ลางตาย!
ลางตาย!
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"แก่น" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากสัญญาณมรณะ
ผม เป็นเด็กอีสานอยู่บ้านนาคำไฮ พอเรียนจบม.ต้นแล้วก็ออกมาช่วยพ่อแม่ทำไร่ทำนา เหมือนกับเพื่อนฝูงหมู่บ้านเดียวกันเช่น ไอ้ผิน ไอ้จ่อย ไอ้เวียง ว่างเข้าก็ออกยิงนกตกปลา หากบหาเขียด หาอึ่งหากะปอมกินไปตามเรื่อง
แถว บ้านผมงูชุกชุมเอาการ โดนกัดเหมาะๆ เข้าก็ไปเกิดใหม่ได้เหมือนกัน เวลาเข้าป่ารกต้องมีมีดมีไม้คอยให้สุ้มให้เสียงเสียก่อนก็หมดปัญหา ผมกับเพื่อนๆ ต้องระวังเรื่องนี้ เพราะเรามักจะตั้งวงกันตอนเย็นๆ ที่ร้านเหล้าบ่อยๆ กว่าจะแยกย้ายกลับก็ค่ำมืดแทบจะดึกดื่นเป็นประจำ
เหตุเกิดเมื่อทางการเขาจัดการทำถนนแดงมาเป็นถนนดำเข้าหมู่บ้านน่ะซีครับ
ถนน ลาดยางนั่นแหละครับ ระยะทางจากถนนหลวงเข้ามาเป็นระยะ 12 กิโลเมตร มีการตั้งแคมป์ทั้งที่ปากทางกับหมู่บ้าน เพื่อสร้างทางไปบรรจบกัน ทำให้พวกเราได้งานทำกันทุกคน โดยมีหน้าที่ตีขอบทาง เพื่อให้เขาเอากรวดกับทรายมาเท ไม่ให้มันไหลออกนอกทางที่จะราดยางไงครับ ไม่งั้นมีหวังเทเท่าไหร่มันก็ไหลลงข้างทางหมด
ไอ้หนุ่มลูกทุ่งเพิ่งจะทำมาหากินได้อาทิตย์ละพันสองร้อยบาท (วันอาทิตย์หยุด) ตกเย็นวงเหล้าของเราก็ครึกครื้นยิ่งกว่าเดิมเป็นพะเรอ!
คุณ พี่จักร-นายช่างเซอร์เวย์เป็นหนุ่มโคราช อาศัยหลับนอนอยู่ในแคมป์ แถมมีรถปิกอัพส่วนตัวใช้ ตกเย็นมักจะชวนพวกผมไปหาอะไรกินในหมู่บ้าน...ดูเหมือนจะปิ๊งน้องหล้า หลานสาวเจ้าของร้านซะแล้ว...พวกเราเชียร์สนั่นเป็นที่ถูกใจคุณพี่จักรนักแล
อ้อ! พวกผมไม่ใช่ตลกบริโภคนะครับ บอกก่อน...จะให้เขาเลี้ยงเหล้าพวกเราบ่อยๆ ก็ไม่สวย เลยช่วยกันออกเงินทองตามสมควร... สัมพันธภาพของเราก็ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้นทุกที
คืนหนึ่งเกิดเหตุร้ายโดยไม่มีใครนึกฝัน!
