ม้านั่งยาวเล่าเรื่อง
เกร็ดบันทึกจากความทรงจำของฉัน ต่อหนังสือ บันทึกถึงเธอ เบียทริซ
ม้านั่งยาวสีเขียวลักษณะกลางเก่ากลางใหม่ตัวนี้ มองเผินๆก็ดูไม่ต่างจากม้านั่งยาวทั่วไป ที่รูปทรงของมันดูจะโคลนนิ่งออกมาคล้ายกันทั่วโลก
มันตั้งอยู่หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่งบนถนนสายเล็กๆย่านฮอว์ธอร์น (Hawthorn) รัฐวิคตอเรีย ประเทศออสเตรเลีย แม้ประวัติศาสตร์เสี้ยวหนึ่งของมัานั่งยาวตัวนี้จะเป็นตำนานที่ไม่สำคัญของโลก แต่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวและความสัมพันธ์อันซาบซึ้งระหว่างสาวนักเรียนไทยคนหนึ่ง กับหญิงชราชาวออสซี่วัย 95 ปี จนกลายมาเป็นหนังสือบันทึกเรื่องราวจากชีวิตจริงเรื่อง บันทึกถึงเธอ เบียทริซ และเป็นที่มาของปริศนาริบบิ้นแดงบนม้านั่งยาว ตัวนี้
เรื่องราวตั้งแต่หน้าหนึ่งถึงหน้าสุดท้ายในหนังสือเป็นเพียงส่วนหนึ่งของความทรงจำ ที่ฉันมีต่อเบียทริซ
หากเบื้องหลังของงานจิตรกรรมจะมีที่มาของ ข้างหลังภาพ แอบแฝงอยู่นั้น หนังสือเล่มนี้คงมีเรื่องราวแบบ ข้างหลังเล่ม แฝงเร้นอยู่เช่นกัน
แต่ฉันคิดว่าคนเขียนหนังสือ ก็เหมือนกับเชฟปรุงอาหาร - - ความอิ่มแบบพอดี คือความอิ่มสมบูรณ์แบบ นั่นจึงเป็นที่มาของขนาดหนังสือเล่มกะทัดรัด ไม่มีภาคต่อ และปล่อยให้เรื่องราวปลีกย่่อยแสนน่าประทับใจอื่นๆเหล่านั้นเดินทางในความทรงจำของฉันอย่างเงียบๆ
การได้รู้จักกับหญิงชราอย่างเบียทริซทำให้วันต่อไปของฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป การมีเพื่อนเป็นหญิงชรา เปลี่ยนสาวกระฉับกระเฉงคนหนึ่งให้อดทนต่อทุกสิ่งอย่างเป็นสุข
ฉันทานอาหารช้้าลง เพื่อถ่วงเวลาให้เบียทริซทานอาหารได้มากขึ้นและนานขึ้น รวมถึงอดทนรอคอยประโยคตอบจากเพื่อนที่กำลังนึกคำพูดอย่างสุดความสามารถ กระทั่งอดทนกับการเล่าเรื่องซ้ำๆประสาวัยชราของเบียทริซ
ฉันเดินช้าลงตามจังหวะการก้าวของเพื่อนข้างตัว เพียงเพราะฉันไม่อยากเดินนำหรือเดินพยุงเพื่อน แต่เราอยากเดินไปด้วยกัน
เบียทริซเป็นคนชอบเดิน ลูกสาวเบีัยทริซเคยเล่าให้ฟังว่าแม่ของเธอมักเ้ดินไปที่โน่นที่นี่ และเก็บดอกไม้ป่ามาตากแห้งทำของที่ระลึก ไม่ก็เก็บเมล็ดพันธุ์ต้นไม้แปลกๆมาปลูกและศึกษา แม้อายุที่มากขึ้นรวมถึงปัญหาสุขภาพทำให้เบียทริซเดินได้ไม่มากอย่างเคย แต่เบียทริซก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน
