แอบเขียนกลอน ให้เพื่อนอ่อนใจ

การที่เกิดมาเป็นคนที่ไม่มีความสามารถอะไรโดดเด่นเลยนี่เป็นชีวิตที่ลำบากมากนะ เหมือนกับเราเกิดมาตรงกลางระหว่าง 4 แยก แล้วมีทางด่วนตัดผ่าน แถมด้วยถนนวงแหวนที่แอบเลี้ยวชะแว่บมาล่อใจไม่ไกลนัก ทั้งยังมีรถไฟฟ้าใต้ดิน กับบนฟ้าคาอยู่บนหัวให้เลือกเส้นทางชีวิตจนสับสนเพราะไม่รู้จะไปทางไหนดี

แต่ชีวิตยังไม่สิ้นก็ดิ้นไปเรื่อยๆ เจออะไรก็คว้าไว้ก่อน ถึงดูเหมือนจะมีทางเลือกเยอะ แต่ว่าในทุกทางเลือกก็จะมีผู้ชำนาญเฉพาะการที่นอกจากจะเกิดก่อนแล้วยังเก่งกว่าอีกหลายช่วงตัว จนบ่อยครั้งก็เผลอคิดอยู่เหมือนกันว่าฟ้าให้ตูมาเกิดไหงไม่ประทานความสามารถอะไรที่มันโดดเด่นผิดมนุษย์มนาอย่าง X-Men หรือไม่ก็ Spider-Man มาให้หน่อย ดันใส่อะไรอะไรมาก็ไม่รู้ ให้มาได้อย่างละนิดอย่างละหน่อย เอาแบบพอกันตายแต่ขายไม่ได้ตังค์...เฮ้อ!!!

เริ่มจากสมัยเรียนหนังสืออยู่ชั้นประถมก่อน เราเป็นเด็กเรียนเก่งในเกือบทุกสาขาวิชา ไม่ว่าภาษาไทย ภาษาอังกฤษ คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ สุขศึกษา รู้ไปหมด (เคยสอบได้คะแนนเต็มในทุกวิชาที่ว่ามาแล้วด้วยนะ) แต่ถึงจะเรียนเก่ง ก็ต้องมีวิชาที่เรียนไม่รู้เรื่องอยู่เหมือนกัน คือวิชาบัญชีครับ ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหน มันก็ไม่เข้าใจ จนถึงเดี๋ยวนี้เราก็ยังไม่เข้าใจในเรื่องเครดิต เดบิตอยู่ดี รู้จักแต่บัตรเครดิตที่มีเอาไว้รูดสะสมแต้ม โดยทุกครั้งที่รูดต้องคำนวณแล้วว่ามีเงินจ่ายเค้าแน่ ดังนั้นชีวิตนี้ก็เลยไม่เคยเป็นหนี้บัตรเครดิตนานๆ ซะที

สำหรับวิชาที่เราชอบมากๆ ในสมัยเด็กคือวิชาภาษาไทย วิชาอะไรก็ไม่รู้ น่ารัก คุณครูก็สวย เราก็เลยเรียนซะได้คะแนนโด่งสุดในชั้นเรียน ส่วนวิชาอื่นๆ ก็ได้คะแนนในระดับต้น ซึ่งชีวิตตอนนั้นเป็นอะไรที่เหมือน กบครองกะลา เพราะทั้งโรงเรียนที่ตั้งอยู่ชายแดนกรุงเทพมีคนเก่งอยู่เพียงไม่กี่คน ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เราจะเรียนเก่งกว่าเพื่อนร่วมชั้น จนมาเรียน ม.ปลายในเมืองกรุงจริงๆ นั่นแหละเราถึงรู้ว่า ไอ้ที่เราคิดว่าเป็นโลกนั้น มันคือกะลาใบใหญ่ ด้วยปรากฏว่าเด็กที่สูดควันพิษเพื่อฆ่าเซลล์สมองอยู่ทุกวันดันเรียนเก่งกว่าเรามาก แถมมีหลายคนอีกด้วย

กลับมาตอนเด็กๆ ก่อน ยังไม่ได้เข้าเรื่องซะที

จำได้ว่า เราเริ่มเรียนการเขียนกลอนก็ตอนประถมปลายใกล้ ม.ต้น คุณครูสอนเรื่องฉันทลักษณ์ของกลอนแปด ทั้งกลอนสุภาพและกลอนตลาด แล้วก็ให้นักเรียนในห้องหัดแต่งกลอนกันตรงนั้นเลย ซึ่งเรื่องนี้เราโชคดีกว่าคนอื่นหน่อยตรงที่พ่อกับแม่เป็นนักอ่านตัวยง เราก็เลยได้เชื้อนี้ติดมาในดีเอ็นเอนิดหน่อย แถมที่บ้านมีหนังสือให้เราอ่านเยอะมาก ทั้งดาราศาตร์ วิทยาศาสตร์ นิยาย นิทาน เรื่อสั้น การ์ตูน จะขาดก็แต่หนังสือเพศศึกษา (ต้องเป็นภาพสีนะ แบบอาบมันได้ยิ่งดี) ที่ไม่แน่ใจว่าผู้ใหญ่เก็บซ่อนไว้มิดชิดหรือไม่มีกันแน่ ดังนั้นการแต่งกลอนครั้งแรกของเราจึงเริ่มต้นไม่ยากนัก โดยเอาคำที่เราอ่านเจอในหนังสือมาร้อนเรียงเป็นข้อความที่มีเสียงคล้องจองกัน เรื่องแค่นี้...จิ๊บๆ

