ตัวหนังสือของครูนิมิตร อ่านแล้วหอมกลิ่นข้าว
หอมกลิ่นเหงื่อชาวไร่ ชาวนาในทุกเล่ม
อ่านแล้ว เป็นแรงบันดาลใจให้อยากไปอยู่หมู่บ้านค่ะ

ขอบคุณนะคะ ที่เขียนถึง
อยากทราบนิดหนึ่ง ใครเป็นคนวาดรูปปกคะ

คุณจั่น
ขอบคุณมากที่แวะเข้ามาเยี่ยมบลอกค่ะ

เราตรวจดูในเล่ม ไม่มีระบุไว้ว่าใครเป็นคนวาดรูปหน้าปกค่ะ แต่หนังสือพิมพ์โดยกรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ คนวาดอาจเป็นคนในกรม หรือศิลปินสักคนที่เข้าใจวิถีชีวิตชนบท

อยากอ่านบ้างจังเลย สมัยเรียนเขาไม่ได้ให้อ่านเล่มนี้แฮะ

นึกถึงสมัยก่อนเคยอ่านข้อความหนึ่ง เนื้อหาประมาณว่ารถเก๋งคันหรูแล่นผ่านท้องนา ชายคนที่นั่งอยู่เบาะหลังรถคิดว่าเขาอยากมีชีวิตที่เรียบง่าย ไม่ต้องมีภาระหนี้สินมากมายอย่างที่เป็นอยู่นี้

ในขณะที่ชาวนาเห็นรถคันหรูแล้วคิดว่าอยากเกิดเป็นคนรวยแล้วได้นั่งรถคันงามอย่างนั้นบ้าง

....

ถ้าคนเราพอใจกับสิ่งที่ตัวเองมี ไม่ดิ้นรนหาอะไรสนองตัณหาตัวเอง ก็คงไม่ต้องมีทุกข์เพิ่มขึ้นเนอะ

โหคุณ..
ทำงานราษฎร์ งานหลวงเวลาแทบจะไม่เหลือแล้ว ยังสามารถบริหารเวลามาอ่านหนังสือได้มากมาย เก่งจริง
เป็นทั้งนักเขียนและนักอ่านคุณภาพไปพร้อม ๆ กันเลยนะคะเนี่ย

เราเคยอ่าน ฟ้าบ่กั้นของลาว คำหอม มานานแล้ว ยังไม่เคยได้กลับไปอ่านซ้ำเลย
เราลูกหลานชาวนาแท้ ๆ ได้แต่ภาคภูมิใจในวิถีบรรพบุรุษ ตอนนี้ก็เหลือที่นาให้เขาเช่าทำเหลือเพียงไม่เท่าไหร่แล้ว
และยังมีโอกาสกลับไปขนข้าวสารมาทีละกระสอบสองกระสอบจากบ้านพ่อแม่แฟนมากินทุกปี
พวกเรามีหน้าที่เรียนหนังสืออย่างเดียว
ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่กลับไปทำนาค่ะ นี่คือความจริง!!
สำหรับเรา รู้รสความทุกข์ยากของชาวนาก็จากการอ่านหนังสือที่มาจากประสบการณ์จริงของผู้เขียน
และรับรู้การที่ชาวนาไม่ได้ลืมตาอ้าปาก ก็จากความเป็นจริงที่เป็นจริงยิ่งกว่า

เราไม่ชอบเลยล่ะ ที่รับรู้เรื่อง มีคอร์สปลูกนาข้าวของบรรดา จุด จุด จุด ทั้งหลาย
ดูเหมือน....


--
แต่แกงหน่อไม้ดอง ชอบ เห็นแล้วก็อยากกินนะ
ถ้าทางบ้านนอกบ้านเรา พอถึงหน้าเห็ดถอบ ก็จะแกงหน่อใส่เห็ดถอบกินแล้ว โชคดีที่ไม่เป็นเกาต์น่ะนะ

แม่แอมเบอร์
เราเคยอ่านบทความที่ว่าเหมือนกัน นึกถึงเพลงไพเราะของวสันต์ โชติกุลเพลงหนึ่ง ที่เนื้อหาบอกเล่าเรื่องผู้ชายสองคน คนหนึ่งเดินจากป่าเข้าเมือง อีกคนหนีเมืองจะไปอยู่ป่า

แล้วเพลงก็สรุปว่า
ชีวิตเราทุกคน ต่างเดินทางไปค้นหา รอยเท้าที่ผ่านมา ก็เลยสวนกัน...

คุณภูเพยีย

ภูมิใจในอาชีพชาวนาของบรรพบุรุษเหมือนกันค่ะ
แกงเห็ดถอบ เราเคยกินที่เชียงใหม่เมื่อครั้งไปสร้างบ้านให้ชุมชนที่สันทราย เมื่อไม่นานมานี้

อร่อยมาก จนเราต้องเคี้ยวช้าๆ จะได้ซึมซับรสชาติให้ซาบซึ้ง

อ่า..ไม่เคยอ่านเรื่องนี้แฮะ

แต่อ่านคห.ที่ 1 แล้วอยากอ่านงานครูฯ ง่ะค่ะ

the best book I like is Numchaona & Pulakong , Did you remember that ?

