เริ่มจากการเดินเข้ามาของ "นายเก่า" คนที่ทำร้ายเราจนเราต้องลาออกจากการทำงาน มาใช้ชีวิตแบบนักเขียนเต็มรูปแบบ จากรายได้เกือบแสน หดลงเหลือ 0 ภายในข้ามคืน

เธอเดินเข้ามาทักทายเราเหมือนไม่เคยมีเรื่องโกรธเคืองกันมาก่อน ทำเหมือนไม่เคยแกล้งสั่งงานเราแบบงี่เง่า ทำเหมือนคนที่เคยสนิทกันมาก่อน

เราจำได้ถึงประโยคสุดท้ายของเธอ ในวันที่เราก้าวออกมาจากองค์กรที่เราทำงานมานานแสนนาน

องค์กรที่เราใช้ชีวิตอยู่จนเหมือนกับว่าเป็นโลกอีกใบของเรา

แต่เราต้องลาออกด้วยความจำใจ เพราะคิดเอาไว้แล้วว่าถ้าอยู่ต่อก็คงขับรถชนกันตายบนทางด่วนอย่างแน่นอน

การที่ต้องเอาชีวิตมาแลกกับการสั่งงานที่ไม่ได้คิดถึงความเป็นมนุษย์ที่ต้องขับรถทางไกล ฝ่าความง่วง ความล้า คงไม่เหมาะกับเราแน่ ดังนั้นเราจึงลาออก

ถึงวันนี้เราไม่เสียใจเลยที่ลาออก แต่เราเสียใจที่เราย้ายมาทำงานกับเธอคนนี้ คนที่จะดีด้วยกับคนที่ให้ประโยชน์กับเธอได้เท่านั้น คนที่ไม่เคยคิดจะรับผิดอะไร แต่หวังไว้เสมอที่จะรับชอบ คนที่ไม่เคยคิดจะแบกรับอะไรร่วมกับผู้ใต้บังคับบัญชา (ประมาณว่าถ้าผิด มึงรับผิดชอบ ถ้าถูกกูขอออกรับเอง ถึงมึงจะเป็นคนทำก็เถอะ)

บอกตรงๆ เราสงสัยมานานแสนนาน ตั้งแต่วันที่เราลาออก

เราสงสัยว่าการทำความดีนั้นจะช่วยเราบ้างหรือเปล่า

วันนี้เราค่อนข้างมั่นใจแล้วล่ะว่า

การทำความดีนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย

เราพยายามหางานใหม่มานานปี พยายามสวดมนต์ ไหว้พระ ทำบุญและตั้งจิตอธิษฐานขอให้ได้งานทำ

แล้วก็สมัครงาน

เชื่อมั๊ยว่า ไม่เคยมีที่ไหนเรียกเราสัมภาษณ์เลย

แล้วอย่างนี้จะให้เราเชื่อได้อย่างไรว่า ความดีจะช่วยเรา

เราช่วยคนอื่นมาตลอดชีวิต

ถึงวันนี้ วันที่เราต้องการความช่วยเหลือจากใครก็ได้ กลับไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเราเลยซักคน

ความเชื่อเราสั่นคลอนแบบเต็มรูปแบบแล้วล่ะ ณ วันนี้

เราไม่มีใจจะถือศีลแบบเมื่อก่อน ไม่มีใจจะไหว้พระ สิ่งยึดเหนี่ยวเพียงอย่างเดียวในการดำรงชีวิต

เราไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตตัวเองแล้ววันนี้

ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง เราขอคำตอบให้กับชีวิตเราด้วยเถอะ

เราอยากได้งานทำ แลกกับความดีทั้งชีวิตเราก็ได้

เฮ้อ!