ขนม 2ถุง กับกระทิงแดง 2 ขวด

สมัยเด็กๆ คุณผู้อ่าน คงจะเคยโดนตั้งคำถามจากพ่อแม่ จากคุณครู หรือถามตัวเองว่า โตขึ้นหนูจะอยากจะเป็นอะไร

สมัยก่อน คำตอบยอดฮิต ที่ได้ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงก็มักจะเป็น หนูจะเป็นหมอใจดี ช่วยรักษาคนไข้ที่ยากจน

เป็นนางสาวไทยเพราะได้ใส่ชุดว่ายน้ำเดินโชว์ เอ๊ยไม่ใช่ เพราะนส.ไทยสวย อ่อนหวาน กินเด็กเอ๊ยรักเด็ก หุ่นดีเพราะกินแต่น้ำพริก

ส่วนเด็กผู้ชายคำตอบ ก็จะมาแนวนี้คือ ผมอยากเป็นทหาร จะได้ถล่มเขาพระวิหาร ถล่มขะแมร์ ให้ราบ เป็นหน้ากลอง

เอาอีกแล้ว ม่ายช่าย จะได้รับใช้ชาติ ปกป้องชายแดน ถ้าเด็กคนไหนฝักใฝ่การเมือง ก็จะตอบว่า

ผมอยากเป็นนายก อบต.เอ๊ย นายกรัฐมนตรี ถ้าผมได้เป็นนายก นโยบายข้อแรก ผมจะช่วยประชาชนผู้ยากไร้ ให้ได้กินข้าวไข่เจียวทุกวันแค่ จานละ 50 บาท

เพราะเดี๋ยวนี้ซื้อไข่ต้องชั่งกิโล ซื้อฟองเดียวแม่ค้าไม่ขาย ถ้าทอดด้วยน้ำมันปาล์มด้วย ถือว่าไฮโซมาก ขวดละตั้ง 60-70บาท

แต่ถ้าเป็นยุคนี้ คำตอบที่ได้รับคงเป็นว่า

โตขึ้นหนูจะเป็นหมอทำแท้ง ค่ะ ช่วยลดโลกร้อน แถมยังได้บุญเพราะช่วยเด็กๆให้ได้ไปเกิดใหม่ทีละหลาย1000คน

หรือถ้าผมโตขึ้นจะต้องเก่งเหมือน โจ๊ก จิ๊บ ไผ่เขียวเพราะเท่ห์ระเบิด ได้ขี่bigbike ยิงปืนก็เเม่น

ถ้าเด็กที่มีหัวธุรกิจคำตอบคงประมาณว่า ถ้าเลือกได้ผมขอเป็นหัวหน้าแก๊ง call centerข้ามชาติ เพราะบริษัทเขามั่นคงมีเครือข่าย ดูอินเตอร์ดีฮับ

คงไม่มีเด็กคนไหนบอกว่าโตขึ้นผมอยากเป็นยาม คอยโบกรถ หนูอยากเป็นคนทำความสะอาดห้องน้ำ หนูชอบล้างโถส้วมเหมือนในโฆษณาทีวี

เพราะดูแล้วเป็นอาชีพที่ต่ำต้อย อาภัพ ไม่มีเกียรติ

พ่อแม่ทุกคนก็พยายามส่งลูกให้เรียนมีการศึกษาสูงๆเพื่อที่จะได้ทำงานที่มีเกียรติ ได้เงินเยอะๆ

ลืมนึกถึงเรื่อง การเป็นคนดี มีน้ำใจ เอื้อเฟื้อต่อผู้อื่น สนใจแต่เรื่องทำอย่างไรจะหาเงินให้ได้มากที่สุดโดยไม่สนว่าคนอื่นๆรอบตัวจะเป็นอย่างไร

ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่าที่ผมอารัมภบท ชักแม่น้ำทั้ง5 มาพูดนี่มันเกี่ยวข้องกับชื่อเรื่อง ขนม 2ถุง กับกระทิงแดง 2 ขวด ตรงไหน

