชื่อว่า “ตามใจ ไดอารี” ละกัน คือตามใจคนเขียนน่ะ อยากเขียนอะไรก็เขียน

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เขียนๆ ไปนี่จะมีใครมาอ่านมั๊ย แต่เอาเถอะ เขียนไว้ก่อน ‘จารย์สอนไว้ แม้ตอนนี้ "อาจารย์กานต์" ของเราจะหนีความวุ่นวายของเมืองหลวงไปอยู่เชียงใหม่ปู๊นนนน แต่ก็ต้องปฏิบัติตามคำสอน จะได้เป็นนักเขียนกะเค้าจริงๆ ซะที
มาเข้าเรื่องกันดีกว่า

วันนี้ตื่นมาด้วยอาการฟ้าเหลืองๆ ชอบกล ดูท่าทางจะเป็นไข้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ MSN จนดึก หรือว่านอนหลับๆ ตื่นๆ ก็คือนอนหลับไม่สนิทกันแน่

2-3 วันที่ผ่านมา อ่านหนังสือชีวประวัติของ อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ กับ เซอร์ ไอแซก นิวตัน ก็สนุกสนานกับทฤษฎีสัมพันธภาพ และก็ความรู้ที่ท่านเซอร์ นิวตัน คิดค้นขึ้น

มาเรื่องทฤษฎีสัมพันธภาพก่อน เขาว่ากันด้วยเรื่องการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วแสง เรื่องของความเร่ง หูย! ไอน์สไตน์คิดได้ไงอ๊ะ เราอ่านแล้วก็ หูวว์ เก่งง่ะ มันเป็นเรื่องพื้นๆ ที่เราเห็นในชีวิตประจำวันจริงๆ แต่ไม่เคยมีใครสรุป มาเป็นหลักการ จนไอน์สไตน์พูดถึงแหละ พวกนักวิทยาศาสตร์บางคนถึงได้เริ่มมองเห็น ในขณะที่บางคนปิดกั้นตัวเองไม่ยอมรับข่าวสาร แล้วก็มองว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ที่สุดแล้ว ก็ต้องยอมรับในตอนท้าย

พออ่านเรื่องของไอสไตล์จบก็มาเปิดอ่านเรื่องของท่านเซอร์ฯ นิวตัน บ้าง อีกแล้ว... แนวคิดที่ได้มาของ Calculus ก็เรียบง่ายอีกแล้ว แค่มองเส้นตรงให้มีขนาดสั้นที่สุด สั้นสุดๆ ของเส้นตรงก็คือจุดๆ นึง และสุดท้ายที่ได้ออกมาก็คือ dy/dx คิดได้ไงอ๊ะ

แล้วก็มาเรื่องแรงโน้มถ่วงของโลกอีก เพราะแอ๊ปเปิ้ลผลเดียว ที่หล่นลงมาบนหัวของคนเก่ง ก็ทำให้ปิ๊งงงง ว่าทำไมโลกเราหมุนรอบตัวเองแล้วคนไม่หลุดไปจากโลก ทำไมพระจันทร์ที่โคจรรอบโลก ไม่ยักกะตกลงมาเหมือนลูกแอ๊ปเปิ้ล

ก็เลยทำให้เราได้คิดว่า บางครั้งสิ่งที่ดีที่สุด อาจเป็นเพียงอะไรที่เรียบง่ายที่สุด ไม่จำเป็นต้องมีความสลับซับซ้อนมากก็ได้ ไม่แน่ว่าในอนาคตอาจจะมียานยนต์ในรูปแบบแผ่น (คล้ายๆ พรมวิเศษของอะลาดิน) ก็เป็นได้ ว่าแต่เราเพ้อฝันมากไปมั๊ยเนี่ยะ

คงเพราะหนังสือ 2 เล่มนี้แหละ ที่ทำให้เราหลับๆ ตื่นๆ ความฝันวนเวียนอยู่กะท่านไอน์สไตน์กับท่านเซอร์ นิวตัน เนื้อหาใจความหลักคือเราไปเข้าฟังเลคเชอร์ของ 2 ท่านนี้ (ทั้งที่ 2 ท่านนี้อยู่กันคนละมหาวิทยาลัย คนละประเทศ และคนละยุคสมัย) ปวดหัวเลยครับ หลับๆ ตื่นๆ สลับกันอยู่นั่นแหละ พอหลับก็ฝัน พอเริ่มไม่รู้เรื่องก็ตื่น แล้วก็หลับเพื่อฝันต่อเรื่องเดิม เหมือนภาพยนต์ที่ฟิล์มหลุดจากหนามเตยบ่อยๆ มันดูสับสนยังไงชอบกล

พอเช้าขึ้นเลยเกิดอาการเดินเซ เพราะอะไรต่อมิอะไรมันเข้าไปอยู่ในขมองแน่นเอียด ฟ้าเหลืองเลยล่ะ ท่าทางจะเป็นไข้อีกตะหาก
แต่เนื่องจากบัญชาเจ้านาย ช่วงนี้ “ห้ามป่วย ห้ามตาย ห้ามสาย ห้ามขาด” เพราะเป็นช่วงที่งานยุ่งที่สุดในรอบปี เลยต้องฝืนขับรถไปทำงาน

ยังสงสัยอยู่ว่า ถ้าเกิดถึงขนาด หมอให้นอนโรงพยาบาลนี่ต้องหิ้วขวดน้ำเกลือมาทำงานด้วยหรือเปล่าหนอ???

Create Date : 19 กรกฎาคม 2548 Last Update : 13 พฤษภาคม 2550 21:25:47 น. Counter : 649 Pageviews.		3 comments
Share Tweet