โลกของคนเป็นโรคชอบเขียน ฉันพกกล้องถ่ายรูปไปด้วย แต่ไม่รู้จะวานใครให้ถ่ายรูปให้เพราะฉันเดินทางไปคนเดียว จึงต้องอาศัยรูปจากเวปไซต์มาแปะที่บลอกก่อน ฉันยืนอยู่คนที่สามจากขวา ข้างๆคุณผุสชา ดูตัวลอยๆเหมือนผีเพราะชุดของฉันกลืนหายไปกับฉากด้านหลังอย่างแนบเนียน คล้ายเงาไร้ขา บ่ายนี้ฉันเลยว่าจะเอาภาพส่งไปหนังสือ 'แปลก' เสียหน่อย โรคคนชอบเขียน... ฉันรู้ตัวว่าเป็นโรคประหลาดนี้มาตั้งแต่เริ่มหัดประสมตัวอักษรเป็นคำสำเร็จ อาการของคนเป็นโรคชอบเขียน มักเสพติดตัวหนังสือเป็นกิจวัตร เมื่ออ่านออกก็อยากเขียนบ้าง คล้ายคนชอบกินที่มักสนใจเรื่องการทำอาหาร เมื่ออร่อยบ่อยเข้า ก็อยากทำจานเด็ดไว้ชิมเอง ชิมไปชิมมา อยากแบ่งให้คนรอบข้างชิมบ้าง ไปๆมาๆก็ริอ่านเปิดเป็นร้าน มีความสุขกับอาหารตลอดเวลา จนเสพติดสุขนั้นไปโดยไม่รู้ตัว คนชอบเขียนก็แบบนั้น ฉันไปร่วมงานรับรางวัล ‘ โครงการประกวด บันทึกชีวิต’ ที่กรมส่งเสริมการส่งออก ในจดหมายเชิญเขานัดหมายให้ไปถึงเวลา 12.45 น แต่ผู้ประสานงานโทรบอกว่าออกจากบ้านเร็วหน่อยก็ดี เกรงว่ารถจะติดแถวถนนรัชดาภิเษก เพราะช่วงนี้เขาปิดสะพานรัชโยธินเพื่อปรับปรุง ฉันปฏิบัติตามอย่างดี เมื่อไปถึงหน้างาน บนหน้าปัดนาฬิกาที่ข้อมือฉันบอกเวลา 10.00 น แปลว่ามาเนิ่นไปกว่าสามชั่วโมง ฉันอมยิ้ม อยากเขกหัวตัวเอง สมน้ำหน้า ทำตามคำขอดีเกินไปนิดนึง... งานนี้ ทีแรกฉันคิดว่าเป็นงานเล็กๆ จัดกันแบบสมถะเรียบง่าย ผู้จัดงานและผู้ร่วมงานมานั่งเรียงกัน รอประกาศขานชื่อแล้วก็ทยอยเดินออกไปรับรางวัลทีละคน แบบเวลารอเรียกชื่อรับยาที่เคาเตอร์เวชระเบียนในโรงพยาบาล แต่เมื่อเวลาเริ่มงานงวดเข้ามา ฉันเริ่มเอะใจกับคนแบกกล้องบันทึกภาพ คนสะพายกล้องถ่ายรูปที่มีมากมายเต็มงานไปหมด เขาจะมาทำข่าวประท้วงกันแถวนี้หรือเปล่านะ ฉันนึก ฉันไม่ค่อยถนัดใจกับบรรยากาศสื่อมวลชนคึกคักแบบนี้ ทั้งที่ฉันเองก็ทำงานเกี่ยวกับสายสื่อมวลชนและประชาสัมพันธ์ อาจเพราะในเวลางานฉันอยู่เบื้องหลัง คอยจัดแจงคนอื่น คอยถ่ายรูปคนอื่น คอยทำข่าวคนอื่น แต่วันนี้ฉันต้องมายืนอยู่ข้างหน้า และโดนคนอื่นมาจัดแจงบ้าง แต่จะว่าไปก็สนุกดีเหมือนกัน พิธีการเริ่มขึ้นแล้ว