ตามมาเลยครับ เรื่องก็มีอยู่ว่า อาชีพการงานของผมในปัจจุบันนั้น จำเป็นต้องเดินทางไปทำงานไม่ซ้ำที่กัน วันจันทร์ไปที่หนึ่ง

อังคารไปอีกที่หนึ่ง รวมๆกันแล้ว ผมทำงาน จันทร์-เสาร์ ก็ต้องไปถึง 5ที่ แต่ละที่ก็จะเจอผู้คน ไม่เคยซ้ำกัน

แต่ทุกที่ที่ผมไปทำงาน ก็จะต้องเจอบุคคลอยู่ 2ประเภท ไม่มีที่ไหนที่ไม่เจอก็คือ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

เรียกย่อๆก็ รปภ แต่เราๆท่านๆมักจะเรียกเค้าว่า ยามและอีกพวกก็คือ คนทำความสะอาด แม่บ้าน แล้วแต่จะเรียก

พี่ รปภ โดยส่วนใหญ่จะไม่ชอบให้เรียกว่า ยาม เพราะดูไม่อินเตอร์ ต้องเรียก security หรือ guard จึงจะเท่

ส่วนใหญ่จะมีห้องทำงานส่วนตัว เพราะตำแหน่งสำคัญไม่เบา ขนาดของห้องทำงานจะใหญ่กว่าศาลพระภูมินิดหน่อย

อาวุธประจำกายแบบมาตรฐาน ถ้าเป็นอาวุธเบาก็จะเป็นพวก M16 ส่วนอาวุธหนักก็ต้อง

เครื่องยิงลูกระเบิด m79 ขั้นหนักมาก ก็ ปรส. หรือปืนต่อสู้รถถังแบบไร้แรงสะท้อน ไว้ตอบโต้แบบสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย

จ๊ากกก ขอโทษที เผลอตัว ช่วงนี้ เราโดนขะแมร์ มากระตุกหนวดเสือ เลยอินไปหน่อยครับ

อาวุธคู่กายของพี่ รปภ ก็จะมีตั้งแต่ ไม้ตะพดเหน็บเอว เอ๊ย ไม้กระบอง ถ้าไฮเทคหน่อยอาจเห็นเครื่องช๊อตไฟฟ้า

แก๊ซน้ำตาไว้สลายฝูงชน เอ๊ย สเปรย์พริกไทยดำ มีกุญแจมือ แส้ไม่มี เทียนไขไม่มี แต่ที่ขาดไม่ได้คือต้องมีนกหวีด และไฟฉาย

เอาไว้เป่าอำนวยความสะดวกให้ ตอนที่มีรถถอยเข้าซอง

วันนี้ผมมาทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง เจอ รปภ ใช้นามสมมุติว่ารปภ แข็งขัน กลางวันตื่น ก็แล้วกัน พอเห็นรถผมเขาจะรีบวิ่งถลามายก

ราวเหล็กกั้นที่จอดรถประจำตำแหน่งผมออกอย่างรวดเร็ว อะ ระดับนี้ธรรมดาซะที่ไหน จริงๆแล้วบริษัทเขาจองที่จอดรถและ ปักชื่อผมไว้เนื่องจาก

วันนี้ผมมาทำหน้าที่วิทยากร บรรยายให้บริษัทเค้า แค่นั้นเองครับ

เสร็จแล้วรปภ แข็งขันก็วิ่งปร๋อไปท้ายรถ ควักนกหวีดมาเป่าเป็นจังหวะ

ปี๊ด... ปี๊ด... ปี๊ด ถ้าจังหวะสโลว์หมายความว่า ให้ค่อยๆถอย ถ้า รัวถี่ๆแสดงว่าให้ถอยยาวเลย

แต่ถ้า ได้ยินเสียงเป่า แหลม สูง ปี๊ดดดด... แสดงว่าชนแล้ว 555

จากนั้นรปภ แข็งขัน จะวิ่งมารอที่ประตู พอผมเปิดประตู ก็ทำท่าวันทยาวุธ ตะเบ๊ะพร้อมตบเท้า 1ครั้ง

จนผมต้องตอบโต้ไปด้วย การกราบแบบเบญจางคประดิษฐ์ 1ครั้ง รปภ แข็งขัน ถึงจะยอมจากไป 555

