เรื่องสั้นกุ๊กกิ๊กของเด็กม.ต้น

จริงๆ แล้วแววนักเขียนของเรามันอาจไม่เคยมีเลยก็ได้ แต่เนื่องจากเราเป็นเด็กช่างฝัน ชอบจินตนาการโน่น ฝันนี่ไปเรื่อย แล้วก็ชอบปล่อยอารมณ์ไปกับตัวหนังสือ

ยิ่งเวลาอ่านเรื่องสั้นหรือนิยายนี่ จะคิดเป็นฉากๆ เลยว่าเรื่องราวจะเดินไปแบบไหนด้วยฉากประกอบแบบไหน แถมคิดด้วยว่าพระเอกหน้าตาประมาณไหน นางเอกแบบไหน

ส่วนใหญ่ก็คงไม่พ้นที่พระเอกต้องหล่อเริ่ด(แต่ต้องทำหน้าเบลอไว้เพราะ ดันหล่อกว่าเรา) นางเอกก็สวยซะน้ำลายหก (แน่นอนหน้าใสกิ๊ง ผิวสวยใส ผมยาว ขาวชะลูดผอมเพรียว)
แล้วถ้าฉากไหนบู๊ดุเดือดก็จะตื่นเต้น หรือฉากเศร้าก็จะเศร้าไปกับเค้าด้วย แต่ไม่เคบร้องไห้กับฉากเศร้าซะที

แต่เราจะแพ้อยู่ฉากนึงที่ไม่ว่าจะไปอ่านเรื่องไหนหรือถ้าดูหนังแล้วเจอะฉากแบบนี้ทีไรน้ำตาไหลทุกที

ก็ฉากที่พระเอก หรือนางเอกต้องต่อสู้กับอะไรซักอย่างชนิดที่ว่าไม่ว่าจะดูยังไงก็ตายชัวร์ แต่ก็ยังฝืนสู้ ประมาณว่า ถึงตายช้านก็ไม่ยอมแกหรอกอะไรแบบนั้น อ่านฉากนี้ทีไรน้ำตาไหลทุกที

อย่างเคยไปดูหนังสยองขวัญเรื่องหนึ่ง (จำไม่ได้แล้วเรื่องอะไร) เป็นเรื่องประมาณว่าเพื่อนหลายๆ คนไปที่บ้านร้างแห่งหนึ่ง แล้วเพื่อนก็โดนฆ่าตายไปทีละคน จนสุดท้ายเหลือนางเอกคนเดียว แล้วนางเอกก็สู้สุดฤทธิ์ ผีก็ผีเหอะ ถึงฆ่าแกไม่ตาย แต่ช้านก็ไม่ยอมตายเฟ้ย!

แล้วคนสวยก็สู้ผียิบตา จนที่สุดแล้วผียอมแพ้ (หรือขี้เกียจตอแยก็ไม่รู้) นางเอกเลยรอดมาได้
ในขณะที่คนอื่นดูไปพร้อมกับอ้าปากหวอ คงสงสัยว่าคนบ้าอะไรฟ่ะ สู้ยิบตาแบบนั้น ขนาดขาโดนอะไรไม่รู้บาดเจ็บจนเดินกระโพรกกระเพรกแล้วยังไม่ยอมแพ้
แม่เรายังบอกเลยว่า ชอบนางเอกเพราะสู้ยิบตาเลย
แต่เราสิ ตอนที่นางเอกสู้ ทั้งที่รู้ว่าแพ้แน่ๆ แต่ยังสู้แบบไม่ยอมหมดหวัง เอาน่ะแอบร้องไห้ไปตั้งหลายรอบ (ถ้าใครมาเห็นหน้าเราตอนนั้นอาจคิดว่าเรามาดูหนังรักโรแมนติคมากกว่าหนังสยองแหง๋เลย)