ความรู้ไปถึงหูเพื่อนที่นั่งข้างๆ ว่าไอ้นี่มันแต่งกลอนแป๊บเดียว...เสร็จแล้ว เพื่อนก็เลยลงโทษเราด้วยการให้เราแต่งกลอนส่งคุณครูให้เพื่อนด้วย

และนี่คงเป็นงานเขียนชิ้นแรกของเราที่มีคนอื่นสนใจ

เหมือนได้คืบจะเอาศอก เพราะหลังจากผ่านเหตุการณ์ครั้งนั้น เราก็เริ่มหาสมุดบางๆ มา 1 เล่ม แล้วก็เขียนกลอนใส่ลงไป เมื่ออารมณ์ปรารถนาบังเกิด

เท่านี้ยังไม่พอครับ

อย่างที่บอกไว้ในตอนต้นว่าวิชาการสมัยเด็กเราแม่นมาก เก่งไปซะทุกเรื่องยกเว้นวิชาบัญชี ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่เพื่อนๆ จะมาให้เราสอนการบ้านให้ แล้วเรามันก็เป็นประเภทชอบสอน ไม่มีปิดไม่มีบัง อยากรู้อะไรให้หมด เพราะเราถือว่าความรู้ยิ่งให้โลกยิ่งเจริญ แล้วความรู้มันอยู่กับเราเอาไปยังไงมันก็ไม่หมด ก็เลยบอกหมด

แต่เพื่อนที่ให้เราสอนนี่ต้องทำใจนะ เพราะอย่างคติท้ายรถบรรทุกบอกไว้ “ผัวเผลอแล้วเจอกัน” แต่ของเรา “เพื่อนเผลอแล้วเจอกลอน” ก็คนเราเวลาฟังอะไรนานๆ มันก็ต้องปวดฉี่เป็นธรรมดา แล้วเวลาปวดฉี่ ถ้าอั้นไว้มันก็ไม่ดีต่อสุขภาพ (วิชาสุขศึกษาว่าไว้) แต่ครั้นจะหาแก้วน้ำมารองฉี่ ประมาณว่าฉี่ไปพลางฟังไปด้วย มันก็ใช่ที่ เผลอๆ คนสอนไม่มีสมาธิ เพราะมัวแต่มองที่ฉี่ของเพื่อนน่ะสิ (ส่วนจะมองทำไม มันแล้วแต่เพศของเพื่อนครับ อิอิ)

พอเพื่อนไปห้องน้ำก็เท่ากับเพื่อนเผลอ ดังนั้นเราก็เลยอาศัยสมุดเพื่อนที่แหละเป็นแหล่งระบายกลอนที่เราเขียนไว้แต่ไม่มีใครอ่าน โดยทั้งนี้ทั้งนั้นมันต้องมีเทคนิคกันหน่อยคือเราจะเขียนแอบไว้หน้าต้นๆ ของสมุดการบ้าน เช่นการบ้านอยู่หน้า 25 เราก็อาจเขียนเอาไว้ หน้า 7 อะไรแบบนี้ (แล้วเพื่อนจะหาเจอไหมเนี่ย)

จนวันรุ่งขึ้น เมื่อมีการบ้านอีกครั้ง เราก็มานั่งสอนเพื่อนคนเดิมอีก แล้วเพื่อนก็เข้าห้องน้ำอีกเช่นเดิม เราก็เขียนกลอนบทใหม่ใส่ลงไป ถ้าโชคดีเจอสมุดการบ้านเล่มเดิม เราก็จะเปิดดูว่าเพื่อนมันเจอะมั๊ยที่เราเขียนไว้น่ะ ปรากฏว่าเพื่อนเจอะ และทำร้ายจิตใจเราด้วยการลบออกอย่างไร้ร่องรอย เหลือไว้เพียงตัวอักษรจางๆ ว่าครั้งหนึ่งเคยมีใครบางคนเขียนไว้ด้วยดินสอ

เราก็ไม่แน่ใจว่าใครที่มันทรหดมากกว่ากัน เพราะเพื่อนกลุ่มนั้นก็รู้แหละว่าเราเป็นคนเขียน ก็ถ้าไม่ใช่ลายมือมัน จะเป็นลายมือใครไปได้ เพราะคุณครูคณิตศาสตร์คงไม่มีอารมณ์อ่อนไหวมาเขียนกลอนใส่สมุดลูกศิษย์เป็นแน่ แต่มันก็ยังมาให้เราสอนการบ้านได้ทุกวัน โดยไม่เคยบ่นที่เราแอบไปเขียนกลอนในสมุดการบ้าน แรกๆ ก็ลบทิ้ง พอหลังๆ อาจท้อที่จะตามลบ ก็เลยปล่อยเลยตามเลย

แล้วแบบนี้จะเรียกว่า “เขียนกลอนให้เพื่อนอ่อนใจ” ได้ไหมเนี่ย!!!

Create Date : 04 มิถุนายน 2550 Last Update : 31 พฤษภาคม 2556 23:37:29 น. Counter : 744 Pageviews.		36 comments
Share Tweet