โขมดป่า
โขมดป่า
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"มัธยันต์" เล่าเรื่องขนหัวลุกของผู้ที่ประสบชะตากรรมในป่าดิบดงดำ
สาเหตุที่เรียกโขมดป่า ก็เพราะเป็นคนที่ไปประสบเคราะห์กรรมจนถึงกับเสียชวิตในป่าทึบ หรือป่าดิบดงดำที่มีมากมายในสมัยก่อน ส่วนมากมักสาบสูญโดยไร้ร่องรอย ถือว่าตายก่อนกำหนดอายุขัยเหมือนตายโหง
ว่าแต่ทำไมถึงไปตายในป่าล่ะ?
ส่วนมากเป็นพวกพรานกับหาของป่า เช่น ผักหญ้า หน่อไม้ สมุนไพรต่างๆ รวมทั้งการไปตีผึ้ง หาน้ำมันยางสำหรับทำขี้ไต้ ยาทาเรือสำหรับอุดรูรั่ว ขุดขี้ค้างคาวไปขายสำหรับทำปุ๋ย ส่วนหนึ่งเป็นคนต่างถิ่นไปเที่ยวบ้าง เดินทางลัดบ้าง รวมทั้งมิจฉาชีพที่คอยดักสัตว์ ล่าสัตว์ ตัดต้นไม้ ที่มีต่อเนิ่นมานานแล้ว
ไม่ว่าพรานล่าสัตว์หรือชาวบ้านกับพวกคนร้าย มักจะเกิดอุบัติเหตุได้ง่ายๆ
พรานเจอช้างงางามเชียว มองเห็นเงินก้อนใหญ่ล่องลอยอยู่ตรงหน้า เล็งปืนซัดตูมเข้าให้ แต่เกิดไม่ถูกที่สำคัญ หรือพลาดเป้าไปดื้อๆ ขณะที่ขุนเขาย่อมๆ วิ่งเหย่าๆ เข้าใส่อย่างบ้าคลั่งในบัดดล
คนชะตาขาดก็ถูกเสยขึ้นไปลอยละลิ่ว ก่อนจะหล่นลงมากระแทกพื้น ถึงไม่ตายก็ถูกเสียบด้วยงา หรือกระทืบแบบเป็นกล้วยปิ้งในพริบตา
กลายเป็นผีเฝ้าป่าไป!!
พรานล่าเสือล่าหมีก็มาอีหรอบเดียวกัน ยามดวงซวยขึ้นมาน่ะ
ยิง ผิดยิงถูก เผลอๆ อาจจะเกิดปืนขัดลำขึ้นมา ก็โดนไอ้ลายขย้ำ โดนหมีถลกหนังหัว ทั้งๆ ที่ต้องการจะเอาหนังหมีไปขายแท้ๆ เลยต้องจำใจไปเกิดใหม่ตามระเบียบ
ไหนจะโดนอสรพิษฉกกัดจนด่าวดิ้นสิ้นใจอีกล่ะ!
ไหนจะดวงขาด พลาดพลั้งตกเหว ตกเขาลงไปกระดูกหักป่นปี้ เนื้อตัวแหลกเหลวแทบจะจำซากไม่ได้ต่อให้หมอเทวดาเหาะลิ่วๆ ลงมารักษา ท้าวเธอยังส่ายหน้าบอกว่า...ไม่รอดว่ะ! ก่อนจะระเห็จขึ้นโพยมหนไปหานางฟ้าเอ๊าะๆ ไม่แพ้น้องลีเดีย, น้องกิ๊ฟ, น้องกุญแจซอล ยังจะดีกว่ามายุ่งกับซากศพเละเทะเป็นไหนๆ
โดนไข้ป่าเล่นงานจนตายก็น้อยอยู่หรือนั่น!
ต่อมาเรียกกันว่า ไข้มาลาเรีย
สมัยก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 น่ะ ป่าดิบดงดำมีมากมายทุกภาคทั่วเมืองไทย ยุงก้นปล่องตัวนำเชื้อไข้ป่าก็เยอะแยะยั้วเยี้ยเช่นกัน กว่าจะรู้จักยาควินินรักษาโรคนี้ ผู้คนก็ล้มตายกันเป็นเบือแล้ว
ซัดกันว่าเป็นไข้ป่า หรือโดนรุกขเทวดาท่านลงโทษเอา
เมื่อเกิดสงครามขึ้น ยาตัวนี้ก็ขาดแคลนขึ้นมาอีก รวมทั้งยาสมัยใหม่อีกหลายๆ ชนิด เพราะต้องสั่งซื้อจากอเมริกา แต่เราจำใจเข้าข้างญี่ปุ่น ประกาศสงครามกับพญาอินทรี ยาก็หายไปอยู่ใต้ดิน เรียกว่าตลาดมืด ราคาพุ่งพรวดขึ้นไปหลายสิบเท่าจนถึงร้อยเท่าก็ยังมี!
สมัยนั้นใครถูกย้ายไปอยู่แถวมวกเหล็ก ปากช่อง หรือเขตแดนเขาใหญ่ในปัจจุบัน ไม่ว่าพ่อแม่หรือตัวเองก็มักจะปลงตก ญาติมิตรก็บอกว่า...ไปอยู่ที่นั่นก็อย่าลืมเอา "หม้อใหม่"
ติดตัวไปด้วยก็แล้วกัน
เอาหม้อใหม่(หม้อดิน) ติดตัวไปด้วยทำไม?
ใช้สำนวน "หม้อใหม่แขวนคอ" นะครับ หมายถึงให้เอาไปสำหรับใส่กระดูกตัวเองนั่นไง
สมัยก่อนที่นั่นไข้ป่าชุกชุมเหลือหลาย ใครไปอยู่ หรือแค่ผ่านไปชั่วครั้งชั่วคราวก็มักจะเหลือแต่กระดูกกลับมา จนเรียกขานกันว่า "ป่านรก" หรือจะให้เสนาะหูหน่อยก็เรียกว่า "ดงพญาไฟ"
เมื่อผู้คนล้มตายกันเป็นเบือ เลยเปลี่ยนเอาเคล็ดให้เป็นมงคลว่า "ดงพญาเย็น" แต่ไข้ป่ายังไม่หมด คร่าชีวิตผู้คนล้มตายไปมากมายชนิด "นับไม่ถ้วน" ก็ว่าได้
จนกระทั่งสงครามสงบ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ สั่งตัดถนนมิตรภาพ เชื่อมภาคกลางกับภาคอีสาน เริ่มจากสระบุรีไปถึงนครราชสีมาเป็นประเดิม รถราวิ่งขวักไขว่ ความเจริญแผ่ขยายไปอย่างรวดเร็ว...
ไข้ป่าก็ค่อยๆ คลายพิษสงจนแทบจะไม่มีเหลืออีกต่อไป ทิ้งไว้แต่เรื่องเล่าลือกันถึงเรื่อง "โขมดป่า" มาจนถึงทุกวันนี้!
//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREUxTURrMU1nPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09TMHdPUzB4TlE9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