ถ้าท่านผู้อ่านติดตาม blogผมมาตลอดคงจะทราบว่า ผมนั้นมีนิสัยชอบคุยกับคนแปลกหน้า พ่อค้าแม่ค้าในซอยแถวบ้านผม

ไม่มีใครที่ไม่รู้จักผม ตอนเช้าๆผมจะขี่จักรยาน ไปซื้อกับข้าว ถ้าแม่ค้าเจ้าไหนเรียกชวนซื้อของผมก็มักจะจอดรถคุยด้วย

เรื่องดินฟ้าอากาศ ครอบครัว ลูกเต้า อาการเจ็บป่วยไข้ ไปตามเรื่องตามราว ไอ้ประเภทไปยืนซื้อของเงียบๆสำหรับผมนั้นไม่เค้ย ไม่เคยครับ

วันนี้พอมาที่ทำงานจอดรถเสร็จ ผมก็มักจะชวน คุยด้วยเสมอ ผมสังเกตเห็นว่ารปภ แข็งขัน มีท่าทางอิดโรย

เมื่อคืนคงจะนอนน้อย ผมเลยเดินกลับไปที่รถ หยิบกระทิงแดงติดมือมา 2 ขวด ยื่นให้รปภ แข็งขัน รับไปด้วยท่าทางดีใจ

เนื่องจากพฤติกรรมเวลาผมขับรถ มักจะชอบง่วง ตามสโลแกนประจำตัวคือ นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นแ-ก

จึงต้องมีพวกของชูกำลัง เช่น ไวอาก้าแท้ ช้างกระทืบโรง

เอ๊ยไม่ใช่พวก กระทิงแดง บาวแดง และขนมขบเคี้ยว ติดรถไว้เสมอ

ไม่งั้นอาจเผลอนั่งหลับในรถ จอดติดไฟแดงคนจะเข้าใจผิดคิดว่าไหลตาย

หลังจากล่ำลา รปภ แข็งขัน เรียบร้อยผมก็ไปทำงาน จนได้เวลาพักครึ่ง ช่วงเช้า 10.30 แม่บ้านก็จะยก น้ำชา กาแฟ ขนมของว่าง

มาเสริฟ์ให้ผมถึงโต๊ะ ส่วนใหญ่ผมก็จะทานแต่ ชา กาแฟ พวกขนมต่างๆ ผมก็จะยกให้แม่บ้านเอากลับไป

แม่บ้านคนนี้ชื่อ ส้มโอ ความที่ผมเคยมาบรรยายที่บริษัทนี้หลายครั้ง ก็เลยจำได้

พอบรรยายช่วงเช้าเสร็จ เจ้าหน้าที่สาวสวยของบริษัทก็จะมาเชิญผมไปทานข้าวกลางวัน

เค้าคงกลัวว่า ถ้าขืนปล่อยผมไปหาข้าวกินเอง อาจจะเถลไถล ไปกินข้าวไกลๆไม่กลับมาบรรยายต่อ

เลยต้องล๊อคตัวไว้ก่อน เพื่อความปลอดภัย อาหารที่บริษัทนี้เขามีแม่ครัวทำเอง ฝีมือจัดว่าอร่อยทีเดียว

ผมมาบรรยายที่นี่บ่อยๆ ส่วนหนึ่งก็เพราะติดใจในรสชาด อาหาร อีกส่วนหนึ่งก็ติดใจเจ้าหน้าที่ที่มากินข้าวด้วย

เพราะผมติดนิสัยมาตั้งแต่เด็ก จะนั่งกินข้าวคนเดียวไม่ได้ ต้องมีคนนั่งข้างๆชวนคุย แก้ไม่หายยันแก่ 555

โดยเฉพาะเมนูวันนี้มี ขนมจีน กับแกงเขียวหวานไข่เค็ม กับน้ำพริกกระปิ ปลาทู ของโปรด

ผมเลยเอ่ยปากกับแม่บ้านส้มโอที่มาคอยบริการว่า อาหารวันนี้อร่อยมาก ผมกินซะพุงปลิ้นเลย แม่บ้านส้มโอก็หัวเราะชอบใจ

