โดเรมอนสัญจร บนเส้นทางสู่บ้านแกร์ด้า

บางครั้งความรู้สึกไม่สบายใจก็มีส่วนผลักดันให้เราทำอะไรในแบบที่ไม่เคยทำได้เหมือนกัน
อย่างเช่นการขับรถไปที่ไกลๆ แบบมีจุดหมายแน่นอน แต่ขาดการวางแผน

วันเสาร์ที่ 6 สิงหาคม หลังจากรู้สึกเต็มกลืน กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง และงานที่ถาโถมเข้ามา เราก็บอกนายเราว่า ขอกลับครึ่งวัน
พอเข็มนาฬิกาชี้ที่เลข 12 ทั้ง เข็มสั้นและเข็มยาว เราก็ปิดคอมพ์ที่อยู่ตรงหน้า โดยไม่สนด้วยว่างานทำไว้ถึงแค่ไหน แค่ save เก็บไว้ แล้วค่อยมาต่อในวันจันทร์ก็ไม่ไม่เสียหาย

แล้วเราก็สตาร์ทรถที่มีหนังสือการ์ตูนโดเรมอน 1 กล่องเต็มชุด โดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่บ้านแกร์ด้าจังหวัดลพบุรีเท่านี้จริงๆ

เราขับรถขึ้นทางด่วนจุดหมายแรกของเราคือดินแดง เพราะเราวางแผนในใจว่า ยังไงซะลพบุรีคงไม่หนีไปไหน เส้นทางนี้น่าจะไปถึงได้
พอลงจากดินแดงก็ต่อเข้าโทล์เวย์เลย เสียค่าโทลเวย์ไป 20 บาท
แต่สติและความคิดเริ่มกลับมาสู่ตัวเรามากขึ้นตามระยะที่ห่างไกลจากตัวเมืองที่เราคุ้นเคย จึงเริ่มได้คิดว่า เราน่าจะซื้อนมถั่วเหลืองบวกกับขนมอีกเล็กน้อย เอาไปฝากเด็กๆ ที่นั่นด้วย

เราก็เลยลงจากโทลล์เวย์เพื่อจะแวะเข้า Makro รังสิต เป้าหมายคือซื้อสินค้าที่ตั้งใจ

ระหว่างการเลือกซื้อสินค้าเราก็โทรคุยกับคุณรี ที่เป็นผู้จัดการอยู่ที่บ้านแกร์ด้า เพื่อขอคำแนะนำในการซื้อสิ่งของสำหรับเด็กๆ ที่นั่น

แล้วไวตามิลค์ขนาด 250 ซีซีจำนวน 4 ลัง กับเยลลี่ปีโป้ 2 ห่อใหญ่ๆ ก็เข้ามาอยู่ในรถเข็นที่อยู่ตรงหน้าเรา

ของทุกชิ้นหนักพอดู แต่คงไม่หนักเท่ากับภาระของเจ้าหน้าที่ที่เขาต้องดูแลเด็กๆ และคงไม่หนักไปกว่าสภาวะร่างกายของเด็กติดเชื้อ ที่จิตวิญญาณของเขาอาศัยอยู่

คิดได้แบบนี้กำลังใจในการยกของใส่รถเข็น แล้วยกใส่ท้ายรถ เพื่อที่จะนำไปบ้านแกร์ด้าดูมาอีกเยอะเลย

พอออกจาก Makro อุปสรรคแรกก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้า ราวกับวัดใจเราว่า ยังคิดที่จะไปบ้านแกร์ด้าจริงหรือเปล่า คือรถที่ติดยาวป็นแผง จนแทนไม่มีที่ให้เราเบียดเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของการจราจรที่คับคั่งได้เลย

แต่เพราะภาระที่อยู่ท้ายรถของเรา กับเงินทอนอีก 826 บาท และหนังสือการ์ตูนโดเรมอนที่เพื่อนๆ ตั้งใจจะส่งไปให้ถึงบ้านแกร์ด้าคอยดันหลังเราให้เดินหน้าต่อไป งานนี้ถอยไม่ได้ ไม่ว่ายังไงต้องไปให้ถึง

