พบกันที่คาเฟ่
พบกันที่คาเฟ่
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"เดี่ยว" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากคาเฟ่
ถ้า พูดถึงการเที่ยวคาเฟ่ ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่าไม่ยอมแพ้ใคร โดยเฉพาะคาเฟ่แถวฝั่งธนฯ นี่ผมคลุกคลีมาสาหัสสากรรจ์เชียวละ คุณเอ๋ย บางคนเชื่อมั่นว่าต้องเป็นระดับเสี่ยๆ เท่านั้น ถึงจะเที่ยวเตร่ได้เต็มที่เพราะมีเงินทองเต็มกระเป๋า หว่านโปรยได้ไม่อั้น ทิปแหลกแจกสะบัดตั้งแต่เด็กรับรถไปยันนักดนตรี
ยิ่งนักร้องน้องรัก ยิ่งหายห่วง เพราะตั้วเฮียหรือเสี่ยตี๋แกติดมาลัยหนักหน่วง...เอาเงินซื้อ ว่างั้นเถอะ! แต่นักเที่ยวกระเป๋าไม่หนักไม่เบา อย่างผมน่ะก็เที่ยวคาเฟ่ได้สนุกสนานไม่แพ้พวกตั้วเฮียหรือเสี่ยตี๋หรอก คุณ อาศัยว่าไม่ใช่ซำเหมาพเนจรหรือขี้ตืดเป็นตังเม แต่รู้จักจ่าย อะไรที่ไม่เว่อร์เกินเหตุ กับชั่วโมงบินยาวนานจนพอจะรู้ไส้รู้พุงกันตาม สมควร
เสี่ยหิ้วนักร้องได้ ผมก็หิ้วได้ รู้จักพูดจาประสาเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ไม่ใช่มันนี่ทอล์กลูกเดียว เผลอๆ ยังมีน้ำใจให้กันมากกว่าประเภทซื้อด้วยเงินซะด้วยซ้ำไป
เมื่อมี เจ้าบุญทุ่มมากๆ นักร้องสวยๆ ระดับดารา นอกจากจะเซ็กซี่ ยังอ้อนเก่งเดี๋ยวก็ค่าผ่อนบ้าน ค่าเช่าทาวน์เฮาส์ เดี๋ยวก็แหม! เดือนนี้ยังไม่มีค่าผ่อนรถเลยป๋าขา...นะป๋านะ! ช่วยหนูซักเดือนก็ยังดีนะคะ ป๋าขา...
คุณป๋าหลงใหลเอ๊าะๆ ก็ต้องควักกระเป๋าเป็นมันไปเท่านั้นเอง!
เมื่อนักร้องสวยๆ มีลูกเล่นมาก ผมไม่อยากเล่นด้วยให้เหน็ดเหนื่อย หัวใจหนุ่มใหญ่วัยต้นสี่สิบเปล่าๆ ก็เลยหันไปหาเด็กเสิร์ฟแทน
เด็ก พวกนี้น่ารักน่าเห็นใจครับ งานหนักแต่เงินน้อย ไม่ค่อยได้ค่าทิป ส่วนมากจะเป็นทิปรวมมากกว่ายัดใส่มือ นักเที่ยวก็มักจะมองข้ามไปที่นักร้องสวยๆ ทั้งที่เด็กเสิร์ฟหลายคนสวยใสกว่านักร้องเป็นไหนๆ แถมไม่ค่อยมีลีลาเหยี่ยวถลาลมเท่าไหร่นัก...
ยอมรับเลยว่าระยะ หลังๆ ผมไม่ติดมาลัยนักร้องให้เสียฟอร์ม เพราะเราติดร้อยสองร้อย แต่คนอื่นติดห้าร้อยหรือพันบาท เห็นแล้วช้ำใจเปล่าๆ ครับ
สรุป ว่า คาเฟ่เลิก ผมมักจะนัดเด็กเสิร์ฟไปกินข้าวต้มใกล้ๆ คาเฟ่เป็นประจำ...โดยเฉพาะตอนปลายเดือนที่น้องหนูต้องหาเงินสำหรับจ่ายค่า เช่าห้อง ค่าผ่อนของ ส่งแชร์ ส่งดอกเบี้ย จิปาถะ บางคนยังต้องมีภาระส่งเสียไปให้ทางบ้านที่ต่างจังหวัดอีกต่างหาก
จนกระทั่งถึงคืนขนหัวลุก!