ฉันเคยบันทึกไว้ในสมุดเกี่ยวกับเรื่องการเดินของเบียทริซว่า She keeps walking to remain herself always independent - - การเดินของเบียทริซไม่เพียงช่วยให้เบียทริซอายุยืนและแข็งแรงกว่าใครๆในอายุไล่เลี่ยกันเท่านั้น แต่การที่เบียทริซไม่ยอมหยุดเดิน เพราะเธออยากถนอมช่วงเวลาของการใช้ชีวิตเสรีโดยไม่ต้องพึ่งพาใครให้ได้นานที่สุด
ถึงช่วงเวลาสุดท้ายที่เบียทริซเดินไม่ไหว และคำชวนคลาสสิกที่ว่า ไปเดินเล่นกันไหมของเบียทริซกลายเป็นเพียงคำพูดในความทรงจำ ฉันได้ให้คำมั่นกับเบียทริซว่าจะเดินให้เธอเท่ากับระยะทางที่เธออยากเดินทุกๆวัน
กระทั่งทุกวันนี้ คำมั่นสัญญานั้นยังได้รับการถนอมรักษาและดำเนินต่อไป เช่นเดียวกับคำอุทิศในหน้าแรกของหนังสือบันทึกถึงเธอ เบียทริซที่ฉันอุทิศไว้ว่า แด่ เีบียทริซและทุกๆก้าวที่เราเคยเดินไปด้วยกันงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติครั้งล่าสุดที่เพิ่งผ่านไป ฉันได้รับเกียรติจากสำนักพิมพ์อมรินทร์ไปพบปะนักอ่านและแจกลายเซนที่บูธอมรินทร์ในฐานะผู้เขียนหนังสือบันทึกถึงเธอ เบียทริซ หนึ่งในชุด ท่องใจในโลกกว้าง ของอมรินทร์
ถ้าเบียทริซยังอยู่ เธอคงภูมิใจที่แรงบันดาลใจจากเธอ รวมถึงความฝันที่จะได้เห็นฉันเป็นนักเขียน มีส่วนผลักดันให้ฉันมีวันนี้
ฉันยังจำได้ดีถึงคำปลอบโยนจากพี่สาวหลังทราบข่าวข้ามประเทศจากน้องสาวเรื่องการจากไปของเบียทริซว่า จงภูมิใจที่ชีวิตนี้ได้พบเพื่อนแท้ เพราะหลายคนในโลกนี้ไม่มีโอกาสเจอสักคน แม้จะตามหาจนชั่วชีวิต
ก่อนออกเดินทางไปงานสัปดาห์หนังสือในวันนั้น ฉันจึงไม่ลืมนึกถึงเบียทริซและนึกชวนเพื่อนแท้ ของฉันด้วยคำพูดประโยคเดียวกันกับที่เบียทริซเคยพูดกับฉันเป็นประจำว่า
เบียทริซ ...เราไปเดินเล่นกันไหม
| Create Date : 19 พฤษภาคม 2552 |
| Last Update : 21 กรกฎาคม 2552 16:33:20 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 2338 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: tanya tanya  วันที่: 19 พฤษภาคม 2552 เวลา:13:02:03 น. |
|
|
|
| โดย: รักแรกคลิก IP: 204.136.218.8 วันที่: 20 พฤษภาคม 2552 เวลา:8:21:22 น. |
|
|
|
| โดย: ภูเพยีย วันที่: 21 พฤษภาคม 2552 เวลา:14:14:16 น. |
|
|
|
| โดย: รักแรกคลิก IP: 204.136.218.8 วันที่: 21 พฤษภาคม 2552 เวลา:17:04:09 น. |
|
|
|
| โดย: ภูเพยีย วันที่: 21 พฤษภาคม 2552 เวลา:19:39:59 น. |
|
|
|
| โดย: kurt IP: 58.181.189.253 วันที่: 14 กันยายน 2552 เวลา:13:44:48 น. |
|
|
|
| โดย: xiao ye zi วันที่: 27 ตุลาคม 2552 เวลา:15:01:07 น. |
|
|
|
| โดย: 1 IP: 167.67.140.51, 203.146.20.17 วันที่: 28 ธันวาคม 2552 เวลา:3:56:04 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
