แต่วันนี้เรายอมรับจริงๆ ว่าเรากลัวที่จะโทรศัพท์ไปหาพ่อ

ไม่กล้าที่จะโทรไปถามผลการตรวจร่างกายที่ป่วยไข้ของพ่อ ทั้งที่เราเป็นคนผลักดันให้พ่อไปโรงพยาบาลเอง

เรากลัวผลที่ออกมาคือ พ่อเป็นโรคร้ายแรง ที่เราไม่มีเงินจะช่วยค่ารักษา

แต่สุดท้ายเราก็โทรเพราะแม่กระต่ายเป็นคนบอกให้เราโทร

เรามือสั่น ใจสั่นกับการกดปุ่มโทรเข้าเครื่องแม่

เรากลั้นใจที่จะถามแม่ว่า ผลอัลตร้าซาวด์เป็นอย่างไร

แม่บอกว่า พบถุงน้ำในไต ไม่อันตราย อีก 6 เดือนให้มาตรวจซ้ำ

วันที่ 17 นี้ให้มากลืนแป้งตรวจลำไส้ คิดว่าไม่น่ามีอะไรร้ายแรง

หมอสั่งห้ามไข่แดง ลดของหวาน เพราะน้ำตาลในเลือดสูงเล็กน้อย

เหมือนยกภูเขาออกจากอกครึ่งลูกเหลืออีกลูกครึ่งให้หนักต่อ

ตอนเย็นเราไปไหว้เสด็จพ่อ ร.5 พร้อมดอกกุหลาบสีชมพู 3 ดอก

ของานท่านทำ ถ้าได้งานทำ เราจะถวายดอกกุหลาบสีชมพู 100 ดอก

เราจะได้มีเงินจับพ่อแม่ตรวจสุขภาพทุกปี

ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ถ้าบุญกรรมมีจริง ได้โปรดช่วยเราด้วย ช่วยให้ได้งานทำซักที

ตกงานมา 3 ปี ทุกข์จนไม่รู้จะทุกข์อย่างไรแล้ว

ปล. ขณะที่เขียนอยู่นี่แอบน้ำตาซึม น้อยใจกับชีวิตนิดหน่อย ทั้งชีวิตที่ผ่านมา ช่วยคนไว้มากมาย แต่ตอนนี้กลับตกอับซะเอง คนที่รับปากว่าจะช่วยหางานให้ พอเราเอาจริงก็ตะกุกตะกักอ้อมแอ้มไม่เต็มปาก คนที่เคยช่วยตอนมีปัญหาเรื่องงาน พอเราบอกให้ช่วยเรื่องงานบ้าง ก็เงียบๆ เฉยๆ และหายตัวไป

คนที่ไม่เคยพูดกับเราว่าจะช่วย ก็มาช่วยเรา (ถึงไม่ใช่เรื่องงาน ก็นับว่าช่วย) ขอบคุณหมอสมชัยมากที่ไม่คิดค่าตรวจพ่อเรา

เราไม่ลืมหรอกนะ

1. คนที่ช่วยเราตอนเราลำบาก

2. คนที่หายจากเราไปตอนเราลำบาก

3. คนที่ทำให้เรามีสภาพแบบนี้ โดยเฉพาะอีคนนี้น่ะ ทำไมเวรกรรมไม่ตามมันซักที เห็นอยู่ดีมีความสุข ทำร้ายคนอื่นอยู่ได้ทุกวัน