เคยอ่านตอนมัธยมต้น ประทับใจมากเพราะเหมือนกับชีวิตเราเป๊ะเลย แต่ตอนนี้จำอะไรแทบไม่ได้แล้ว ว่าง ๆ จะหามาอ่านใหม่

อยากให้สรุปเเบบ
เป็นตอนให้ฟังครบ11ตอนจังเลย

ผมเคยอ่านสมัยเรียนมัธยมครับ และสมัยที่เรียนมหาลัยเคยเอาเรื่องนี้มาคุยกับเพื่อนหลายครั้งเพราะประทับใจวิถีชีวิตแบบนั้น และค่อนข้างต่อต้านการถูกเอาเปรียบโดยเฉพาะชาวบ้านที่ไม่ค่อยทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกนายทุนทั้งหลาย ผมอยากหาซื้อไว้อ่านเป็นที่ระลึกไม่ทราบว่าที่ไหนมีขายบ้างครับ

ผมอ่านหนังสือโดยไม่ได้ตั้งใจหรืออยากอ่าน เพราะเป็นหนังสือนอกเวลาสมัยผมเรียน ม.1 พศ.2522 ครูบังคับให้อ่าน และทำรายงานส่ง
พอเริ่มอ่านก็เริ่มติด เนื้อหาบอกถึงชีวิตท้องนา ความเป็นอยู่ วัฒนธรรม ซึ่งแตกต่างกับชีวิตในเมืองของผมอย่างสิ้นเชิง แต่ยังพอนึกฝันตามได้บ้าง ที่พ่อพาไปเที่ยวต่างจังหวัด และภาพวาดที่สวยจริงๆ เหมือนกันผมก็อยากรู้ว่าใครวาด
จากหนังสือที่คิดว่าหนา กลายเป็นหนังสือเล่มบางที่ผมสามารถอ่านจบก่อนนอนได้ทุกคืน อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก
ใครจะเชื่อว่านี่คือการจุดประกายให้ผมรักการอ่านหนังสือจนทุกวันนี้
ขอกราบขอบพระคุณอาจารย์สอนภาษาไทย รร.เทพศิรินทร์ และคุณนิมิตร ภูมิถาวร
ผมยังคิดไม่ออกเลยว่า ถ้าครั้งแรกไม่ใช่ หนุ่มชาวนา เล่มนี้ ปัจจุบันผมจะรักการอ่านหนังสืออย่างทุกวันนี้หรือไม่

เคยอ่านตอนอยู่มัธยมต้นนะ ตอนนี้ยังอยากได้หนังสือเล่มนี้มาอ่านอีกแต่ไม่รู้จะมีขายอีกไหม

เคยอ่านมาหลายรอบแล้วค่ะเล่มนี้ ประทับใจมากๆ ตอนนี้ทำหายไปไหนก็ไม่รู้ เสียดายมากๆค่ะ

เคยอ่านหนังสือเล่มนี้ในร้านแพร่พิทยาเซ็นทรัลลาดพร้าวมาแล้วครังหนึ่งเมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา นึกถึงหนังสือเล่มนี้อีกจึงมาค้นหา และดูประวัติคนเขียน พอดูชื่อและเป็นคนจังหวัดสุโขทัย จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเขียนได้ประทับใจมาก เรื่องที่นำมาเขียน 90 เปอร์เซ็นเป็นวิถีชีวิตของชาวนาในจังหวัดสุโขทัย ดูจากอายุผู้เขียนก็อยู่ในช่วงนั้นจริงจึงมีความเข้าใจวัฒนะธรรมได้อย่างแจ่มแจ้ง เหมือนเล่าประสบการของตนเอง ผมเกิดที่อำเภอบ้านด่านลานหอย และผู้เขียนเกิดอำเภอศรีสำโรง ห่างกันไม่เกิน 20 กิโลเมตร ผมเกิดหลังผู้เขียนประมาณ 20 ปี ผมยังได้เห็นบรรยากาศมีโจรปล้นวัวควาย พ่อสอนผมยิงปืนลูกซองตอนผมอายุ 12 ขวบ เพื่อป้องกันตัวจากการถูกปล้นวัวควาย

เป็นหนังสือที่ผมอ่านซ้ำมากที่สุดเท่าที่จำได้เลยครับ ถึงขนาดอินจนแต่งบทเสริมเข้าเป็นในบางตอนเพื่อเพิ่มพูนความอรรถรถในเนื้อเรื่องตามความต้องการของตัวเองเสียเลย

โอ้วโห้ คืออยากจะบอกเจ้าของบล๊อคว่ารู้ไหมคะเราตามหาหนังสือเล่มนี้มาประมาณ 20 ปี จำได้ว่า เราเคยอ่านสมัยเราเด็กประมาณ มัธยมเป็นหนังสือนอกเวลาอาจารย์ภาษาไทยให้อ่าน เราเป็นลุกชาวนา อ่านแล้วมันได้ฟิลลิ่งมาก
อยาก ถามว่า มีหนังสือเล่มนี้ที่ไหนบ้าง ซื้ออย่างไร ใครมีที่ซื้อหรือจำหน่ายโปรดติดต่อกลับ inuchplus@gmail.com จะขอขอบพระคุณเป็นอย่างมาก

คือ เราไม่รุ้จักเจ้าของบล๊อคนะคะ เรา สืบค้นจาก กูเกิ้ล ด้วย คำว่า แกงไก่ใส่หน่อไม้ดอง มาจนเจอ บล๊อคนี้ เลย #น้ำตาจะไหล

ต้องกักตัวอยู่บ้าน... ใจแว๊บไปคิดถึงชีวิตวัยเด็ก 30 ปีก่อน ก็เลยเสิร์ชหาไปเรื่อย ได้อ่านข้อความในบล๊อคชอบเลยครับ. เลยหาลิงค์มาเพิ่มให้เหมาะกับยุค. “เรื่องสั้นชนบท“ อีกเล่มที่ผมลูบๆคลำๆเป็นร้อยๆรอบ อ่านซ้ำไม่มีเบื่อ https://youtu.be/4-vH1PezFsY