ดาวโก๊ะห์
นิ้วกลมเพิ่งเขียนจดหมายถึงจิตรกรคนหนึ่งในมติชน สุดสัปดาห์ฉบับล่าสุด
เปลือกตาของฉันกระตุกเล็กๆ เมื่อนิ้วกลมบอกว่าขณะที่เขากำลังเขียนข้อความอยู่นี้ เขากำลังเปิดเพลงของ Don Mclean ชื่อเพลง Vincent หรือที่หลายคนรู้จักในชื่อ Starry Night
วันที่ 12 เดือนมิถุนายนปี 2552 ฉันเขียนบันทึกเก็บไว้ชิ้นหนึ่ง ขณะบันทึก ฉันกำลังเปิดเพลงที่ว่าคลอไปด้วยเหมือนกัน
ฉันเขียนไว้ว่า
เพลง Vincent เป็นหนึ่งในเพลงโปรดที่ฉันเปิดฟังบ่อยๆ
เนื้อร้องขึ้นต้นว่า Starry Starry Night คล้ายคนร้องติดอ่างหน่อยๆ เพราะต้องร้องคำว่า Starry ซ้ำสองหน แต่มันโดนใจคนชอบดูดาว จนอยากสืบสาวต่อไปว่าเขาจะเพ้อถึงคืนที่ดาวเต็มฟ้าว่าอย่างไรต่อ
เพลงนี้คุณภูสมิง หน่อสวรรค์เคยเอามาร้อง ฟังตั้งแต่ตอนฉันตัวกะเปี๊ยก ชะเง้อไปที่เสตอริโอของพี่ อยากรู้ว่านักร้องชื่อ ภูสมิง หน่อไม้สวรรค์คนนี้เป็นคนไทยหรือฝรั่งหนอ เพราะได้ยินเขาร้องแต่เพลงฝรั่ง...
ตอนเด็กๆเคยคิดว่าเพลงนี้เป็นเพลงของภูสมิงด้วยซ้ำ
หนึ่งในอัลบั้มของภูสมิง ที่พี่ชายเปิดฟังบ่อยๆ
ฝรั่งอะไร หน้าเหมือนคนไทยชะมัด
พอเติบโต ต่อมติสต์ที่เจริญวัยขึ้นมาพร้อมอายุนำพาให้ฉันรู้จักผลงานมากมายที่จิตรกรชื่อวินเซนต์ แวน โก๊ะห์ทิ้งไว้ให้โลก
และภาพ Starry Night หนึ่งในภาพชื่อก้องของเขาเปิดประตูบานเล็กๆให้ฉันรู้ว่า
บางครั้งความเศร้าคือความงาม
ประตูบานที่ว่า แม้แต่วงกบของมันยังดูเศร้า
ฉันมารู้ทีหลังว่าเพลงวินเซนต์ที่ฉันชอบมีอะไรเชื่อมโยงกับภาพภาพนี้ และคนร้องเพลงไพเราะนี้ จริงๆแล้วคือพี่ดอน ไม่ใช่พี่ภูสมิงเสียหน่อย
Don McLeasn เจ้าของเพลง Vincent ตัวจริง
เบียทริซ เพื่อนรักวัย 95 ปีของฉันเป็นอีกคนหนึ่งที่มีวินเซนต์ แวง โก๊ะห์เป็นแรงบันดาลใจ
เธอมีหนังสือภาพศิลปะของแวง โก๊ะห์สะสมไว้มากกมายพอๆกับของปิกาสโซ่
ภาพดอกทานตะวันโดยแวง โก๊ะห์ หนึ่งในภาพโปรดของเบียทริซและฉัน
ฉันเคยวิจารณ์ภาพเขียนของแวง โก๊ะห์ให้เธอฟังว่า
ชีวิตของแวง โก๊ะห์เป็นเหมือนผืนผ้าใบ แต่ละเรื่องราวในชีวิตของเขาเหมือนรอยแปรงเส้นเล็กๆที่ดูเหมือนไม่สลักสำคัญ แต่เมื่อเราหันกลับมามองผืนผ้าใบนี้อีกที ...อย่างจริงๆจังๆ เราจะพบว่าแต่ละรอยของพู่กันนั้น มันมีชีวิต
ภาพเหมือนที่แวง โก๊ะห์วาดตัวเอง บางทีเขาอาจไม่อยากเป็นคนหูเบา เลยเลือกตัดหูแทนการถ่วงด้วยตุ้มหู...
หรือบางที สมัยที่เขาอยู่ คัตตั้น บัตอาจเป็นของฟุ่มเฟือย เขาจึงมีทางออกแบบวิธีติสต์ๆ
เบียทริซเคยเอ่ยปากจะให้หนังสือภาพศิลปะสุดหวงเหล่านั้นแก่ฉัน แต่ฉันปฏิเสธ ฉันบอกเธอว่า หนังสือบางเล่มก็เหมือนสัตว์เลี้ยงแสนรัก แค่มองหน้าปกมันฉันก็รู้ว่าหนังสือมันรักเจ้าของ
และฉันรู้สึกว่าหนังสือบางเล่ม เหมาะจะเอาไว้เปิดดูกับเพื่อน หรือเอาำไว้เป็นข้ออ้างเพื่อจะมาหาเพื่อน มากกว่าเก็บไว้ชื่นชมคนเดีัยว
เหมือนดาวบนฟ้าที่แวง โก๊ะห์วาด
เหมือนดอกทานตะวันที่แวง โก๊ะห์จัดใส่แจกัน
ให้คนทั่วโลกที่มีกุญแจ ไขประตูไปชมความงามเศร้าๆนั้นกับเขา
ตรงท่อนสุดท้าย ที่พี่ดอนร้องว่า
But I could have told you, Vincent
This world is never meant for one as beautiful as you.
...ฉันน่าจะมีโอกาสบอกเธอนะ ว่าโลกนี้คงไม่มีใครงดงามเท่าเธออีกแล้ว
เพลงนี้แต่งขึ้นหลังแวง โก๊ะห์เสียชีวิตไปนานแล้ว
คุณเห็นด้วยไหมว่าคนเราชอบบอกรักหรือชื่นชมกันตอนเจ้าตัวไม่อยู่แล้วอยู่บ่อยๆ
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ฉันจึงไม่ยอมปล่อยให้เวลาผ่านไป ถ้าฉันรู้สึกดีๆกับใครสักคน
เพลงวินเซนต์ และผลงานบางส่วนของวินเซนต์ แวง โก๊ะห์
//www.vangoghgallery.com/painting/starrynightlyrics.html
| Create Date : 18 มกราคม 2553 |
| Last Update : 18 มกราคม 2553 13:50:18 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 3197 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: psyche IP: 204.114.196.11 วันที่: 18 มกราคม 2553 เวลา:14:36:11 น. |
|
|
|
โดย: silly  วันที่: 18 มกราคม 2553 เวลา:18:51:08 น. |
|
|
|
| โดย: 1 IP: 167.67.140.51, 203.146.20.17 วันที่: 18 มกราคม 2553 เวลา:22:38:18 น. |
|
|
|
| โดย: รักแรกคลิก IP: 204.136.218.8 วันที่: 19 มกราคม 2553 เวลา:10:25:49 น. |
|
|
|
| โดย: TanaPon_M. วันที่: 26 มกราคม 2553 เวลา:15:19:51 น. |
|
|
|
|
|
คิกคิก ใจมันคิดพิลึก
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
...นั่นสิ...
...รักนะ...