เหนือมังกรยังมีนกอินทรี

ไดอารีฉบับนี้ใช้เวลาเขียนตั้ง 3 วัน เริ่มตั้งแต่วันที่ 29 กรกฎา ซึ่งเป็นวันภาษาไทย แล้ววันนี้จะจบหรือเปล่าก็ไม่รู้
เมื่อวันภาษาไทย ก็อยากเขียนอะไรที่มันเกี่ยวกับเรื่องภาษาไทยแหละ แต่หลายเรื่องราวมันชอบมามะรุมมะตุ้มรุมรักนายปีก (ความจริงไม่ได้รักหรอก จะให้ทำงานซะมากกว่า)

เริ่มจากตอนเช้ามาถึงก็ต้องรีบๆๆๆ ที่จะ Run โปรแกรม เพื่อคำนวณปริมาณความต้องการใช้วัตถุดิบในปี 2549 ซึ่งเป็นการคำนวณมารอบที่ 3 แล้ว และแต่ละรอบก็ใช้เวลาประมาณครึ่งวัน

พอวันเสาร์ ซึ่งตรงกับวันที่ 30 กรกฎา ก็ต้องไปทำงานอีกทั้งที่ปกติแล้วเป็นวันหยุด
สาเหตุก็มาจากนายฝรั่งจากนิวยอร์คแหละที่จะมาตรวจดูธุรกิจในเมืองไทย ก็เลยทำให้ใครต่อใครต่างพากันตื่นตัวไปซะหมด
การทำงานเป็นขี้ข้าฝรั่งมันก็มีข้อดีอยู่บ้างแหละ โดยเฉพาะคนแบบเราน่ะ คงไปทำงานกับเจ้านายสัญชาติอื่นลำบาก
เชื่อมั๊ย เราน่ะไปแสดงความไม่เห็นด้วยกับผู้ที่สัมภาษณ์เราเพื่อจะรับเข้าทำงานด้วย
คงไม่ต้องเดานะว่างานนั้น เรา”ปิ๋ว” ตั้งแต่รอบแรก
ใช่จริงๆ แหละเราไม่ผ่านตั้งแต่รอบแรกเลย
เรื่องของเรื่องเกิดจากตอนที่เราไปสัมภาษณ์กับบริษัทนึงที่อยู่ไกลมากๆ ไกลจนไม่รู้จะเทียบกับอะไรดี

ไปทำงานเป็นเจ้าคนนายคนแบบที่ใครหลายๆ คนที่บ้านเราเขาอยากให้เป็น

ตำแหน่งก็ไม่ใหญ่หรอก แค่ไปเป็นหัวหน้าฝรั่ง 4-5 คนเท่านั้นเอง
เขามีที่พักให้เป็น คอนโดหรูกลางเมืองใหญ่ มีสิ่งอำนวยความสะดวกพร้อม ขาดแต่เพียงรถยนต์ที่จะใช้เป็นพาหนะในการเดินทางไปทำงานเท่านั้นเอง เนื่องจากบริษัทเค้าไม่มีนโยบายให้รถกับคนไทย

อ้าว! พูดแบบนี้ก็สวยเด่ะ

เราก็เลยถามไปว่า แล้วฝรั่งเราจะไปเป็นหัวหน้าเขาล่ะ ทำไง
ทางนั้นบอกว่า ทางบริษัทมีรถยนต์ให้คนละคัน
เราก็บอกว่า เราไปเป็นหัวหน้าเขา แต่ให้รถกับลูกน้องเรา ไม่ดูแปลกๆ ไปหน่อยเหรอ

เขาก็บอกว่า ก็พวกนั้นเขามาไกล
เราก็เถียงสิว่า เราก็ไปไกลเหมือนกันนะ แล้วอีกอย่าง ไม่มีรถให้เรา เราจะไปทำงานยังไง

ทางนั้นก็คงเล็งเห็นถึงความกระด้างกระเดื่องของเราตั้งแต่ยังไม่รับเข้าทำงานแหละ ก็เลยบอกว่า ให้เราขับรถของเราที่ใช้อยู่ในกรุงเทพไปไว้ที่โน่นสิ หรือไม่ก็ขออาศัยรถลูกน้องไปทำงานก็ได้

