Bloggang.com : Love At First Click : ม้านั่งยาวเล่าเรื่อง

ม้านั่งยาวเล่าเรื่อง

เกร็ดบันทึกจากความทรงจำของฉัน ต่อหนังสือ บันทึกถึงเธอ เบียทริซ

ม้านั่งยาวสีเขียวลักษณะกลางเก่ากลางใหม่ตัวนี้ มองเผินๆก็ดูไม่ต่างจากม้านั่งยาวทั่วไป ที่รูปทรงของมันดูจะโคลนนิ่งออกมาคล้ายกันทั่วโลก

มันตั้งอยู่หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่งบนถนนสายเล็กๆย่านฮอว์ธอร์น (Hawthorn) รัฐวิคตอเรีย ประเทศออสเตรเลีย แม้ประวัติศาสตร์เสี้ยวหนึ่งของมัานั่งยาวตัวนี้จะเป็นตำนานที่ไม่สำคัญของโลก แต่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวและความสัมพันธ์อันซาบซึ้งระหว่างสาวนักเรียนไทยคนหนึ่ง กับหญิงชราชาวออสซี่วัย 95 ปี จนกลายมาเป็นหนังสือบันทึกเรื่องราวจากชีวิตจริงเรื่อง บันทึกถึงเธอ เบียทริซ และเป็นที่มาของปริศนาริบบิ้นแดงบนม้านั่งยาว ตัวนี้

เรื่องราวตั้งแต่หน้าหนึ่งถึงหน้าสุดท้ายในหนังสือเป็นเพียงส่วนหนึ่งของความทรงจำ ที่ฉันมีต่อเบียทริซ

หากเบื้องหลังของงานจิตรกรรมจะมีที่มาของ ‘ข้างหลังภาพ’ แอบแฝงอยู่นั้น หนังสือเล่มนี้คงมีเรื่องราวแบบ ‘ข้างหลังเล่ม’ แฝงเร้นอยู่เช่นกัน

แต่ฉันคิดว่าคนเขียนหนังสือ ก็เหมือนกับเชฟปรุงอาหาร - - ความอิ่มแบบพอดี คือความอิ่มสมบูรณ์แบบ นั่นจึงเป็นที่มาของขนาดหนังสือเล่มกะทัดรัด ไม่มีภาคต่อ และปล่อยให้เรื่องราวปลีกย่่อยแสนน่าประทับใจอื่นๆเหล่านั้นเดินทางในความทรงจำของฉันอย่างเงียบๆ

การได้รู้จักกับหญิงชราอย่างเบียทริซทำให้วันต่อไปของฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป การมีเพื่อนเป็นหญิงชรา เปลี่ยนสาวกระฉับกระเฉงคนหนึ่งให้อดทนต่อทุกสิ่งอย่างเป็นสุข

ฉันทานอาหารช้้าลง เพื่อถ่วงเวลาให้เบียทริซทานอาหารได้มากขึ้นและนานขึ้น รวมถึงอดทนรอคอยประโยคตอบจากเพื่อนที่กำลังนึกคำพูดอย่างสุดความสามารถ กระทั่งอดทนกับการเล่าเรื่องซ้ำๆประสาวัยชราของเบียทริซ

ฉันเดินช้าลงตามจังหวะการก้าวของเพื่อนข้างตัว เพียงเพราะฉันไม่อยากเดินนำหรือเดินพยุงเพื่อน แต่เราอยากเดินไปด้วยกัน

เบียทริซเป็นคนชอบเดิน ลูกสาวเบีัยทริซเคยเล่าให้ฟังว่าแม่ของเธอมักเ้ดินไปที่โน่นที่นี่ และเก็บดอกไม้ป่ามาตากแห้งทำของที่ระลึก ไม่ก็เก็บเมล็ดพันธุ์ต้นไม้แปลกๆมาปลูกและศึกษา แม้อายุที่มากขึ้นรวมถึงปัญหาสุขภาพทำให้เบียทริซเดินได้ไม่มากอย่างเคย แต่เบียทริซก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน

ฉันเคยบันทึกไว้ในสมุดเกี่ยวกับเรื่องการเดินของเบียทริซว่า ‘She keeps walking to remain herself always independent’ - - ‘การเดิน’ของเบียทริซไม่เพียงช่วยให้เบียทริซอายุยืนและแข็งแรงกว่าใครๆในอายุไล่เลี่ยกันเท่านั้น แต่การที่เบียทริซไม่ยอมหยุดเดิน เพราะเธออยากถนอมช่วงเวลาของการใช้ชีวิตเสรีโดยไม่ต้องพึ่งพาใครให้ได้นานที่สุด

ถึงช่วงเวลาสุดท้ายที่เบียทริซเดินไม่ไหว และคำชวนคลาสสิกที่ว่า ‘ไปเดินเล่นกันไหม’ของเบียทริซกลายเป็นเพียงคำพูดในความทรงจำ ฉันได้ให้คำมั่นกับเบียทริซว่าจะเดินให้เธอเท่ากับระยะทางที่เธออยากเดินทุกๆวัน