คืน นั้นตรงกับวันเสาร์พอดี ไม่ต้องสงสัยละครับว่าวงเหล้าของเราจะครึกครื้นแค่ไหน...เงินเต็มกระเป๋า พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องทำงาน นอนแถกเหงือกกันตะวันโด่งได้ตามสบาย ปัญหาน่ารำคาญในวงเหล้าหรือโต๊ะใกล้เคียงก็ไม่มี เพราะล้วนแต่คนหมู่บ้านเดียวกันทั้งนั้น รู้จักกันแทบทุกคนอยู่แล้ว
ใครอยากคุยโม้ บ้าน้ำลายจนพูดพล่าม ร้องเพลงประสานเสียงกันก็เชิญตามสบาย ไม่มีใครขุ่นเคืองหรือขัดคอ มีแต่เสียงเฮๆ น่าสนุกพิลึก
คุณ พี่จักรกับน้องหล้าทำท่าว่าจะเข้าอกเข้าใจกันดี เพราะเอาแต่มาลันดูแกมาแลดูกันจนแทบจะไม่แยแสคนอื่น เดี๋ยวๆ คุณพี่ก็เข้าห้องน้ำแวะคุยใกล้ชิดกับคุณน้อง ขาออกมาก็คุยต่อกะหนุงกะหนิง...ใครจะแซวยังไงก็ไม่สน ทำเป็นหูหนวกตาบอดดื้อๆ ซะยังงั้นเอง
พวกเรามักจะลุกเข้าห้องน้ำหลังร้านบ่อยๆ บางทีก็ต้องยืนรอ ใครทนไม่ไหวก็ออกประตูหลังไประบายของเหลวที่ป่าละเมาะมืดครึ้ม
ตอน นั้นสี่ทุ่มกว่าแล้ว...บอกกล่าวกันว่าแก้วนี้เป็นแก้วสุดท้าย แล้วทยอยกันเข้าห้องน้ำ...จนถึงคราวไอ้จ่อยที่มันผอมกะหร่องสมชื่อ เดินกระย่องกระแย่งหายลับไปทางด้านหลัง ส่วนไอ้ผินก็หันไปมองคุณพี่จักร...ยุยงให้ไปเจ๊าะแจ๊ะน้องหล้าก่อนจากกัน ไอ้เวียงส่งเสริมว่า กอดได้ก็กอด จูบได้ก็จูบนะหัวหน้า!
หนุ่มโคราช หัวเราะเขินๆ หน้าแดงก่ำเชียว เมื่อเจอลูกยุให้กระทำตนเป็นคนมือไวใจเร็ว หรือปากว่ามือถึง...ผมว่าคุณพี่จักรแกก็คงนึกหมั่นเขี้ยวน้องหล้าหน้าหวานๆ อกอวบอั๋นสั่นกระเพื่อมล่อตาไม่ใช่น้อย...
พอดีไอ้จ่อยเดินหน้าตา ตื่นออกมา บอกว่าเจอลุงแก่ๆ ยืนจ้องเขม็งมาจากพุ่มไม้ ตอนที่มันกำลังยืนฉี่อย่างสบายอารมณ์...ไอ้ผินก็พูดดังๆ ว่าญาติน้องหล้าละมั้ง?
แหม! เด็กสาวหูไวออกมายืนฟังแล้วส่ายหน้าดิก ถามว่า...ลุงที่ว่าผมขาว หนวดขาวใช่ไหม? ไอ้จ่อยพยักหน้า หล้าก็ย่นคิ้วกลืนน้ำลายเอื๊อก...พ่อเฒ่าสายตายไปหลายปีแล้วนี่นา!
ไม่ ต้องพูดอะไรอีกแล้ว บรรยากาศมันเยือกเย็นวังเวงใจจนพูดไม่ออก นอกจากให้คิดเงินแล้วขึ้นรถกลับกันเงียบๆ ไอ้จ่อยถึงก่อน... ตามด้วยไอ้ผิน ส่วนผมกับไอ้เวียงเป็นคนสุดท้ายที่ลงรถก่อนจะถึงแคมป์
คืนนั้น แทนที่จะหลับสนิท ผมกลับนอนสะดุ้งผวา มองเห็นแต่หน้าพ่อเฒ่าสายที่ไอ้จ่อยมันเห็น นัยน์ตาดุวาวจ้องเขม็งน่ากลัวพิลึก
ไม่ เชื่อก็ต้องเชื่อครับ รุ่งขึ้นตอนสายๆ ก็ได้ข่าวว่าไอ้จ่อยถูกงูเห่ากัดตายก่อนถึงบ้าน...คนอื่นๆ ก็ไปถ่ายเบาที่หลังร้านกันทั้งนั้น แต่ทำไมเพื่อนผมถึงได้ซวยสุดขีดคนเดียว...ได้แต่พูดกันว่าไอ้จ่อยดวงขาดพอดี นึกแล้วขนหัวลุกครับ บรื๋อออ...
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREUyTURNMU1nPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09TMHdNeTB4Tmc9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
ชวนไป ดูคลิปเธอผู้ไม่แพ้คับ
คลิกที่ภาพได้เลยคับ