ปีศาจนิยาย (2)
ปีศาจนิยาย (2)
ขนหัวลุก
ใบหนาด
ผมมีโอกาสได้ไปพบ ครูเหม เวชกร ที่บ้านถนนตากสินเมื่อราวปี 2510 เมื่อครูเหมรู้ว่าผมเป็นแฟนเรื่องผีของท่านชนิดจับกระดูก ก็ได้กรุณาสละเวลามาพูดคุยเรื่องผีๆ สางๆ กับเด็กคราวลูกคราวหลานโดยไม่ถือเนื้อถือตัว หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส บ่งบอกว่าอารมณ์ดีเหมือนเกิดมาไม่เคยโกรธเคืองใครเลยก็ว่าได้
แถมแนะนำกลเม็ดเด็ดพรายในการเขียนเรื่องผี หรือ "ปีศาจนิยาย" ให้อีกด้วย
"จะได้ช่วยกันเขียนเรื่องแนวนี้บำเรอผู้อ่านต่อๆ ไป" ครูเหมว่า
กลเม็ดที่ว่านั้นก็คือ ต้องสร้างฉากให้สมจริงไม่ใช่เลื่อน ลอยชนิด "ณ ตำบลเปล่าเปลี่ยวแห่งหนึ่งในภาคเหนือ" ก็จะไม่น่าเชื่อถือใดๆ ทั้งสิ้น แต่ควรจะระบุบอกให้ชัดเจนว่าเป็นตำบลใด อำเภอไหน จังหวัดอะไร
ยิ่งถ้าได้ชื่อหมู่บ้าน ชื่อวัด รวมทั้งถนนหนทางและร้านรวงต่างๆ ก็จะยิ่งดูสมจริงสมจังมากขึ้น เพราะคนอ่านที่อยู่ไกลลิบลับจากฉากนั้นๆ ก็เกิดความเชื่อถือว่าคงเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงๆ ส่วนคนที่อยู่ในจังหวัดหรืออำเภอนั้น แม้แต่ใกล้เคียง ก็อาจจะรู้จัก หมู่บ้าน ตำบล หรือวัดนั้นวัดนี้ที่เราเขียนถึงเสียเป็นส่วนใหญ่
อ้อ! มีฉากจริงๆ แฮะ...เรื่องราวที่เกิดขึ้นคงจะเป็นเรื่องจริง เพียงแต่เราไม่ได้ข่าวคราวมาก่อนเท่านั้นเอง!
ต่อ จากเรื่องฉากก็ต้องเน้นที่ความน่ากลัว "ครูเหม" นิยมใช้คำว่า "บรรยากาศเยือกเย็น ชวนให้วังเวงใจ" แต่เรื่องนี้ก็ต้องขึ้นอยู่ที่ความช่ำชองจากการเขียนบ่อยๆ เข้าไว้
ฝีมือใครฝีมือมัน ว่างั้นเถอะครับ
ย้อนไปเมื่อ เหม เวชกร เขียน "ผี!!" กับเรื่องต่อๆ มาขายดิบขายดีเป็นว่าเล่น ก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 อุบัติไม่นานนัก เหม เวชกร ได้เขียนเรื่องผีเล่มพิเศษเป็นรวมเรื่องสั้นค่อนข้างหนา พิมพ์เป็นปกแข็งเล่มแรก
"อสุรกาย" คือหนังสือที่ว่า
"ผี!!" ว่าโด่งดังแล้ว "อสุรกาย" กลับดังระเบิดเถิดเทิงกว่าเป็นไหนๆ
สมัยสงครามกระดาษหายากพอๆ กับทองคำ ต้องใช้กระดาษสาสีเหลืองหยาบมาพิมพ์หนังสือแก้ขัด พอจะประโลมใจผู้คนให้คลายทุกข์จากความฝืดเคืองยากเข็ญของสงครามไปได้บ้าง ครูเหมเคยแยกไปตั้งสำนักพิมพ์ "คณะเหม" อยู่พักหนึ่ง พิมพ์งานของนักเขียนใหม่ผู้ดังระเบิดในเวลาต่อมาในนามปากกา ไม้ เมืองเดิม