กระทั่งทุกวันนี้ คำมั่นสัญญานั้นยังได้รับการถนอมรักษาและดำเนินต่อไป เช่นเดียวกับคำอุทิศในหน้าแรกของหนังสือบันทึกถึงเธอ เบียทริซที่ฉันอุทิศไว้ว่า “ แด่ เีบียทริซและทุกๆก้าวที่เราเคยเดินไปด้วยกัน”งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติครั้งล่าสุดที่เพิ่งผ่านไป ฉันได้รับเกียรติจากสำนักพิมพ์อมรินทร์ไปพบปะนักอ่านและแจกลายเซนที่บูธอมรินทร์ในฐานะผู้เขียนหนังสือบันทึกถึงเธอ เบียทริซ หนึ่งในชุด ท่องใจในโลกกว้าง ของอมรินทร์

ถ้าเบียทริซยังอยู่ เธอคงภูมิใจที่แรงบันดาลใจจากเธอ รวมถึงความฝันที่จะได้เห็นฉันเป็นนักเขียน มีส่วนผลักดันให้ฉันมีวันนี้

ฉันยังจำได้ดีถึงคำปลอบโยนจากพี่สาวหลังทราบข่าวข้ามประเทศจากน้องสาวเรื่องการจากไปของเบียทริซว่า – จงภูมิใจที่ชีวิตนี้ได้พบเพื่อนแท้ เพราะหลายคนในโลกนี้ไม่มีโอกาสเจอสักคน แม้จะตามหาจนชั่วชีวิต –
ก่อนออกเดินทางไปงานสัปดาห์หนังสือในวันนั้น ฉันจึงไม่ลืมนึกถึงเบียทริซและนึกชวนเพื่อนแท้ ของฉันด้วยคำพูดประโยคเดียวกันกับที่เบียทริซเคยพูดกับฉันเป็นประจำว่า

‘เบียทริซ ...เราไปเดินเล่นกันไหม’

Create Date : 19 พฤษภาคม 2552

Last Update : 21 กรกฎาคม 2552 16:33:20 น.

8 comments

Counter : 1852 Pageviews.

คุณเขียนได้ดีมากเลยคะ ดิฉันมีชีวิตแวดล้อมอยู่กับผู้สูงอายุในอังกฤษหลายๆสิ่งที่คุณเขียนเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับดิฉันเหมือนกัน สั่งซื้อหนังสือแล้วส่งให้ที่อังกฤษได้ไหมคะ

โดย: tanya tanya

วันที่: 19 พฤษภาคม 2552 เวลา:13:02:03 น.

สวัสดีค่ะ คุณ tanya tanya

ส่งที่อยู่ของคุณมาที่อีเมล์เรา หรือหลังไมค์ก็ได้ เราจะซื้อหนังสือส่งไปให้แทนคำขอบคุณที่สนใจอยากอ่านหนังสือของเรา ดีไหมคะ ไม่ต้องเกรงใจนะ

การมีเพื่อนเป็นผูสูงอายุ เป็นสัมพันธภาพพิเศษ ทำให้เราเรียนรู้อะไรมากมาย และได้ลดอัตตาตัวเอง

เหมือนต้นไม้ต้นเล็ก ใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ อย่างที่สื่อให้เห็นในการออกแบบหน้าปกค่ะ

โดย: รักแรกคลิก IP: 204.136.218.8 วันที่: 20 พฤษภาคม 2552 เวลา:8:21:22 น.

สวัสดีค่ะคุณสิริพันธุ์
เริ่มมั่นใจขึ้นมาแล้วว่า งานที่ดิฉันอ่านก่อนหน้านี้ไม่ใช่ธรรมดา
นั่นคือ-- ขมไม่ใช่เล่นชัดเจนทุกอารมณ์--
ตะหงิด ๆ ใจว่า คุณเล่าเรื่องได้น่าอ่านมาก

เนื่องจากดิฉันอ่านหนังสือของคุณเล่มนี้แล้ว
(บันทึกถึงเธอ เบียทริซ) แต่เพียงสองรอบเท่านั้นนะคะ

ชื่นชอบในภาษาเรียบง่าย งดงาม
สื่อถึงความอ่อนโยนและมิตรภาพต่างวัยที่สวยงามที่สุด
ดิฉันอ่านประวัติคร่าว ๆ ของคุณท้ายเล่มเช่นกัน
สิ่งที่เคยอ่านเมื่อตอนเป็นเด็กและชอบเหมือนกันคือเรื่องเด็กชายมะลิวัลย์
งานของคุณประภัสสร เสวิกุล ดิฉันชอบหนังสือเล่มนั้นนะคะ
อดยิ้มไม่ได้ที่นักเขียนท่านนี้พูดถึงหนังสือเล่มนี้ได้อย่างน่ารัก
ราวกับเป็นแรงบันดาลใจในการเขียนหนังสือด้วย
แต่ก็คงไม่เท่ากับที่ผู้เขียนถ่ายทอดหัวใจไปถึงเบียทริซจนผู้อ่านรับรู้สึกได้