หลังจากผมบรรยายเสร็จ ตอนเย็นก่อนจะกลับบ้าน แม่บ้านส้มโอก็จะเข้ามาทำความสะอาดห้อง ผมแอบเห็นเด็กหญิงสัก 6-7ขวบ

มาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ ถามไถ่ดูก็ได้ความว่าเป็นลูกสาว เอามาด้วยเพราะที่บ้านไม่มีใครอยู่

ผมก็เลยบอกว่ารอเดี๋ยวนะ แล้วลงไปหยิบขนมขบเคี้ยวในรถมา 2ถุง บอกแม่บ้านส้มโอ ให้เอาไปลูกสาวกินระหว่างที่รอแม่

เพราะกว่าจะรอแม่ทำความสะอาดเช้ดถูเสร็จ ก็คงมืดค่ำ กินแก้หิวไปพลางๆก่อน

จากนั้นผมก็ลงลิฟท์มาที่หน้าตึก เตรียมตัวจะเดินไปยังที่จอดรถ ซึ่งไกลกันพอสมควร

ฝนเจ้ากรรมก็ดันตกลงมา อย่างไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ย และระนาด

ร่มก็ไม่ได้พกมา ไอ้ที่ยืดอกพกมา แม้จะเป็นถุงเหมือนกันก็ดันขนาดเล็กไปหน่อย ไม่สามารถกันฝนได้แน่ 555

ความที่เป็นคนกระหม่อมบาง ผมน้อยด้วย ก็เลยลังเล ว่าจะรอฝนหยุด หรือวิ่งฝ่าไปดี

เหมือนเทวดามาโปรด ท่านผู้อ่านเดาออกไหมว่าเกิดอะไรขึ้น

ฝนไม่ได้หยุดตกครับแต่กลับตกหนักกว่าเก่า ลมก็แรง แต่ ภาพที่ผมเห็นตรงหน้ากลับทำให้ผมมีความรู้สึกซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูก นั่นคือภาพ

รปภ แข็งขัน ตะโกนเรียกชื่อผมบอกให้รอก่อน พร้อมกับวิ่งปุเลงๆมา ในมือก็แบกร่มประจำตำแหน่ง มันคือร่มโค้กอันใหญ่ มโหฬารที่แกใช้บังแดดตอนกลางวัน

น่ากลัวจะหนักมาก พอโดนลมแรงๆรปภ แข็งขัน ก็เซไปเซมา แต่ก็มาถึงจนได้ ในสภาพตัวเปียก มะล่อกมะแลก เหมือนลูกหมาตกน้ำ

ยิ้มให้ผมพร้อมกล่าวว่า เดี่ยวผมไปส่งที่รถครับ ขณะที่ผมกำลังจะก้าวเดินไปกับรปภ แข็งขัน นั้น ก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อผม

ดังไล่หลังมาอีกว่า อาจารย์รอก่อนคะ อาจารย์ลืมของ พอผมหันหลังไปดู ก็เห็นแม่บ้านส้มโอ กำลังยืนยิ้มในมือ หิ้วถุงอะไรสักอย่าง

ผมเริ่มสำรวจดูว่าลืมอะไร วันนี้ก็หิ้วกระเป๋ามาใบเดียวนี่นา ไม่ลืมอะไรแน่นอน

แม่บ้านส้มโอเห็นผมทำท่างงๆ เลยบอกว่า หนูเห็นอาจารย์ชอบกับข้าววันนี้ พอดีแม่ครัวทำเยอะ เลยตักมาฝากค่ะ

สำหรับผม มื้อเย็นวันนี้ กับข้าวเป็นอะไรคุณผู้อ่านคงพอจะเดาได้ใช่ไหมครับ

และก็ยังเป็นมื้อเย็นมื้อแรก ที่ผมนั่งทานข้าวคนเดียว แต่ก็ไม่รู้สึกเหงา แถมยังมีความสุขอยู่ข้างในลึกๆครับ

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2554		8 comments
Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2554 21:02:10 น.
Counter : 931 Pageviews.
Share Tweet