ใช้เวลาพักนึงซึ่งไม่ใหญ่มากในการเบียดตัวเองจากฝั่งซ้ายสุดที่หน้าห้าง Makro เพื่อจะไปยังฝั่งขวาสุดที่รถไม่นิยมวิ่งกัน เพราะรถส่วนใหญ่มุ่งหน้าไปปทุมธานี แต่เป้าหมายแรกของเราคือสระบุรี

เรายังคงขับรถวิ่งตรงไปตามถนนหมายเลข 1 (พหลโยธิน) ตามป้ายที่ชี้ให้เราไปสระบุรี ผ่านนวนคร ผ่านมหาวิทยาลัยกรุงเทพ และอีกหลายๆ ที่ จนมารู้สึกตัวอีกทีก็สระบุรีซึ่งก็เป็นเวลาบ่าย 3 โมงกว่าแล้ว ตอนนั้นอยู่เราอยู่ระหว่างการตัดสินใจว่า จะซื้อกระหรี่พัฟฟ์หรือบราวนี่ขึ้นชื่อของสระบุรีไปฝากดี แต่พอดีผ่านร้านขายบราวนี่ก่อนจะตัดสินใจได้ก็เลยแวะซื้อบราวนี่อย่างไม่ได้ตัดสินใจไปให้ แต่ยังไงบราวนี่เจ้านี้ก็อร่อยแหละ...เราว่างั้น

พอซื้อบราวนี่เสร็จ ก็ถึงเวลาคลำทางไปบ้านแกร์ด้าต่อ คราวนี้จากสระบุรี ก็ต้องหาทางไปวัดพระบาทน้ำพุแล้ว เพราะตอนนั้นเราเข้าใจว่า วัดพระบาทน้ำพุกับบ้านแกร์ด้าอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ ซึ่งการเดินทางไปวัดพระบาทน้ำพุ ก็ยังคงอยู่บนถนนหมายเลข 1 เช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แถมตลอดเส้นทางก็มีป้ายบอกเอาไว้เป็นระยะ แม้จะต้องใช้ความพยายามในการมองหาพอสมควร แต่ก็คงดีกว่าการหา RC ในตอนแข่ง Rally เยอะ

จนมาถึงทางเข้าวัดพระบาทน้ำพุ ก็ต้องกลับรถ แล้วมองหาป้ายชี้ทางเข้าซอย แต่สงสัยคนตั้งป้ายคงกะว่าคนขับรถแถวนั้นน่าจะใช้ความเร็วราว 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ดังนั้นคนที่ขับรถมองหาทางเข้าซอยวัดพระบาทน้ำพุด้วยความเร็วราว 10 กิโลเมตรต่อชั่วโมงแบบเรา จึงรู้สึกว่าระยะห่างจากป้ายชี้ทางป้ายสุดท้ายถึงปากซอยมันไกลกันซะเหลือเกิน

กว่าจะถึงปากซอยที่เราเห็นซอยแรกก็ใช้เวลาพอสมควร ทำให้เราเกิดความไม่มั่นใจว่าขับเลยทางเข้าวัดพระบาทน้ำพุมาหรือยัง จึงจอดรถถามมอเตอร์ไซค์รับจ้างปากซอย โดยลืมดูไปว่าทีมงานมอเตอร์ไซค์จอดรถอยู่ใต้ป้ายขนาดใหญ่ที่ระบุว่าซอยนี้แหละทางเข้าวัดพระบาทน้ำพุ

หลังจากหน้าแตกเล็กๆ เราก็ขับรถเข้าไปวัดพระบาทน้ำพุ ซึ่งอยู่ลึกเข้าไป 4 กิโลกว่า ถนนดีพอ พร้อมกับจิตใจที่พองโตว่าเราใกล้ถึงเป้าหมายเราแล้ว
พอไปถึงทางเข้าวัด เราก็ถามเจ้าหน้าที่ตรงซุ้มประตูทางเข้าว่า บ้านแกร์ด้าอยู่ตรงไหน

เจ้าหน้าที่มองเราด้วยสายตาแปลกๆ แล้วบอกว่า ต้องออกไปถนนใหญ่ แล้วขับตรงไปทางหนองม่วงโน่น

