มือถือต๊อง vs มือถือแตก

วันนี้เปลี่ยนเบอร์ เปลี่ยนระบบเรียบร้อย (เปิดระบบใหม่ ปิดระบบเดิม) กะว่าเย็นนี้จะไปหามือถือเครื่องใหม่มาแทนมือถือเครื่องเดิมที่ค่อนข้างจะต๊องนิดๆ เพราะนึกอยากจะดับก็ปิดตัวเองไปซะเฉยๆ แถมบางทีก็เปลี่ยนวัน-เวลาให้ตัวเองไปซะงั้น ท่าทางจะเป็นพวกสับสนในตัวเองเหมือนเจ้าของเครื่องมั๊ง ที่ร้ายกว่านั้นคือ เวลามีใครโทรมาแล้วถ้าเรารับไม่ทัน เธอก็จะปิดตัวเองอีกแหนะ พอเปิดเครื่องขึ้นมาใหม่ เธอก็ไม่ยอมเก็บบันทึกไว้ให้อีกว่าใครโทรมา...

แต่แล้วโครงการซื้อมือถือเครื่องใหม่ก็ต้องมีอันหยุดลงชั่วคราว เมื่อแม่เราโทรมาบอกว่า แม่ทำมือถือตก...แตกเลย
เมื่อเทียบกันแล้วระหว่าง “เครื่องต๊อง” กับ ”เครื่องแตก” ก็คิดว่าน่าจะซื้อเครื่องใหม่ให้แม่มากกว่าตัวเอง

ตอนนี้ขอนินทาแม่ตัวเองหน่อยดีกว่า แถมนินไปถึงโทรศัพท์แม่ด้วย
แม่เราจบแค่ ป.4 เองครับ (แต่เราก็ภูมิใจใน ป.4 ของแม่นะ) แค่พออ่านออกเขียนได้ แต่สิ่งที่แม่เป็นมาตั้งแต่เด็กคือแม่ชอบอ่านหนังสือ อ่านมันทุกอย่าง อ่านแม้กระทั่งข่าวสารที่มากับถุงกล้วยแขก (สมัยก่อนถุงใส่กล้วยแขกจะเป็นกระดาษหนังสือพิมพ์ เอามาพับครับ) แม่จะค่อยๆ บรรจงแกะถุงกระดาษ เพื่อให้ขาดน้อยที่สุด แล้วเอามาอ่านเพื่อบริโภคข่าวสาร (แม้ข่าวมันจะล้าสมัยไปหน่อยก็เถอะ) แม่ชอบเรียนหนังสือ ความฝันของแม่คืออยากเป็นพยาบาล แต่เพราะความที่แม่เป็นลูกคนจีน โอกาสและความฝันต่างๆ ของแม่จึงต้องยุติลงเมื่อจบการศึกษาชั้น ป.4

แล้วแม่ก็ใช้ความรู้ ป.4 ของแม่ที่มีนั่นแหละ เป็น “ทุน” ในการศึกษาหาความรู้ต่อไป แม่อ่านทุกอย่าง แม้แต่ประกาศที่แปะไว้ตามเสา มีเงินนิดหน่อยแม่ก็จะไปซื้อหนังสือมาอ่าน แล้วหนังสือที่แม่ซื้ออ่านน่ะ ก็ไม่ใช่หนังสือแบบที่เราสามารถหาอ่านได้ตามร้านทำผมด้วยนะครับ (เพราะหนังสือแบบนั้น แม่จะไปอ่านตอนทำผม) แม่จะซื้อหนังสือพิมพ์อ่าน ส่วนหนังสือที่ติดอันดับต้นๆ เช่นสามก๊ก เพชรพระอุมา สี่แผ่นดิน และอื่นๆ อีกหลายเล่มที่เอ่ยชื่อปุ๊บ คนส่วนใหญ่จะรู้จัก แม่จะใช้การเช่าอ่าน แล้วแม่ก็ยังอ่านหนังสือความรู้รอบตัวอีกด้วย พอแม่แต่งงานกับพ่อ ซึ่งพ่อเองก็เป็นหนอนหนังสือเหมือนกัน (ไว้วันหลังจะเล่าเรื่องพ่อให้ฟัง) เรื่องราวก็ยิ่งไปกันใหญ่ วันๆ พ่อ-แม่ จะหันหลังชนกัน ถือหนังสือในมือคนละเล่มแล้วก็อ่านๆๆๆๆๆ

พอแม่ท้องเราแหละ แม่ก็เริ่มหาหนังสือเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกมาอ่าน แม่ไม่ใช่คนหัวโบราณ ดังนั้นแม่เลยไม่ค่อยเชื่อความรู้โบราณที่ไม่มีเอกสารอ้างอิง (ว่าไปนั่น) ถ้าตำราที่หมอเขียนบอกอย่างไร แม่จะเลือกเชื่อตำรามากกว่า การตัดสินใจทุกอย่างของแม่จะมีแหล่งอ้างอิงจากตำราที่เชื่อถือได้หมด ดังนั้นแม่ก็เลยเลี้ยงเราตามตำราแป๊ะ (แม่จะเสียใจมั๊ยน้า ถ้ารู้ว่าลูกที่แม่เลี้ยงตามตำราน่ะ มันต๊องขนาดนี้ ต๊องจนติดไปถึงมือถือเลยเชียวล่ะ) เรารู้แต่ว่า แม่อ่านหนังสือมากตอนที่ท้องเรา แต่เราไม่แน่ใจว่า แม่เอาหนังสือไปอ่านในห้องคลอดด้วยหรือเปล่า ไม่เคยถาม

ตั้งแต่จำความได้ สิ่งที่แม่อยากเรียนที่สุดคือ “ภาษาอังกฤษ” แม่พยายามหาหนังสือเรียนภาษาอังกฤษมาศึกษาด้วยตัวเอง แต่เพียงไม่นาน แม่ก็ต้องเลิกศึกษา เพราะปัญหาต่างๆ ที่เข้ามารุมเร้าชีวิตแม่ พอปัญหาผ่านไป แม่ก็กลับมาศึกษาใหม่อีก วนเวียนอย่างนี้ไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
จนถึงวันที่ แม่อายุ 59 แม่บอกเราอย่างภาคภูมิใจว่า แม่อ่านป้ายร้านค้าที่เป็นภาษาอังกฤษได้แล้วนะ

เราก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ช่วยให้แม่อ่านภาษาอังกฤษออกเป็นเพราะหนังสือที่แม่เพียรศึกษาอยู่หลายสิบปี หรือเป็นเพราะโทรศัพท์มือถือของแม่ที่ไม่เข้าใจภาษาไทย พอๆกับแม่ที่ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ
แม่มักพูดอยู่เสมอ แม้ข้อความจะไม่สวยหรู แต่ก็มีความหมายประมาณนี้

“ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจ ทุกวันจะมีเรื่องใหม่ๆ ให้เรียนรู้อยู่เสมอ”

นึกถึงข้อความนี้ทีไร ก็อดไม่ได้ที่จะมองตัวเองว่าเราจะเป็นแบบแม่เรามั๊ยน้า ที่ยังศึกษาอะไรต่อมิอะไร แม้จะอายุขนาดนั้นแล้ว แต่คิดว่าคงเป็นแหละ เพราะลูกไม้ถึงหล้นไกลต้นอย่างไร ก็ยังคงมีรหัสพันธุกรรมติดไปด้วยแหละน่า

Create Date : 21 กรกฎาคม 2548 Last Update : 13 พฤษภาคม 2550 21:34:18 น. Counter : 561 Pageviews.		2 comments
Share Tweet