'ดวงตา'ของเบอนาเด็ต (Blissful Buskers) เคยพบคำโฆษณาหนึ่งบอกไว้ว่าเมลเบิร์นเป็นที่ที่คนกว่าหกล้านคนมาเหงาอยู่ด้วยกัน ไม่แน่ว่าในจำนวนนั้น ฉันอาจเป็นคนที่หกล้านหนึ่ง เวลาฉันเดินทางบนรถราง รถไฟ หรือตามท้องถนนมักเจนตากับภาพคนเสียบหูฟัง Mp3ติดหูติดตัว ต่างคนต่างสร้างอาณาจักรส่วนบุคคลของตัวเอง บางเวลาคนเราก็เอาเสียงเพลงเป็นเพื่อนเพียงเพราะต้องการปกป้องตัวเองจากความเงียบที่ตะโกนก้องอยู่รอบตัวดังเกินไป ฉันยังจำได้ดีถึงวันที่สองของการใช้ชีวิตที่เมลเบิร์น ฉันร่วมการทัศนาจรชมเมืองกับเจ้าหน้าที่ปฐมนิเทศของมหาวิทยาลัย ฉันตื่นตากับทุกอย่างแม้แต่เครื่องขายตั๋วรถไฟอัตโนมัติจนแทบเก็บอาการบ้านนอกตื่นกรุงไม่อยู่ ระหว่างที่ชมเมือง ฉันสนใจบรรดาศิลปินสาธารณะที่เล่นดนตรีบนบาทวิถีทั่วไปเป็นพิเศษ ฉันได้ศัพท์ใหม่จากเจ้าหน้าที่ว่าพวกนักดนตรีสัญจรเหล่านี้เขาเรียกว่า ‘The Busker’ ฉันจำศัพท์คำนี้ได้แม่นตั้งแต่ครั้งนั้น และเป็นครั้งแรกที่ฉันได้รู้จัก Bernadette เธอเป็นศิลปินตาบอดเล่นออร์แกนอยู่ตรงสี่แยกใหญ่ระหว่างทางจาก Southbank ข้ามไปยัง Crown casino ช่วงที่ฉันมาถึงเป็นฤดูหนาวจัด ลมแรงในเมืองมีอานุภาพมากพอจนเกือบปลิดหูเด็กภูธรเมืองร้อนอย่างฉันให้หลุดออกมาเป็นใบไม้แช่แข็งได้ง่ายๆ แต่เพลงจากออร์แกนของ Bernadette ช่วยผ่อนปรนความหนาวและสูบฉีดความอุ่นจากเสียงเพลงเข้าไปแทนที่ในหัวใจ หากไม่รู้ว่าเธอตาบอด มองเผินๆอาจคิดว่าBernadette หลับตาเพราะดื่มด่ำกับเสียงเพลงที่เธอกำลังเล่นเหมือนที่ศิลปินหลายคนมักทำเวลาแสดงดนตรี Bernadetteอาจน่าสงสารในสายตาของผู้พบเห็น ที่เธอไม่มีโอกาสมองเห็นความต่างของสีและรูปทรงของสิ่งต่างๆรอบตัวนอกจากสีดำมิติเดียว แต่เธออาจไม่รู้สึกต่ำใจในโชคชะตาเพราะเธอรู้ดีว่าเธอเป็นคนตาบอดคนหนึ่งที่มีโอกาสมอบดวงตาให้ผู้ฟังได้มองเห็นความงามของเสียงเพลงจากเธอ ทุกครั้งที่ฉันผ่านไปแถวนั้น หากมีเวลาฉันจะเดินไปเยี่ยม Bernadette เพื่อรับมอบ ดวงตา จากเธอสักเพลงสองเพลงและกระซิบบอกเธอก่อนจากว่าเพลงของเธอช่างเพราะจับใจ อีกวันหนึ่ง ขณะฉันเดินดุ่มในเมืองคนเดียว ฉันพบบุรุษทักซิโด้หน้าร้านของชำเล็กๆกำลังเปิดคอนเสิร์ตเฉพาะกิจของเขาอยู่ที่นั่น ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังเล่นเพลงอะไร แต่ภาษาของบทเพลงเป็นภาษาสากล แม้คนที่พูดไม่ได้สักภาษาก็ยังเข้าใจความหมายของเพลงที่ได้ยินว่าเขากำลังสีไวโอลินที่กลั่นเสียงออกมาจากความเหงา ฉันเพิ่งรู้ในวันนั้นเองว่าแม้ตัวโน๊ตในวงการดนตรีจะมีแค่แปดเสียง แต่มนุษย์เราสามารถสร้างมันให้เป็นนิยามของความเหงาได้มากกว่าแปดรูปแบบ ฉันไม่เคยมองศิลปินเหล่านี้ว่าเป็นขอทานข้างถนน เพราะพวกเขามีศักดิ์ศรีน่าชื่นชมมากกว่านั้น Bernadette พอใจจะหลับตาเล่นดนตรีไปเพลงแล้วเพลงเล่าโดยไม่อนาทรว่าเสียงแตรรถหรือเสียงก่นตะโกนในป่าคอนกรีตจะดังกลบเสียงออร์แกนของเธอ โชแปงแสนเหงาท่านนี้แม้ไวโอลินของเขาจะเก่าคร่ำคร่าไม่แพ้อายุคนเล่น แต่เขาก็เคารพผู้ฟังของเขาด้วยการแต่งกายภูมิฐานที่สุดเท่าที่จะหาได้ นี่คือเหตุผลหนึ่งที่แม้ฉันจะเบื่อเสียงตะโกนของความเงียบในบางเวลา แต่ทุกครั้งที่เดินในเมือง ฉันไม่เคยเสียบหูฟัง Mp3 เพราะฉันรู้ว่าเพลงจาก Buskers ในเมืองกำลังรอให้ฉันจูนคลื่นรับเพื่อสื่อสารปรัชญาของเสียงเพลงกับพวกเขา เวอร์ชั่นภาษาอังกฤษ (ขออนุญาตลงเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษไว้ เผื่อวันใดวันหนึ่ง เบอร์นาเดตอาจท่องโลกไซเบอร์ และแวะเข้ามาอ่านเรื่องราวที่เขียนถึงตัวเธอ ขอบคุณค่ะ : ) I once came across an Advertisement in Australia. It is said that Melbourne is where about six million people live and share loneliness together Perhaps I now am the 6,000,001 member in their society. It is normal and becoming typical to see people with mobile music players attached to their ears in public area. In trams. In trains. On the pavements. Whoever. Wherever. With the magic of Mp3, it looks like they are creating a private world apart and mingle themselves in their individual solitude. My theory might be wrong, but I think sometimes we listen to music to protect ourselves from the embracing silence that is echoing too loud around us. I still can recall the second day of my life in Melbourne. I joined the ‘city tour’ with the Swinburne Orientation group. Everything held a sense of excitement to me even the automatic train ticket machine. Along the way, I was particularly interested in those public musicians, whom I was later told that they were called ‘the buskers’. I never forget this new vocabulary since then. That trip introduced me for the first time to know Bernadette . She is the blind organ musician, who usually performs her concert at the busy junction nearest the end of Southbank. I arrived Melbourne in the middle of winter and the shivering winds in the city were mischievous enough to almost freeze my ears. Listening to Bernadette’s songs, however, I later was gently heated up by the sound that plunged its warmth within me. Without knowing the fact that she was blind, some might be misunderstood that Bernadette was being so deep into her music with her eyes closed all the time of her music performance. Some probably shared a sympathy for her in that she was blind. Ironically, she might feel so honored to give the eyes for her audience to see and appreciate the beauty of her music. Whenever I pass by the junction, I mostly go to visit Bernadette and brighten my vision with her music. Before I leave, I do not forget to get closer and bless her how much her music does make my day. One day, while I was wandering about in the city, I met the violinist in tuxedo around the corner. I could not reckon what song he was playing. But music was the universal language. And I could feel that it was the song played out of such profound solitude. There were only eight notes in the language of music. But that day I just realized human could create them into various senses of isolation. Melbourne city never sleeps and those buskers never stop painting the city with their midday lullabies. This is the reason why I keep my Mp3 away while I am walking in the city. I leave my ears vacant to fill in some music from the prophets of the street. Simply I know some buskers are waiting to philosophize me with their instrumental chanting. And I share them a mutual and universal understanding without saying anything at all.   Create Date : 25 พฤษภาคม 2552 3 comments Last Update : 25 พฤษภาคม 2552 17:47:44 น. Counter : 1081 Pageviews. Share Tweet