เราก็เลยถามว่า แล้วอีกไกลไหมครับ
คำตอบที่ทำให้เราตกใจ ปนหน้าแตก พร้อมด้วยหัวใจที่แฟบลงทันตาเห็นคือ 80 กิโลครับ

80 กิโล นี่เราพลาดเป้าไปตั้ง 80 กิโลเชียวเหรอเนี่ยะ นี่แหละหนา การเดินทางโดยไม่วางแผนล่วงหน้า บทเรียนระยะทางไกลจริงๆ
วูบนึงของความคิดในตอนนั้น เราอยากขับรถกลับเข้าตัวเมืองแล้วหาที่นอนในโรงแรม อยากอาบน้ำ อยากนอนหลับซัก 3 งีบ แล้วพรุ่งนี้ค่อยเริ่มเดินทางกันใหม่แต่แล้วความคิดนั้นก็ต้องถูกทิ้งลงข้างถนนที่เราขับออกมาจากวัดพระบาทน้ำพุ เพราะขนมบราวนี่ที่อยู่ในรถเรา เป็นตัวผลักดันให้เราต้องไปถึงให้ได้ในวันนี้

ขนมบราวนี่ที่ทำเสร็จใหม่ๆ จำนวน 3 กล่อง (20 ชิ้นต่อกล่อง) ถ้าเด็กๆ ได้ทานในวันนี้เลย มันจะสร้างความสุขให้กับเด็กได้มากขนาดไหน

ถ้าเรานำไปค้างคืนด้วย ถึงแม้พรุ่งนี้มันจะยังไม่เสีย แต่ความอร่อยมันจะลดลงไปเยอะเลย

คิดได้ดังนี้ เราจึงเหยียบคันเร่ง พุ่งตัวออกไปข้างหน้า เป้าหมายอีกแค่ 80 กิโลเอง

เราขับรถผ่านเข้ามาในกิ่งอำเภอหนองม่วง ซึ่งเป้าหมายที่เราต้องหาต่อไปคือ แยกวงษ์สว่าง

แล้วก็จริงๆ เลยเชียว ป้ายบอกแยกวงษ์สว่างเป็นเพียงป้ายสีขาวเล็กๆ อยู่เกือบชิดแยก เรียกว่าถ้าขับมาเร็วๆ มีสิทธิ์เลยไปอย่างไม่ตั้งใจได้สูงมาก

แต่โชคดีที่ช่วงตั้งแต่ที่ทำการอนามัยหนองม่วงจนถึงแยกวงษ์สว่างไม่มีแยกอื่นให้เราเห็นก่อนหน้านั้นเลย ดังนั้นพอเจอแยกแรก เราถึงจอดมองหาป้ายเพื่อจะเห็นว่าตั้งแอบอยู่ด้านซ้ายมือนั่นเอง
แต่เห็นแยกนี้ เราก็ยังไม่ถึงบ้านแกร์ด้านะครับ เราต้องขับเข้าไปอีก 16 กิโลเมตร

เวลาในตอนนั้นก็เจียน 6 โมงเย็นเข้าไปทุกที แม้แสงแดดจะยังมีอยู่ แต่เราไม่รู้จริงๆ ว่าจุดหมายเราจะเป็นอย่างไร ถนนหนทางจะลำบากมากไหม ไฟทาง 2 ข้างทางจะมีไหม การเดินทางปลอดภัยหรือไม่
โชคยังดี ที่ถนนที่เรามุ่งไปข้างหน้า เรียบราบไร้ร่องรอยชำรุด ทำให้การเดินทางในระยะทาง 16 กิโลเมตรใช้เวลาไม่มากนัก
เรามาถึงบ้านแกร์ด้าตอน 6 โมง 4 นาที หลังเคารพธงชาติ 4 นาที

พอมาถึงเราก็โทรบอกเจ้าหน้าว่าเรามาถึงแล้ว เจ้าหน้าที่ก็บอกให้เราจอดรถรอเขาแป๊บนึง

ระหว่างนั้นเราก็เดินสำรวจใกล้ๆ จุดที่เราจอดรถอยู่ เพื่อจะดูสถานที่ว่าเป็นอย่างไรบ้าง