ยิ่งทิ้งท้ายบทต่อบท และการเปรียบเทียบอย่างมีเสน่ห์
เพลงที่แต่งก็สวยงามมาก เพลงแรกสำหรับคน ๆ หนึ่ง
ที่มีค่าและคอยปลอบโยนหัวใจ ให้คำแนะนำดี ๆ
โดยเฉพาะมุมมองชีวิตที่เรา ๆ มักจะมองข้าม
หรือเห็นค่าก็น้อยเต็มทีที่จะเข้าใจอย่างลึกซึ้ง
สายใยแห่งมิตรภาพมันมีพลังเหลือล้นนะคะ

ขอบคุณที่เขียนหนังสือดี ๆ ให้ได้อ่าน

และสำหรับเรื่องราวที่คุณนำมาลงบล็อกในวันนี้
ดิฉันก็เพิ่งเคยอ่าน และรู้สึกชอบมาก
เขียนอีกนะคะ ดิฉันจะตามอ่านค่ะ

^)^

โดย: ภูเพยีย

วันที่: 21 พฤษภาคม 2552 เวลา:14:14:16 น.

คุณภูเพยียคะ
ขอบคุณมากสำหรับคอมเมนต์แสนลึกซึ้ง

ลองเข้าไปอ่าน group blog อื่นๆของเราด้วยนะคะ เราจะทยอยลงเรื่องที่ในนี้อีก มีสาม group blog ค่ะ

ว่าแต่คุณภูเพยียรู้จักพ่อเพยียหรือเปล่าคะ เขาเป็นสมาชิก bloggang อีกคนหนึ่ง เห็นชื่อคล้ายกัน

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ

โดย: รักแรกคลิก IP: 204.136.218.8 วันที่: 21 พฤษภาคม 2552 เวลา:17:04:09 น.

สวัสดีค่ะ
ดิฉันไล่อ่านเกือบทุกเอนทรี่ของคุณแล้วค่ะ
คิดว่าจะหาเวลาเขียนคอมเม้นท์ทีหลัง
ที่น่าทึ่งเกี่ยวกับผลไม้เช่นมังคุด
เกร็ดเล็ก ๆ น้อย คุณเล่าได้น่าฟัง
รหัสลับแห่งความซื่อสัตย์ในผลไม้
เห็นจะได้ยินจากคุณแม่คุณเป็นครั้งแรกเลยนะคะ
ดีใจที่อย่างน้อย เราก็ไม่เขลา
ที่จะรู้เรื่องราวเหล่านี้ด้วยการร้อยเรียงของคุณ
เขียนเรื่อย ๆ นะคะ ชอบสไตล์การเขียน
และชอบภาษาที่แปลด้วย เฉพาะตัวจริง ๆ
เพราะถ้าดิฉันแปล ก็จะไม่มีกลิ่นแบบนั้น
เนื่องจากภาษาไม่ค่อยแตกฉาน
ส่วนใหญ่จะใส่อารมณ์ส่วนตัวเข้าไปเยอะ
ผิดเพี้ยนจึงมีอยู่มาก ไม่กล้าแปลค่ะ
ขออ่านและชื่นชมอย่างเดียว

ไว้จะแวะมาคุยอีกนะคะ

^)^

โดย: ภูเพยีย

วันที่: 21 พฤษภาคม 2552 เวลา:19:39:59 น.

ผมอยากบอกว่าชอบเรื่องราวบันทึกความทรงจำในหนังสือเล็กๆเล่มนี้มากเลยครับ

ปล.ได้เขียนแนะนำไว้ให้เพื่อนๆอ่านในสเปซของตัวเองและใน //www.winbookclub.com ไว้ด้วยครับ ^_^

โดย: kurt IP: 58.181.189.253 วันที่: 14 กันยายน 2552 เวลา:13:44:48 น.

สวัสดีค่ะคุณพี่สิริพันธ์
ขอบคุณนะคะที่ช่วยแวะไปส่งลิงค์ให้ที่บล๊อค..

รินสังหรณ์ใจไม่ผิดเลย ว่าเจ้าของภาษาสวยๆ
และเนื้อเรื่องที่เตมไปด้วยเสน่ห์จนรินนั่งอ่านไปอมยิ้มไปแบบไม่รู้ตัว จะเป็นพี่นักเขียนคุณภาพอีกคนนึงค่ะ

ได้โอกาสกลับไทยไปเมื่อไหร่ จะรีบวิ่งเข้าร้านหนังสือ ไปเหมาทั้งคอลเลคชั่นของคุณพี่มาอ่านนะคะ

โดย: xiao ye zi

วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:15:01:07 น.

ชอบมาก....

ละเอียดอ่อน ลึกซึ้งมาก...

โดย: 1 IP: 167.67.140.51, 203.146.20.17 วันที่: 28 ธันวาคม 2552 เวลา:3:56:04 น.