กลับมาเรื่องที่เราตั้งใจเล่าดีกว่า เดี๋ยวผิดวัตถุประสงค์
สมัยก่อนโน้น เราชอบอ่านนิยายรักหวานแหวว ก็คงเหมือนวัยรุ่นสมัยนี้ และวัยรุ่นทุกๆ สมัย
ดังนั้นเป็นการยืนยันได้ว่าเราก็เคยมีชีวิตวัยรุ่นกะเค้าเหมือนกัน (เพื่อนบางคนมันบอกว่า เรามีการเจริญเติบโตผิดขั้นตอน จากเด็กแล้วเป็นผู้ใหญ่ พร้อมเข้าสู่วัยชราตั้งแต่อายุ 18 หนอยแน่ะ)
นิตยสารที่เราชอบอ่านก็แน่นอน เป็นนิตยสารที่นิยมกันมากในสมัยโน้น ถึงขนาดที่ว่าเราทำงานเก็บเงินเพื่อแลกกับค่าสมาชิกรายปีเลยเชียวแหละ (ก็นิตยสารเล่มนี้แหละที่ทำให้เราได้เพื่อนทางจดหมายเยอะแยะ)

พออ่านมากๆ เข้าวันนึงก็เลยนึกครึ้มอกครึ้มใจ ลองเขียนเรื่องสั้นกะเค้าดูบ้าง แน่นอนต้นฉบับน่ะ คงละลายไปอยู่ที่ไหนซักแห่งบนโลกใบนี้ และเนื้อหาใจความไม่ต้องพูดถึง
เน่าสนิท!!!

ประมาณว่า พระเอกนางเอกเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน อยู่ห้องเรียนติดกัน ตั้งแต่เด็ก (ทำไมไม่จับมาเรียนห้องเดียวกันซะให้รู้แล้วรู้แรดไปเลยก็ไม่รู้) สุดท้ายก็เลยรักกัน ประมาณว่ามองตากันไปมองตากันมา วาจาไม่ต้อง แล้วก็ตกลงคบกัน (เวลาจีบหญิงจริงๆ ไม่เห็นง่ายแบบนี้ซะที)

สุดท้าย ฝ่ายหญิงเกิดมารู้ว่าตัวเองเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้ ตายสถานเดียว

แน่นอนว่าต้องเป็นโรคที่ไม่สามารถระบุชื่อได้ ก็เด็ก ม.ต้น อะนะ จะไปนึกชื่อโรคอะไรแปลกๆ ได้ จะให้นางเอกเป็นอีสุกอีใสตาย ก็คงดูใจร้ายไปหน่อย เพราะท่าทางศพจะไม่สวย แถมก่อนตายพระเอกคงแสดอาการรังเกียจแบบสุดๆ เพราะพระเอกเองก็กลัวติดอีสุกอีใสไปด้วย

ด้วยความที่นางเอกไม่อยากให้พระเอกเสียใจเลยไม่ยอมบอกพระเอกของเรื่อง จนกระทั่งวาระสุดท้ายนางเอก ซึ่งคงเป็นคนดันทุรังพอสมควร เพราะดันเดินตากฝนมาหาพระเอกที่บ้าน (โอ้! ทำไมเรื่องเศร้ามันต้องมีฝนด้วย) แล้วก็มาตายในอ้อมกอดพระเอก (จะตายแล้วยังหาคุกมาให้อีก เวรจริงๆ)
สุดท้ายเรื่องก็จบลง โดยไม่มีตำรวจ ไม่มีกองพิสูจน์หลักฐาน ไม่มีคุณหญิงหมอฯ (เพราะสมัยนั้นแกยังไม่ดัง)

เห็นมั๊ยเรื่องสั้นที่เด็กแต่ง พอมาคิดถึงตอนนี้ หลายอย่างมันขาดน้ำหนัก ขาดเหตุผล (นี่ว่าตัวเองนะ ถ้าวัยรุ่นที่ไหนมาแอบอ่านก็อย่าได้คิดว่าผมว่าใครเข้าล่ะ)
แต่มันก็เป็นเรื่องกุ๊กกิ๊กๆ เรื่องแรกที่เราแต่งแล้วส่งให้เพื่อนอ่าน ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนทุกคนอยู่ในวัยเดียวกัน แถมแต่ละคนก็ชอบอ่านหนังสือวันรุ่นเหมือนกันหมด
ทุกคนจึงลงความเห็นตรงกันว่า

“แกไปลอกใครมาให้ชั้นอ่านเนี่ยะ เนื้อหาแบบมีให้อ่านแทบทุกเดือน”

เฮ้อ! เพื่อนหนอเพื่อน ช่างทำร้ายจิตใจกันจริงๆ

Create Date : 12 ตุลาคม 2550 Last Update : 31 พฤษภาคม 2556 23:36:27 น. Counter : 766 Pageviews.		2 comments
Share Tweet