บนท้องฟ้ายังมีรอยตีนกา
เวลาเดินทาง ถ้ามีโอกาสฉันมักขอนั่งด้านหน้า เพราะฉันไม่ค่อยหลับในรถ และพิสมัยการเปิดกระจกชมวิวนอกหน้าต่างรถที่สุด
จะว่าไป จริตข้อนี้ของฉัน ช่างเหมือนตูบน้อยไม่มีผิด ต่างกันก็เพียงฉันไม่ได้โชว์ลิ้นยาวๆ และทำหน้าเลิ่กลั่กขณะชมวิวเหมือนเจ้าตูบก็เท่านั้น
ตอนลงดอย ฉันเอ่ยปากขอพี่โชเฟอร์รถตู้นั่งคู่กับเขาที่หน้ารถ และขออนุญาตเปิดกระจกหน้าต่างด้วย รถแล่นไปสักพัก เสียงที่จ๊อกแจ๊กหลังรถก็เงียบลงตามลำดับ
ฉันหันไปมอง พบว่าพี่ๆหลายคนเข้าฌานไปเรียบร้อย รร.ดอยอินทนนท์แล้ว
ฉันหันกลับมาสนุกกับวิวนอกหน้าต่างตามลำพัง นึกขอบคุณแม่ที่ไม่ได้มอบดีเอ็นเอความขี้เซาให้ติดตัวฉันนัก เวลาเดินทางเลยไม่ค่อยหลับ และมีโอกาสได้เห็นอะไรดีๆระหว่างทาง
อย่างน้อย ก็ได้เห็นดอกไม้ป่าแปลกตา
ได้ส่องกระจกดูเงา เงาของตัวเอง แต่จะดูอย่างไร ไม่เคยเข้าใจ
( โปรดฮัมเพลงของพี่ปั่น ไพบูลย์เกียรติตามไปด้วย : )
ได้เห็นโค้งถนนแทบจะชิดอณูของพื้นผิวยางมะตอย
และได้เห็นสัจธรรมว่า
แม้แต่บนท้องฟ้ายังมีรอยตีนกา
นับประสาอะไรกับร่องรอยกาลเวลา
บนใบหน้าคนเรา...
Create Date : 14 ธันวาคม 2553 |
Last Update : 14 ธันวาคม 2553 15:06:26 น. |
|
15 comments
|
Counter : 5364 Pageviews. |
|
|
|
หรือถ้าไม่หลับจริงจัง ก็ขอพักสายตาจนทำให้ง่วง ๆ ไปในไม่นานค่ะ