สวัสดียามเช้าค่ะ รักแรกคลิก ไบลด์ แอนด์ บิวตี้ฟูล มายด์ กระมัง ไม่เคยอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเพียงลำพัง แต่ฟังคนที่หกล้านหนึ่งรำพึงถึงความเหงา พอเข้าใจได้ ฟังเพลงที่ดนตรีกระทบใจหน้าหนาว คงสั่นสะท้านหัวใจแกร่งได้บ้างตามสมควร เมืองไทยก็มี แต่ไม่ใช่แบบนี้นะ คุณคงเคยเห็น คุณเห็นความต่างกันหรือเปล่าคะ อ่านจบแล้วนึกถึงเพลงต้นชบากับคนตาบอด ในบทเพลงงาม ๆ ที่ว่า "บอดก็เพียงสายตาเท่านั้น แต่จิตใจก็ยังผูกพันความงาม อาจจะรับรู้ไปตาม สูดกลิ่นงามฟังเสียงวิไลร่มไม้บังเงา" คุณคงเคยฟังนะคะ เพลงพี่จิกประภาสแต่ง --มีตาในโลกมืด มีแววในโลกแห่งความฝัน คือสีสันที่เปี่ยมไปด้วยคุณค่าของการมีชีวิต-- เสียงไวโอลิน ปนกลิ่นความเหงา กลั่นจากใจ ความหมายของความเหงานี่มันสากลเหมือนกันนะคะ ต่อให้ไม่รู้จักโน้ตดนตรีแม้แต่ตัวเดียว อดชมไม่ได้ว่าชอบเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษ ภาษาที่อ่านแล้วรื่นใจ อยากเขียนได้บ้างจัง จะกลับมาอ่านอีกรอบ หรือมากกว่านั้น   โดย: ภูเพยีย 26 พฤษภาคม 2552 7:37:45 น.

ลองคลิกเข้าไปนะคะคุณ รักแรกคลิก เราเก็บภาพนักเขียนที่บู้ธนายอินทร์มา ถ่ายมืดไปหน่อย เราย่องไปแอบดูนักเขียนแจกลายเซ็นน่ะค่ะ เก็บตกงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ   โดย: ภูเพยีย 26 พฤษภาคม 2552 10:20:21 น.

สวัสดีครับ "รักแรกคลิก" มีคนแซงหน้ามาจนได้ คนอะไรเล่าเรื่องธรรมดาๆให้น่าฟังไปเสียทุกบรรทัด ไม่อยากชมมากหรอก เพราะรู้ว่าคนเขียนเก่งอยู่แล้ว   โดย: พ่อพเยีย 26 พฤษภาคม 2552 10:46:13 น.