ยินดีโตยจ๊าดนัก!

แต่คุณรักแรกคลิกคะ ดิฉันออกจะสับสนว่าไอ้เพลงที่ร้องว่า
"เมื่อก่อนเธอและัฉันเราต่างเป็นเพื่อนกัน ส่วนตัวเรานั้นเราเข้ากันได้ดี" นี่มันของคุณพรพิมล ธรรมสารรึเปล่า ของคุณผุสชาน่าจะเป็นเพลงประมาณ
"ได้แต่ฝันหวาน ได้แต่เพ้อไป
ว่าหัวใจแอบรัก ใครคนหนึ่ง
เขาดูคมเข้ม บาดใจรักตรึง
ฝันรำพึงฝากรอย...ซึ้งใจ"
หรือดิฉันจะจำผิด ก็คงจะอย่างนั้น เพราะเกิดไม่ทันจริงๆ แฮ่ม!

ยินดีด้วยค่ะ

เจ้าของบล็อคใช้ภาษาในการเขียน

และนำมาร้อยเรียงได้น่าอ่านจริงๆ ค่ะ

ควรค่าแก่การได้รับรางวัลที่สุดเลยค่ะ

คุณ Psyche
เหรอคะ สงสัยเสียงคุณผุสชาเพราะมากจนเคลิ้มหนัก เลยนึกถึงผิดเพลง ไม่งั้นก็เครื่องเล่นเทปในสมองเปิดเทปผิดม้วน ( โปรดสังเกตว่าเป็นม้วน ไม่ใช่เป็นแผ่น หรือไฟล์)

คุณ oRanGIsM
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ

ตอนเราเริ่มเขียนกลอนใหม่ ๆ ก็อายที่จะให้คนอื่นอ่านด้วย
ครูที่สอนก็พูดคล้าย ๆ คุณเลยค่ะว่า เขียนกลอนหรือเขียนหนังสือก็เหมือนทำอาหารน่ะ แรก ๆ ก็จะขาดหวานนิด เค็มหน่อย เติมนั่นนี่ไปเรื่อย ๆ อาจจะยังไม่อร่อยหรือได้รสกลมกล่อมเท่าที่ควร ทำบ่อย ๆ เข้าก็จะกินได้ขึ้น อร่อยไม่อร่อยก็แบ่งกันชิม มันก็น่าจะมีความสุขกว่ากินคนเดียว

ขอบคุณที่นำความรู้สึกเบื้องหลังของคุณตอนที่ได้รางวัลมาให้อ่าน ชอบคำว่าพื้นฐานการติดสุขกับการเขียนค่ะ รับรู้ได้เลยค่ะว่ามีความสุขมากจริง ๆ โดยเฉพาะเขียนภาษาที่ออกมาจากใจ

ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ :)

ขอบคุณพ่อพเยีย และคุณภูเพยียค่ะ

สวัสดีค่ะ เวลาผ่านไปนานแล้ว
ที่นั่งอยู่ในบ้านหลังนี้ค่ะ
วันนี้ ไม่รู้สายลมอะไรพัดพามาทางนี้ (อาจเป็นสายลมจากสาวเรโทรโรแมนติก ชอบคำนี้ของคุณจัง)
และก็ยินดีที่ได้อ่านเรื่องดีๆมากมาย หลายเอนทรี่ ประทับใจมาก
เอนทรี่นี้สุดท้าย ก่อนจากไป (ได้เห็นหน้าตาพอดีค่ะ)
ขอบอกว่าจะมาอีกค่ะ

ดีใจด้วยนะจ๊ะ เรามีความสุขเสมอที่ได้เห็นความสำเร็จของเพื่อนรักคนนี้ และอยากจะเป็นกำลังใจให้เพื่อนทำในสิ่งที่ตัวเองรักต่อไปด้วยความมั่นใจ แม้คุณชายลองกองจะไม่ชมต่อหน้า หรือทำเป็นเฉยๆ แต่ลึกๆเรามั่นใจว่าหัวใจของคุณชายจะพองโตกว่าใครเลยล่ะจ้ะ

She's My Everything เป็นงานเขียนที่ดีมากๆ ขอโทษที่บอกช้าไปหน่อย แต่จะรออ่านงานดีๆของเพื่อนคนนี้ต่อไปด้วยใจจดจ่อนะ