เมื่อเงิน 10 ล้านเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

หายไปหลายวัน จนเริ่มมีคนมาตามว่าหายไปไหน

ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ ใช้ชีวิตที่แสนจะรันทดอยู่แถวๆ นี้แหละ ตกระกำลำบากอยู่ในห้องประชุม ตั้งแต่เช้า 7 โมง (บางวัน) จนถึง 2 ทุ่ม 3 ทุ่ม หรือบางทีก็ 5 ทุ่ม ตามแต่เจ้านายจะเอื้ออำนวย

แต่ถ้าจะเล่าเรื่องประชุมก็คงไม่มีใครอยากฟังเป็นแน่แท้ เพราะทุกอย่างเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวเลขเกี่ยวกับผลประกอบการที่เราชอบเรียกว่า “ผลปลากรอบ” จนแทบทำให้เรากรอบคาห้องประชุม ก็หน้าที่เราในห้องประชุมในฐานะผู้ที่มีตำแหน่งกลางๆ คือ “คลิ๊กเม้าส์ เฝ้าระวัง ฟังนายสั่ง แล้วก็ทำตาม” มันเหนื่อยนะ กับการมีเจ้านาย แล้วก็เจ้านายของเจ้านาย ไปจนถึงเจ้านายของเจ้านายอีกหลายๆ ทอด อยู่ในห้องประชุม

ลองดูก็ได้นะครับ ต้องลากเม้าส์ให้ตรงเป้าหมายในขณะ ที่มีคนสั่งงานให้ไป Slide นั้น Slide นี้ ในเวลาเดียวกัน ทั้งหูซ้าย และหูขวา แถมด้วยลำแสงเลเซอร์สีแดงๆ อีก 3 ดวงบนหน้าจอรับภาพจากเครื่องฉาย โดยแต่ละคนสั่งให้แก้ข้อมูลตรงนั้น ใส่ข้อมูลตรงนี้ บางทีก็มีเสียงภาษาอังกฤษแทรกเข้ามาเป็นระยะ เพื่อท้วงว่าตัวเลขตรงนี้ ไม่ถูก ตรงนั้นไม่ใช่ แถมมีเสียงบ่นเวลาที่เครื่องและเราทำงานให้ไม่เร็วดังใจ ประมาณว่าไฟล์ขนาด 25 MB ก็กะให้ Save ปุ๊บ เก็บปั๊บ ใส่ข้อมูลใหม่ได้ทันที แบบนี้คงต้องใช้ Supercomputer แทนเครื่อง Notebook แล้วหล่ะ

แต่เราก็ไม่กล้าพูดหรอก กลัวตกงาน เพราะเวลาประชุมกันทีไรเราก็มีโอกาสตกงานแทบทุกครั้งอยู่แล้วล่ะ ไม่อยากเพิ่มโอกาสให้ตัวเองมากกว่าที่เป็นอยู่

ก็นิสัยส่วนตัวเราน่ะสิ มันเหมาะกับการตกงานมาก เรื่องเถียงนายนี่ไม่ต้องให้ใครบอกใครสอน ถ้าไม่เห็นด้วยก็จะเถียงออกมาเลย
เช่น “พี่ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง พี่ไม่ต้องยุ่ง” หรือไม่ก็ “เครื่องทำงานไม่ทันครับ” แล้วบางทีก็ “ผมทำงานไม่ทันครับ” บอกกันตรงๆ แบบนี้แหละ จะไล่ออกก็ให้มันรู้ไป