สงครามเลิก กระดาษดีๆ เข้ามาได้สะดวก "อสุรกาย" ของ เหม เวชกร ก็พิมพ์ใหญ่ คราวนี้พิมพ์แล้วพิมพ์อีกเพราะขายดีไม่เลิกรา ช่วงหลังๆ บรรณาคารเอามาพิมพ์ใหม่เป็นหนังสือปกอ่อนหลายเล่ม ครั้นหมดชุดก็ไปขอให้ครูเหมเขียนเรื่องใหม่มาทยอยพิมพ์ออกวางแผงเรื่อยๆ จนครูเหมถึงแก่กรรมเมื่อวันที่ 16 เมษายน 2512
เมื่อราว 20 ปีก่อน สำนักพิมพ์บันดาลสาส์นนำมาพิมพ์ซ้ำ แบ่งเป็นเล่มเล็กๆ ราวร้อยกว่าหน้าได้ประมาณ 10 เล่ม เช่น เรื่อง หมอผี, ไปฝังศพ, เมื่อแม่วันทอง, ก็ผีน่ะซี และวิญญาณพเนจร เป็นต้น ราคาเล่มละ 15 บาท ปรากฏว่าขายดิบขายดีไม่แพ้พิมพ์หนแรก
ล่าสุด สำนักพิมพ์ดอกหญ้านำเรื่อง "อสุรกาย" หรือชุด "ปีศาจไทย" ออกมารวมพิมพ์เป็นเล่มหนาๆ ได้อีก 3 เล่ม
ที่น่าสนใจไม่แพ้เรื่องสยองขวัญในเล่ม ก็คือคำนำเปิดอกของครูเหมในชื่อ "จุดประสงค์" ลองอ่านท่อนท้ายดูหน่อยปะไร
"สำหรับการประพันธ์เรื่องปีศาจของไทยของผู้เขียนนี้ จุดประสงค์อยู่ที่ว่าจะชี้ให้ท่านผู้อ่านเห็นว่าการประพันธ์มีหลายแนว และเรื่องชนิดนี้ก็เป็นอีกแนวหนึ่งของการประพันธ์ มิได้มุ่งหวังให้ท่านเชื่อว่าผีมีจริง เพราะการเชื่อไม่เชื่ออยู่แต่ละบุคคล"
คุณอาจินต์ ปัญจพรรค์ นักเขียนอาวุโสเป็นแฟนครูเหมมาดึกดำบรรพ์ เคยเล่าให้ผมฟังว่าครูเหมเขียนเรื่องผีสนุกทุกเรื่องก็ว่าได้ แต่เรื่องที่ถือว่าสุดยอดก็คือเรื่องของหนุ่มขี้เหงาที่ชอบเปิดวิทยุฟังยาม ค่ำคืน อาศัยเป็นเพื่อนแก้เหงาเพราะสมัยนั้นยังไม่มีทีวี
...ก็เลยได้พูดคุยกับพิธีกรสาวทางโทรศัพท์ เป็นที่ถูกอกถูกใจกันเป็นอย่างยิ่ง จนถึงกับต้องคุยกันเป็นประจำทุกคืน ชีวิตของหนุ่มขี้เหงาก็หายเหงา ของสำคัญที่ชีวิตหนุ่มขาดหายไปก็ดูเหมือนจะเอ่อเต็มขึ้นมา
ถึงตอนจบกลับไม่มีเสียงหวานๆ ของสาวผู้นั้นอีกแล้ว แต่กลายเป็นเสียงของสาวอื่นดังขึ้นแทน ชายหนุ่มฟังจนทนไม่ไหว เพราะความคิดถึงคะนึงหาเจ้าของเสียงคนเดิมเสียนี่กระไร เลยโทรศัพท์ไปหา แต่ปรากฏว่าสาวคนใหม่ที่จัดรายการแทนเป็นผู้รับสาย
เมื่อถามถึงสาวคนเดิมที่เคยคุยกันทุกคืนก็ได้รับคำตอบสั้นๆ ว่า...เธอไปเกิดแล้วค่ะ!
ใครเจอะเจอเข้าแบบนี้ขนแขนไม่สแตนด์อัพขึ้นมาโด่เด่ก็เห็นจะผิดที! บรื๋อออ.....
//www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREV5TVRFMU1nPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09TMHhNUzB4TWc9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