คืน นั้นผมโฉบเข้าไปในคาเฟ่ย่านปิ่นเกล้าตอน 5 ทุ่มเศษ ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีโต๊ะว่างเพราะเป็นตอนปลายเดือน...มีแขกอยู่ราว 5-6 โต๊ะ นักร้องกับนักดนตรีดูเหงาๆ เด็กเสิร์ฟก็ยืนพิงฝาพิงเสา ท่าทางเซ็งๆ แทบทุกคน
เด็กสาวคนหนึ่งแวะมาบริการเหล้าโซดาและกับแกล้มสองอย่าง ...ไม่ช้าผมก็นั่งละเลียดเหล้าฟังเพลงชืดๆ ไร้ชีวิตชีวา...เดี๋ยวเด็กเสิร์ฟคนเดิมก็แวะมาชงเหล้าให้บ้าง เดี๋ยวก็มีเด็กคนอื่นเอาโซดามาเพิ่มให้มั่ง...เด็กเสิร์ฟน่ะห้ามนั่งคุยกับ แขกนะครับ เพราะไม่ได้มาอ้อล้อหามาลัยน้ำใจเหมือนพวกนักร้อง
แขกขี้ เมาเดินโซเซเข้ามาสองคน แต่แขกโต๊ะเก่าเช็กบิล 2 โต๊ะ ผมเลยเงยหน้ามองเด็กเสิร์ฟในชุดเสื้อขาวกระโปรงดำที่กำลังคีบน้ำแข็งใส่แก้ว ให้...คืนนี้เหงานะน้อง อย่างว่าปลายเดือนด้วย ใกล้จะเลิกแล้วด้วย
จู่ๆ ผมก็หลุดปากออกไปว่า...เดี๋ยวคาเฟ่เลิกไปกินข้าวต้มด้วยกันมั้ย?
ที่ ว่าจู่ๆ ก็เพราะยังไม่ได้พูดคุยกันมาก่อน ถามชื่อ ถามที่อยู่ มาจาก ไหน? ทำงานที่นี่มานานหรือยัง? น้ำเน่าล้วนๆ ที่ใช้กันซ้ำๆ ซากๆ มาตลอดนั่นแหละครับ แต่คืนนี้พุ่งเข้าเป้าเผงจนผมนึกงงตัวเอง ได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆ เลยเงยหน้าขึ้นมอง
หน้าขาวใส ไว้ผมม้า อายุต้น 20 ขาวบางแต่ระหงเหมือนนางแบบ ...กำลังมองสบตาผมยิ้มๆ ถามว่า...ร้านไหนคะ? ผมเลยหลุดปาก...ฝั่งตรงข้ามดีมั้ย?
เธออมยิ้ม มองสบตายั่วเย้า นัยน์ตาดำขลับ กลมโตติดหูติดตา ก่อนจะเดินไปทางประตูห้องครัวข้างเวที...ผมรอจนคาเฟ่เลิกก็ไม่เห็นเธออีกเลย แม้แต่เงา!
ไฟสว่างขึ้นเป็นสัญญาณปิดร้านที่เหลืออยู่แค่ 3 โต๊ะ เด็กเสิร์ฟที่มาบริการผมคนแรกมาคิดเงินแล้วผละไป ผมมองหาน้องหนูคนนั้นแต่ก็ไม่เห็น จนเงินทอนมาถึง จ่ายทิปแล้วตัดสินใจถามถึงเด็กเสิร์ฟที่ผมไม่รู้จักแม้แต่ชื่อด้วยซ้ำ
สาวน้อยที่หนีบถาดกระพุ่มมือไหว้ถึงกับผงะหน้า ไม่ถามผมด้วยซ้ำว่าหมายถึงใคร นอกจากเบิกตากว้าง ปากสั่น หลุดอุทานเสียงเครือ
"ต่ายโผล่มาอีกแล้ว...แขกเจอกันหลายรายแล้วค่ะ"
ไม่ ต้องซักถามแม้แต่คำเดียวก็รู้ว่าคำพูดนั้นหมายถึงอะไร? สาบานได้ว่าผมไม่อยากรู้จริงๆ ว่า "ต่าย" กินยาตายหรือผูกคอตาย ...รู้แต่ว่าผมโดนผีหลอกเข้าเต็มเปาน่ะซีครับ!
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREU0TURJMU1nPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09TMHdNaTB4T0E9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
