ลาแล้ว...ลับแล!
ลาแล้ว...ลับแล!
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"มัธยันต์" เล่าเรื่องขนหัวลุกจากเมืองลับแลที่หลายคนเชื่อว่ามีอยู่จริง
พอ ดีมีสาวรุ่นคู่หนึ่งนุ่งกระโจมอก เดินหัวเราะต่อกระซิกกันลงมาที่ลำธาร สะกิดกันมองหนุ่มแปลกหน้า ซุบซิบกัน แล้วปิดปากหัวเราะคิกคัก...เจ้าฉายมองดูความอวบอัดสะพรั่งตาของสองสาวแล้วก็ กลืนน้ำลาย...
ชายทั้งสามก็ดูเหมือนจะลืมเลือนเรื่องการกลับบ้านที่ดงหลวงของตนโดยสิ้นเชิง!
เวลา ผ่านไปเดือนเศษ สามหนุ่มกลายเป็นชาวเมืองที่ทุกคนคุ้นหน้า ไม่มีใครซักถามถึงความหลังของกันและกัน ราวกับทุกคนเป็นญาติมิตรที่รู้จักมักคุ้นกันมาทั้งนั้น
เย็นวันหนึ่งก็เกิดเหตุร้ายขึ้น!
เจ้า ขุนกับพลับพลึงกำลังอาบน้ำอยู่ที่ลำธาร ใกล้ๆ กับเจ้าศรีและลำดวน เสียงหัวเราะเริงร่าดังก้องอยู่ในอากาศ เจ้าศรีชอบมองก้อนหินสีทองน้อยใหญ่ที่เกลื่อนกลาดอยู่ตามชายหาดและก้นลำธาร น่าบาดตาบาดใจนัก...ขณะที่เจ้าขุนกับพลับพลึงวักน้ำใส่กันอย่างสนุก...เสียง หวีดร้องก็ดังแว่วมาเข้าหู หญิงชายกลุ่มหนึ่งวิ่งกรูเกรียวกันเข้าไปหาเพื่อช่วยเหลือ...
สองชาย จากทุ่งดงหลวงตะลึงงัน เมื่อเห็นสาวสวยนางหนึ่งเรือนร่างเปล่าเปลือยวิ่งร้องไห้เข้ามาหา...เจ้าฉาย นั่งกุมหัวเลือดไหล มีหินสีทองก้อนหนึ่งตกอยู่ใกล้ๆ ทำให้ทุกคนเดาได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นมา?
คืนนั้นเอง...พลับพลึงหลับไปแล้ว แต่เจ้าขุนยังนอนก่ายหน้าผากลืมตาโพลงระบายลมหายใจยาวราวกับเหน็ดเหนื่อยเต็มประดา...
เจ้า ฉายยอมสารภาพโดยดีว่าเห็นสาวรุ่นเล่นน้ำอยู่เดียวดาย อารมณ์ใคร่พลุ่งพล่านจนสุดระงับ ปราดเข้าไปกอดรัดปลุกปล้ำ แต่ฝ่ายหญิงต่อสู้ดิ้นรนไม่คิดชีวิต เมื่อสบโอกาสก็คว้าก้อนทองทุบหัวมันเลือดสาด พลางส่งเสียงหวีดร้องขอให้คนช่วยจนมันโดนจับได้
หญิงชายวัยกลางคนคู่หนึ่งตัดสินว่าเจ้าฉายมีความผิด ต้องได้รับโทษทัณฑ์!
ชายกำยำ 3 คนนำเจ้าฉายเข้าป่าเปลี่ยว สร้อยทองน้ำตาไหลอาบแก้มเงียบเชียบ แสงคบวอมแวมหายลับไปในป่า
เดือนต่อมา เจ้าขุนก็รู้แน่ว่าพลับพลึงคนงามตั้งครรภ์แล้ว!
วัน หนึ่ง เจ้าศรีเห็นปลอดคน ก็เข้าไปปรึกษาเจ้าขุนว่าเราน่าจะหาทางกลับบ้านกลับช่องเสียที ป่านนี้ญาติมิตรคงจะตั้งตาคอยด้วยความห่วงใย...ช่วยกันขนทองไปขายตั้งตัวกัน ดีกว่าจะมาหมกตัวอยู่ในเมืองลับแล...เจ้าขุนได้ฟังก็ส่ายหน้า บอกว่าทุกวันนี้ก็อยู่ดีมีสุขแล้ว ไม่ต้องดิ้นรนยุ่งยากแล้วจะหาความเดือดร้อนไปทำไม?
