ผู้มีแต่เงา!
ผู้มีแต่เงา!
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"นิดา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากซอยเปลี่ยวยามดึก
ฉันไม่มีวันลืมเหตุการณ์สยองขวัญสั่นประสาทฉันในคืนนั้น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่สิบปีก็ตาม...ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าควรจะสติแตกหรือ ควรจะโล่งอกดี!
ถ้าเป็นคุณล่ะคะ คุณจะเลือกอะไร ระหว่างผีกับผู้ร้าย?
ปกติแล้วฉันไม่ค่อยได้กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ หรอก แหม...ผู้หญิงอายุ 25 อย่างฉัน หน้าตาก็พอดูได้ เรื่องรูปร่างไม่ต้องห่วง มีหนุ่มๆ มองจนเหลียวหลังมาแล้ว...แบบนี้ฉันจะเสี่ยงเดินเข้าตรอกเข้าซอยยามวิกาลได้ ยังไง
ทว่าคืนนั้น ฉันเพิ่งกลับจากปาร์ตี้วันเกิดเพื่อนที่ทำงาน พวกเราฉลองกันเพียบ อย่าบอกใครนะ...ฉันดื่มเบียร์เข้าไปไม่น้อยเลยละ! แต่ก็ยังมีสติที่จะประคองตัวเองได้ ไม่เหมือนไอ้แป๊ดเพื่อนรัก ที่สัญญากันดิบดีว่าจะขับมาส่งถึงประตูบ้าน ที่ไหนได้ มันดวดเหล้าซะสลบคาโต๊ะเฉยเลย
เฮ้อ...ดูนาฬิกาก็ปาเข้าไปตีหนึ่งกว่าแล้ว ใครจะพาฉันมาส่งล่ะ?
ผลสุดท้าย ฉันนั่งรถของเพื่อนกลับบ้าน เราอึดกันมาในรถตั้ง 6-7 คนได้มั้ง? เอ...คนขับชื่อคุณแอ๊ด ฉันไม่ชอบเขาเลย เราเพิ่งรู้จักกันคืนนั้นแหละ และเขาก็วาดลวดลายขี้หลีใส่ฉัน...แหวะ! น่าขยะแขยง แต่ทำไงได้ล่ะคะ เขากับเพื่อนๆ คะยั้นคะยอจะมาส่งฉัน และฉันมองไปทั่วงานก็ไม่มีใครแล้ว
เป็นอันว่าเขาตระเวนส่งเพื่อนๆ จนครบทุกคน เหลือเพียงพี่ปอยซึ่งเป็นสาวใหญ่โสดสนิทกับฉันนี่เท่านั้น ยังดีนะที่บ้านฉันเป็นทางผ่าน ก่อนจะถึงบ้านพี่ปอย...ฉันเลยไม่ต้องนั่งไปกับเขาตามลำพัง
อย่างไรก็ตาม ฉันรังเกียจไม่อยากให้เขารู้จักบ้าน ก็เลยขอลงแค่ปากซอย โดยอ้างว่าเดินไปนิดเดียวก็ถึง ทีแรกเขาไม่ยอม แต่ฉันบอกว่าซอยนี้มันแคบ แถมยังมีรถจอดอีกระนาวขืนเข้าไปละก็กลับรถออกมาไม่ได้แน่ เขาทำหน้าเสียดาย แต่ก็ยอมให้ฉันลงรถแค่ปากซอย
ที่จริงฉันต้องเดินย่ำต๊อกเข้าไปเกือบสองร้อยเมตรแน่ะ! ไฟถนนในซอยสว่างก็จริง แต่ชาวบ้านเขาหลับหมดแล้วนี่คะ มีฉันคนเดียวที่เดินเหมือนอยู่ในเมืองร้าง...แต่ไม่เป็นไร! แถวๆ กลางซอยมีการก่อสร้าง เห็นว่าจะทำเป็นหอพักห้าชั้น และเขาทำงานกันตลอดคืน
นั่นไง! ฉันเห็นไฟสปอตไลต์ที่ไซต์งานสว่างจ้าเชียว พอเดินผ่านก็เห็นคนงานหลายคนกำลังทำโน่นทำนี่อยู่ข้างใน ฉันอุ่นใจขึ้นมาบ้าง...อีกครั้งทางก็จะถึงบ้านแล้วละ!
แต่...คุณพระช่วย! ไฟสปอตไลต์ที่ส่องแสงจากด้านหลังทำให้ฉันเห็นเงาตัวเอง...และนั่น! มีเงาคล้ายผู้ชายเดินมาเกือบคู่กับเงาของฉัน
โดยสัญชาตญาณฉันหันขวับกลับไปมอง ใจสั่น ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ฉันกลัวจนชาวาบไปทั้งตัวว่าฉันโดนแน่...โดนผู้ร้ายตามมาติดๆ มันจะต้องปล้นหรือฉุดฉันแน่ๆ เลย
อะไรนั่น?! พอเหลียวไปไม่มีใครสักคน! เป็นไปได้ยังไง?
ฉันเห็นเงานั้นอย่างชัดเจนที่สุด แม้จะหันกลับมามองที่พื้นถนนอีกที เงาของเขาก็ยังอยู่ มันปรากฏเกือบจะคู่กับเงาของฉัน และเมื่อฉันยืนนิ่ง เงานั้นก็นิ่ง พอฉันออกเดินเขาก็ตามมา...แต่เขามีแต่เงา ไม่มีตัวตนแม้แต่น้อย!
ถ้าเป็นคุณล่ะ คุณเจออย่างฉัน คุณจะทำยังไง?
ฉันอยากวิ่งกลับไปที่ไซต์ก่อสร้าง อย่างน้อยก็มีคนอยู่เป็นเพื่อน นี่มันจวนจะตีสามแล้ว! ฉันกะจะอยู่จนสว่าง...ทว่าอะไรบางอย่างบอกให้ฉันก้าวไปข้างหน้า
โบราณว่าเจอผีอย่าวิ่ง เดี๋ยวสติแตก! ฉันสูดลมหายใจยาว สาวเท้าไปตามปกติมันต้องฝืนอย่างมาก ในใจสวดอิติปิโสไปตลอดทาง...
บ้านของฉันอยู่ลิบๆ เบื้องหลัง ฉันน้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ใจเต้นระทึกเหมือนจะพังออกมานอกอก...รู้สึกตลอดเวลาว่ามีอะไรตามมาข้างหลัง ...เขาผู้ไม่มีร่างกายเดินเคียงข้างฉันมา!
และแล้ว ฉันก็ถอนหายใจยืดยาวด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นรถขยะคันใหญ่เปิดไฟวาบๆ แล่นเข้ามาจอดตรงที่ทิ้งขยะ ใกล้ๆ ประตูรั้วบ้านฉันพอดี คนที่อยู่ท้ายรถส่งเสียงลั่นบอกทางให้คนขับ
อึดใจเดียวฉันก็มาถึงหน้าบ้านฉัน คนเก็บขยะทักว่าวันนี้กลับดึกจัง! เดินมาได้ยังไงคนเดียวไม่กลัวผี? ฉันได้แต่ยิ้ม เขาไม่เห็นหรอกว่าขนหัวฉันลุกตั้งเชียว...
ฉันเอ่ยในใจ ขอบคุณผีที่เดินมาส่ง...ระหว่างผีกับผู้ร้าย ฉันขอเลือกผีค่ะ!
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREE0TURRMU1nPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09TMHdOQzB3T0E9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