ว่าจะไม่บ่นเรื่องประชุมแล้วนะ...ไม่วายจริงๆ

กลับมาเล่าเรื่องที่ไปเวียดนามต่อจากคราวก่อนดีกว่านะครับ
เรื่องมาถึงตอนเดินออกจากสนามบิน ที่สนามบินเขาเป็นระเบียบดีน่ะ
เราก็พยายามมองหาเผื่อมีใครสักคนที่เรารู้จัก มารับเราที่สนามบิน ทั้งที่รู้ว่า เราไม่มีคนรู้จักที่นี่เลยซักคน แต่เอาเถอะ ไหนๆ ก็มาแล้ว
ปรากฏว่า คนที่เจอคือคนที่เราไม่รู้จัก แต่คนอื่นในทีมเราที่ไปด้วยเค้ารู้จัก ก็เลยรอดตัวไป ไม่ต้องนั่งรถTaxi ไปโรงแรมเอง แถมแต่ละคนก็จำชื่อโรงแรมไม่ได้อีกตะหาก

ถนนหนทางที่โฮจิมินท์นี่กว้างดีจังเลย แต่รถเยอะมาก โดยเฉพาะรถมอเตอร์ไซค์ เรียกว่า ไม่ว่าจะมองไปทางไหน เจอเหล่า “คาเมนไรเดอร์” หรือ ไอ้มดแดงเต็มท้องถนน แต่มดแดงที่นี่แปลกกว่าบ้านเราตรงที่ หัวไม่กลมๆ แบบบ้านเรา กลับหมวกผ้าแบบมีปีก สีสวยสด ที่สำคัญ ถ้าเป็นผู้หญิงจะใส่ถุงมือกันแดด แบบยาวๆ ยาวมาก เรียกว่าปิดแขนมิดเลยเชียวล่ะ ไม่รู้เพราะถุงมือแบบนี้หรือเปล่า สาวๆ แถวนี้เขาถึงได้ขาวกันนัก แล้วตามท้องถนนส่วนใหญ่ก็มีแต่สาวๆ หน้าตาดีๆ ทั้งนั้น ไม่รู้เขาเอาสาวๆ หน้าตาขี้เหร่ไปเก็บไว้ไหนกันหมด

ข้อสังเกตอีกอย่างนึงของการขับรถที่นี่คือ ใช้แตรกันเปลืองมาก แค่ล้อรถเริ่มหมุน ก็บีบแตรซะแล้ว เสีบงแป๊นๆ แป๊มๆ มีให้ได้ยินทุกๆ ครึ่งวินาทีเป็นอย่างต่ำ นอกนั้นอาจได้ยินเสียงจากรถหลายคันดังต่อเนื่องประมาณว่า Unlimited เหมือนกับเสียงแตรรถนี่เป็นของคู่กับประเทศนี้ก็ไม่ปาน

หลังจากเรานั่งฟังเสียงแตรรถเค้าเสียงดนตรีคลาสสิกมานานราว ครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงโรงแรม Majestic Saigon ก็ทำการ Check In พร้อมกับแลกเงินสกุลดอลล่าห์ เป็นเงินดอง เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยนะครับ ที่ได้จับเงินล้าน เพราะพวกเรารวมเงินกันแลกเพื่อจะได้เสียต่าธรรมเนียมในคราวเดียวกัน แล้วที่นี่น่ะ การแลกเงิน 1 ครั้ง จะคิดค่าธรรมเนียม 10000 ดอง (ประมาณ 15000 ดอง เป็นเงิน 1 ดอลล่าห์สหรัฐ) จำได้ว่าแลกกันไปเป็นเงินประมาณ 10 ล้านดองได้ เลยดีใจว่า อย่างน้อยชาตินี้เราก็ได้จับเงินระดับ 10 ล้านกะเขาบ้างล่ะ

หลังจากจัดสรรเงินกันเรีนบร้อย เราก็แยกย้ายกันเข้าห้องพัก แต่ไม่ได้ให้พักหรอกนะ ให้ไปเก็บของเฉยๆ เพราะเดี๋ยวเราต้องไปประชุมต่อที่บริษัทสาขาที่นี่
อะไรจะใจร้ายกะเราจังก็ไม่รู้ เดินทางมาไกลๆ ยังต้องมาประชุมทันทีอีก

Create Date : 24 สิงหาคม 2548 Last Update : 13 พฤษภาคม 2550 22:04:03 น. Counter : 682 Pageviews.		5 comments
Share Tweet