เจ้าศรียืนกรานว่ามันตั้งใจไว้แล้ว ถ้าเพื่อนไม่เอาด้วยก็อย่าปริปากบอกใคร
อีกไม่ช้าเจ้าศรีก็หายหน้าไป ไม่มีใครแยแสสนใจเลยแม้แต่คนเดียว
พลับพลึง คลอดลูกออกมาเป็นชาย หน้าตาประพิมพ์ประพายคล้ายทั้งพ่อและแม่ เจ้าขุนหลงรักลูกน้อยจนไม่อยากจากไปไหน วันๆ ก็เอาแต่เลี้ยงดูหยอกล้อลูกชายอยู่ในเรือน ส่วนพลับพลึง ออกไปทำสวนผักกับเพื่อนๆ ถึงเวลาก็กลับมาให้นมบุตร
วันเกิดเหตุ เด็กน้อยร้องไห้โยเย พ่อจะกล่อมเห่ปานใดก็ไร้ผล เจ้าขุนจนปัญญาก็อุ้มลูกขึ้นมา พลางชี้ไปที่หน้าเรือนอันว่างเปล่า บอกว่า...นั่นแน่ะ แม่มาแล้ว!
ทารกได้ยินก็เงียบไป แต่เมื่อมองไม่เห็นมารดาก็ร้องจ้าขึ้นมาใหม่ เจ้าขุนก็เอาแต่หลอกลูกชายโดยหมายใจจะปลอบโยน จนพลับพลึงกลับมา
"พี่ ไม่น่าจะพูดปดกับลูกเลย" สุ้มเสียงกับหน้าตาหม่นหมองนัก "ฉันเคยขอร้องพี่ไว้อย่างเดียว...อย่าพูดปด! แต่เดี๋ยวนี้พี่ละเมิดกฎเมืองแล้ว เราอยู่กินกันไม่ได้อีกต่อไป...ยังดีกว่าพี่ศรี แกลักทองหนีไปถึงชายดงก็ถูกเสือขบหัวตาย!"
เจ้าขุนตกตะลึงขนลุก ซ่า...มองดูเมียรักเช็ดน้ำตาพลางหาเสบียงให้ แล้วอุ้มลูกลงบันไดออกนำหน้ามาจนถึงชายดง พลับพลึงก็ส่งถุงย่ามหนักอึ้งให้ บอกผัวทั้งน้ำตา
"พี่เดินตามทางนี้ไปเรื่อยๆ ตกค่ำก็จะมองเห็นบ้านดงหลวงของพี่เอง อ้อ! ของในย่ามเอาไว้เปิดดูเมื่อถึงบ้านแล้ว...ลาก่อนพี่จ๋า ชาติหน้ามีจริงเราคงจะได้พบกัน"
ว่าแล้วก็อุ้มลูกหันกลับ เจ้าขุนใจวาบหวิวเจียนจะขาด กระชับย่ามสะพายบ่าแล้ว หักใจดุ่มเดินไปตามทางที่พลับพลึงชี้ให้...หิวขึ้นมาก็ล้วงอาหารในย่ามกิน นึกเจ็บใจตัวเองที่ปากพล่อยเพียงครั้งเดียวก็ต้องสูญเสียทั้งเมียและลูกอัน เป็นสุดที่รัก
เหน็ดเหนื่อยก็นั่งพักที่โคนไม้...เห็นตะวันคล้อยดวงก็รีบเดินด้วยระแวงภัย...
ต้น สักใหญ่โดดเด่นอยู่ตรงหน้า เจ้าหนุ่มวิ่งถลาไปก็เห็นมะค่าคู่ถนัดตา เลี้ยวซ้ายก็มีลำธารเล็กๆ ที่คุ้นเคยไหลรินราวเสียงกระซิบกระซาบให้ชื่นใจ...พ้นจากดงกล้วยดกหนานั่นก็ คือสวนผักและหมู่บ้านดงหลวงอันเป็นจุดหมายปลายทาง
ในถุงย่ามหนักอึ้งคือก้อนทองที่พลับพลึงมอบให้ผัวด้วยความรักและห่วงใย...
เจ้า ขุนร่ำรวยแล้วแต่ก็ยังออกป่าล่าสัตว์ตามเดิม วันๆ เฝ้าชะเง้อชะแง้แลหาช่องทางที่จะเข้าเมืองลับแล แต่ไม่เคยพบพานอีกเลยจนกระทั่งวันตาย!
//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREkxTURrMU1nPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09TMHdPUzB5TlE9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