มีคนถูกเรียกชื่อให้เดินขึ้นบนเวทีคนแล้วคนเล่า พอถึงชื่อของฉัน ฉันเดินขึ้นเวทีสูงชันไปหาคุณผุสา โทณวณิก ( สุขวัฒน์) เพื่อรับรางวัลกับมือเธอ คุณผุสชาพูดอะไรกับฉันสั้นๆ ฉันได้ยินไม่ถนัดเพราะเสียงของเธอหวานมากจนฉันเคลิ้ม “ เมื่อก่อนเธอและัฉันเราต่างเป็นเพื่อนกัน ส่วนตัวเรานั้นเราเข้ากันได้ดี...” ฉันได้ยินเสียงเพลงของเธอแว่วมาจากที่ไกล เสียงหวานแบบเดียวกันกับที่ฉันเพิ่งได้ยินเมื่อกี้ แต่ครั้งนี้เสียงที่ว่า ไม่ใช่เสียงร้องเพลง แต่เป็นเสียงที่กำลังพูดกับฉัน พอพิธีการสิ้นสุด ฉันแอบโล่งใจเพราะจะได้กลับบ้านเสียที แต่ผู้็ประสานงานบอกว่าผู้็ได้รับรางวัลทุกคนขอให้อยู่ที่งานก่อน ในช่วงสูญญากาศของการรอคอยนั้น ฉันเห็นกล้องที่แปะโลโก้ช่องเจ็ดสีเดินโฉบไปมา เอาไมค์จ่อปากคนที่ยืนถือรางวัลในมือ ราวกับว่าตรงเลนส์กล้องมีเรดาห์จับความเคลื่อนไหว และบอกได้ว่าต้องเดินไปหาคนไหน ฉันเอารางวัลวางแอบไว้บนเก้าอื้ และทำเีนียนเดินไปหยิบน้ำเปล่ามาดื่ม หาเก้าอี้มุมสงบและนั่งพักเงียบๆ มีความสุขกับการมองคนโน้นคนนี้โดนเอาไมค์มาจ่อปาก สักวันคงมีข่าวออกทางโทรทัศน์ และแน่นอนว่ามันจะไม่มีฉันในสกูปข่าวนั้น เป็นบุญของช่างตัดต่อ และเป็นบุญของคนดูที่ไม่ต้องเห็นภาพสาวหน้าตาผิดระเบียบหลงอยู่ในฟิล์ม หรือในเนื้อข่าวนั้นด้วย การที่ฉันได้มาร่วมงานนี้ ฉันรู้สึกดีใจลึกๆว่าไม่ใช่ฉันคนเดียวที่เป็นโรคชอบเขียน เพราะในงานนี้พิสูจน์แล้วว่ายังมีเยาวชนและผู้็คนอีกมากมายที่ชอบการเขียนเหมือนๆกับฉัน เรื่องราวของผู้ส่งประกวดแต่ละคนล้วนมีแง่งามให้สัมผัส เหมือนมีละครฉากเล็กๆมาฉายให้ดูจนเลือกไม่ถูกว่าจะดูเรื่องไหนก่อน หรือจะร้องไห้ หรือหัวเราะก่อนดี สำหรับคนชอบเขียน อาการพื้นฐานคือการติดสุขกับการเขียนที่ไม่เนื่องด้วยเวลา สถานที่ กระทั่งไม่เนื่องด้วยสถานการณ์ และแน่นอน เรามักถนัดใช้มือสื่อสารมากกว่าการใช้ปาก ภาษามือที่เราถนัดใช้ไม่ใช่ภาษามือที่ใช้สื่อสารแบบภาษาของผู้็้พิการทางการได้ยิน แต่เป็นภาษาจากมือที่เขียนออกมาจากใจ   Create Date : 09 กันยายน 2552 8 comments Last Update : 9 กันยายน 2552 11:57:32 น. Counter : 947 Pageviews. Share Tweet