เหอะ! มันช้ำใจกับการเกิดเป็นคนไทย แล้วโดนคนไทยด้วยกันดูถูกซะจนพูดไม่ออกจริงๆ

แล้วเขายังมีบอกเราอีกนะ จากคอนโดที่เราพัก มีรถสองแถว ส่งถึงหน้าบริษัทเลยเชียวแหละ

มันน่าภูมิใจมากจริงๆ กับการที่มีโอกาสเป็นหัวหน้าฝรั่ง แต่มันน่าเสียใจตรงที่เขาไม่เห็นค่าของคนไทยด้วยกันเลย

งานนั้นก็เลยไม่ได้งาน แล้วถ้าเขาคิดจะรับเราไปทำงานจริงๆ เราก็คงไม่เอาด้วยหรอก เพราะรับไม่ได้กับการที่คนไทยมาดูถูกคนไทยด้วยกันเองแบบนี้

หนักไปเปล่าเนี่ยะวันนี้ อีกอย่างเรื่องนี้เป็นความคิดของเราคนเดียวนะ มันอาจจะไม่ค่อยถกต้องนักในสายตาของใครบางคน แต่ยังไงเราก็เป็นเรา ขอรับผิดในความคิดนนี้คนเดียว

พอมาทำงานกับฝรั่ง การเป็นคนแบบเรานี่ก็พอทนนะ เพราะโดยนิสัยฝรั่งส่วนใหญ่ (ขอย้ำส่วนใหญ่ ไม่ทั้งหมด) เขาก็พร้อมที่จะรับฟังความคิดเห็นที่ขัดแย้งกับเขานะ

เดี๋ยวจะคิดว่าเราเป็นพวกชอบแย้ง
เรามันแค่พวกที่ ถ้าไม่เห็นด้วย แล้วเราไม่ยอมปล่อยผ่านจนกว่าจะพูดกันรู้เรื่องน่ะ (นิสัยเสีย ห้ามเลียนแบบ) ซึ่งมันไม่ได้เกิดทุกวัน นานๆๆๆๆๆๆๆๆ ถึงจะเกิดซักที เรียกว่าถ้าเราแย้งแล้วล่ะก็ แสดงว่ามันหนักมากแล้วนะ

แล้วก็นิสัยแบบนี้แหละ ที่ทำเอาเราเกือบตกงานมาแล้ว เพราะเราดันไปงัดข้อกับผู้บริหารคนนึงเข้า โดยไม่เจียมในวาสนาตัวเองเล้ย ที่เป็นแค่นกกระจอกต๊อกต๋อย กลับหาญกล้าไปต่อกรกับพญามังกร โดนบีบให้ลาออกจนแทบไม่มีแผ่นดินจะอยู่

ยังดีนะ ที่เหนือมังกรยังมีพญาอินทรี ที่เขาเห็นว่าเราน่ะ ยังพอใช้คอมพิวเตอร์เป็นบ้าง ก็เลยย้ายเราจากใต้อุ้งมือพญามังกร มาอยู่กะเจ้านายเราคนปัจจุบัน ซึ่งแม้จะมีเถียงกันบ้าง แย้งกันบ้าง เบื่อหน้ากันบางเวลา แต่เราก็รู้สึกดีกับเจ้านายคนนี้ของเรานะ

คงเป็นเพราะเขาไม่เรื่องมากกะเรามั๊ง แถมลับหลังเรามีการชมเราอีกแหนะ (มีคนที่น่าเชื่อถือมาเล่าให้เราฟัง)

เรื่องของเรื่องก็เลย ไม่คิดที่จะหางานใหม่ที่ไหนอีกเลย
แต่ขอซักหน่อย ขอเขียนหนังสือแบบที่อยากเขียนหน่อย เผื่อวันนึงจะได้เป็นนักเขียนกะเขาบ้าง

เฮ้อ! อยากเป็นนักเขียนจังเล้ย มีที่ไหนรับสมัครนักเขียนบ้างไหมเนี่ยะ ขอเงินเดือนแค่พอเติมน้ำมันรถ กะค่ากินขนมนิดหน่อยก็พอแล้ว

Create Date : 31 กรกฎาคม 2548 Last Update : 13 พฤษภาคม 2550 21:43:30 น. Counter : 617 Pageviews.		3 comments
Share Tweet