ที่นี่ดูท่าทางจะยังตั้งได้ไม่นาน เพราะต้นไม้ต่างๆ ยังไม่ใหญ่มากนัก แต่สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นคือเด็กๆ ครับ เด็กๆ ทุกคนที่เดินผ่านเรา ต่างยกมือไหว้ แล้วยิ้มให้เราอย่างบริสุทธิ์ใจ โดยไม่ต้องให้ใครบอกว่าเราเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่

ถ้าเราไม่เคยเห็นเด็กเหล่านี้มาก่อนในเว็บแก้ว เราคงไม่เชื่อแน่ๆ เลยว่าเด็กเหล่านี้มีเชื้อ HIV อยู่ในตัว

ถ้าเราไม่เคยรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเด็กติดเชื้อมาก่อน เราต้องไม่เชื่อแน่ๆ ว่าเด็กเหล่านี้ผ่านเรื่องเลวร้ายในชีวิตมามากมาย จนเราไม่แน่ใจว่าถ้าเป็นเราเองที่ตกอยู่ในสภาพนี้ เราจะรับได้หรือไม่

รอพักใหญ่ ก็มีเจ้าหน้าที่ของทางบ้านแกร์ด้าขับมอเตอร์ไซค์มาพาเราไปยังอาคารที่ดูเหมือนกับเป็นโรงอาหารของเขา
เราถอยรถเข้าไปจอดตรงทางเข้าเพื่อขนของลงท้ายรถ พร้อมกับถ่ายรูปสิ่งของที่เราขนมาด้วย

ทีแรกคุณต่ายซึ่งก็คือเจ้าหน้าที่ที่มารับเราจะเรียกเด็กทั้งหมดมาถ่ายรูปรับสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ ที่เราขนมา เมื่อเทียบกับจำนวนเด็ก
แต่เราเองเป็นฝ่ายปฏิเสธไป ขอเพียงเด็กที่อยู่แถวนั้นก็พอ เพราะตอนนั้นก็เย็นมากแล้ว เราไม่อยากรบกวนเด็กๆ มากนัก เพราะสิ่งของที่เรานำไปก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก

ถ้าใครได้ดูรูปถ่ายของเด็กในวันนั้น จะดูรู้เลยว่าเด็กทุกคนเขาอยู่อย่างมีความหวัง เราไม่รู้หรอกนะว่าเขาหวังอะไร แต่คงมีสักคนที่หวังว่าจะหายจากการติดเชื้อ HIV นี้

หลังจากที่เราคุยกับคุณต่าย พร้อมกับมอบเงินให้ 1000 บาท ซึ่งเราก็รู้แหละว่ามันก็ไม่ได้เยอะอะไรเช่นกันในยุคที่น้ำมันแพงขนาดนี้ แต่มันก็เต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำใจที่เพื่อนของเราทุกคนฝากมาในเงินจำนวนนี้ ทั้งเงินที่ใช้ในการซื้อสิ่งของ และเงิน 1000 บาทที่เราพึ่งมอบให้เขาไป เราก็เดินทางออกจากบ้านแกร์ด้าเมื่อเวลาผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง ผ่านระยะทางกว่า 250 กิโลเมตร ด้วยระยะเวลา 6 ชั่วโมง จากเที่ยงถึง 6 โมงเย็น เราจำได้ว่าขับมาก็ประมาณ 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แสดงว่าเวลาที่หายไป นั่นเราหลงไปไกลพอดูทีเดียว

คิดได้อย่างนี้ ไม่รู้เรี่ยวแรงมันหายไปไหนทั้งแรงกายและแรงใจ
เป้าหมายต่อไปของเราในวันนี้คือหาที่นอนสักที่ในตัวเมืองลพบุรี
แล้วไว้เราจะเล่าให้ฟัง ว่ามีอะไรเกิดขึ้นอีก แต่คงไม่เร้าใจอย่างที่คิดหรอกนะ ขอบอกก่อน

Create Date : 08 สิงหาคม 2548 Last Update : 13 พฤษภาคม 2550 21:56:23 น. Counter : 999 Pageviews.		7 comments
Share Tweet