ยินดีโตยจ๊าดนัก! แต่คุณรักแรกคลิกคะ ดิฉันออกจะสับสนว่าไอ้เพลงที่ร้องว่า "เมื่อก่อนเธอและัฉันเราต่างเป็นเพื่อนกัน ส่วนตัวเรานั้นเราเข้ากันได้ดี" นี่มันของคุณพรพิมล ธรรมสารรึเปล่า ของคุณผุสชาน่าจะเป็นเพลงประมาณ "ได้แต่ฝันหวาน ได้แต่เพ้อไป ว่าหัวใจแอบรัก ใครคนหนึ่ง เขาดูคมเข้ม บาดใจรักตรึง ฝันรำพึงฝากรอย...ซึ้งใจ" หรือดิฉันจะจำผิด ก็คงจะอย่างนั้น เพราะเกิดไม่ทันจริงๆ แฮ่ม!   โดย: psyche IP: 204.114.196.11 9 กันยายน 2552 12:24:32 น.

ยินดีด้วยค่ะ เจ้าของบล็อคใช้ภาษาในการเขียน และนำมาร้อยเรียงได้น่าอ่านจริงๆ ค่ะ ควรค่าแก่การได้รับรางวัลที่สุดเลยค่ะ   โดย: oRanGIsM 9 กันยายน 2552 12:45:09 น.

คุณ Psyche เหรอคะ สงสัยเสียงคุณผุสชาเพราะมากจนเคลิ้มหนัก เลยนึกถึงผิดเพลง ไม่งั้นก็เครื่องเล่นเทปในสมองเปิดเทปผิดม้วน ( โปรดสังเกตว่าเป็นม้วน ไม่ใช่เป็นแผ่น หรือไฟล์) คุณ oRanGIsM ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ   โดย: รักแรกคลิก (Love At First Click ) 9 กันยายน 2552 14:08:17 น.

ขอแสดงความยินดีกับนักเขียนคนเก่ง   โดย: พ่อพเยีย 9 กันยายน 2552 18:10:22 น.

ตอนเราเริ่มเขียนกลอนใหม่ ๆ ก็อายที่จะให้คนอื่นอ่านด้วย ครูที่สอนก็พูดคล้าย ๆ คุณเลยค่ะว่า เขียนกลอนหรือเขียนหนังสือก็เหมือนทำอาหารน่ะ แรก ๆ ก็จะขาดหวานนิด เค็มหน่อย เติมนั่นนี่ไปเรื่อย ๆ อาจจะยังไม่อร่อยหรือได้รสกลมกล่อมเท่าที่ควร ทำบ่อย ๆ เข้าก็จะกินได้ขึ้น อร่อยไม่อร่อยก็แบ่งกันชิม มันก็น่าจะมีความสุขกว่ากินคนเดียว ขอบคุณที่นำความรู้สึกเบื้องหลังของคุณตอนที่ได้รางวัลมาให้อ่าน ชอบคำว่าพื้นฐานการติดสุขกับการเขียนค่ะ รับรู้ได้เลยค่ะว่ามีความสุขมากจริง ๆ โดยเฉพาะเขียนภาษาที่ออกมาจากใจ ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ :)   โดย: ภูเพยีย 11 กันยายน 2552 8:34:04 น.

ขอบคุณพ่อพเยีย และคุณภูเพยียค่ะ   โดย: Love At First Click 11 กันยายน 2552 13:48:33 น.

สวัสดีค่ะ เวลาผ่านไปนานแล้ว ที่นั่งอยู่ในบ้านหลังนี้ค่ะ วันนี้ ไม่รู้สายลมอะไรพัดพามาทางนี้ (อาจเป็นสายลมจากสาวเรโทรโรแมนติก ชอบคำนี้ของคุณจัง) และก็ยินดีที่ได้อ่านเรื่องดีๆมากมาย หลายเอนทรี่ ประทับใจมาก เอนทรี่นี้สุดท้าย ก่อนจากไป (ได้เห็นหน้าตาพอดีค่ะ) ขอบอกว่าจะมาอีกค่ะ   โดย: ยิปซีบูลๆ IP: 124.122.218.11 14 กันยายน 2552 18:48:15 น.

ดีใจด้วยนะจ๊ะ เรามีความสุขเสมอที่ได้เห็นความสำเร็จของเพื่อนรักคนนี้ และอยากจะเป็นกำลังใจให้เพื่อนทำในสิ่งที่ตัวเองรักต่อไปด้วยความมั่นใจ แม้คุณชายลองกองจะไม่ชมต่อหน้า หรือทำเป็นเฉยๆ แต่ลึกๆเรามั่นใจว่าหัวใจของคุณชายจะพองโตกว่าใครเลยล่ะจ้ะ She's My Everything เป็นงานเขียนที่ดีมากๆ ขอโทษที่บอกช้าไปหน่อย แต่จะรออ่านงานดีๆของเพื่อนคนนี้ต่อไปด้วยใจจดจ่อนะ   โดย: C'est un Ku Boi IP: 92.4.140.11 15 กันยายน 2552 1:41:46 น.