ป่ากลางกรุง
ป่ากลางกรุง
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"มัธยันต์" เล่าประสบการณ์สุดหลอนจากคืนพระจันทร์เต็มดวง
แม้ ว่าบ้านผมที่ราชวัตรจะพูดได้เต็มปากว่าอยู่กลางกรุงเทพฯ แต่อาณาเขตเกือบสองไร่ในซอยมิตรอนันต์ ตรงข้ามกรมสรรพสามิต แวดล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่น้อยมากมาย ราวกับเป็นป่าโปร่งขนาดย่อมๆ กับสวนดอกไม้แทบจะท่วมท้นไปถึงสนามหน้าบ้านก็แล้วกัน
ไม้ใหญ่ที่ว่า มักจะปลูกอยู่ริมรั้ว เช่น มะขามเฒ่า, มะม่วง, มะยม, ปีบ, คูน, ลิ้นฟ้า, จำปี, ปาล์ม, ท้อ, มะพร้าวและสาเก...สองอย่างหลังโค่นทิ้งเพราะใบรกกับใกล้หมดสภาพเต็มที
ขนาดรองๆ ลงมาก็คือ ทับทิม, ฝรั่งเวียดนาม, แค, ชะอม, มิกกี้เมาส์, จันทน์แดง หรือจันทน์ผา, วาสนา, ตะโกดัด, โมก, นมแมวและราตรี
เทียน หยดเหลืองอร่ามไปทั้งต้น เทียนกิ่งแดงฉาน ประชันกับดอกปีบขาวโพลนตอนต้นฤดูหนาว แสงจันทร์สีทองงามสะพรั่งทั้งในแสงแดด และแสงจันทร์ ชวนชมน้อยใหญ่ที่ออกดอกแสนสวยตรงปลายยอด เรียกขานเสียใหม่ว่า "ลีลาวดี" เพื่อหลบเลี่ยงคำว่า ลั่นทมป้องกันคล้าย คลึงกับ "ระทม" นั่นประไร
...ไหนจะกุหลาบ, มะลิ, พุดสามสี, หอมเจ็ดชั้น กลิ่นเหมือนเนยอวลกรุ่นน่าชื่นใจ
นอก จากนั้น ยังมีจำปีแขก, หงอนไก่, ไผ่ตงที่ใต้ร่มเงาพริกขี้หนูกับมะเขือพวง, เฟิร์นข้าหลวง, อัญชันเลื้อยพันต้นหม่อนที่พุ่งชะลูด พอๆ กับเฟื่องฟ้าที่เลื้อยขึ้นไปคลุมรั้ว ชวนชมใหญ่และแคระ...กระถางขุนแผน นั่งแท่น, เฟิร์นกระดุม, เฟิร์นก้างปลา, หางกระรอก, สาลิกาลิ้นทองต้นเล็กๆ แต่ตกลูกสะพรั่งต้น พอๆ กับส้มจี๊ดที่อวดลูกสีทองแสนดกให้ชื่นใจแรมเดือน
ครั้น ลูกแก่เริ่มร่วงหล่นก็ผลิดอกขาว ก่อนจะปรากฏผลนิดๆ สีเขียวให้ชื่นชม รอวันเติบโตอีกแล้ว พอๆ กับ "เงินไหลมา" ที่ตัดกิ่งก้านทิ้งไม่ช้าก็ผลิใบสวยงามตามเดิม...
ตอนเย็นๆ ค่ำๆ พวกเราจะนั่งรับลม ชมนกชมไม้ที่เจริญตาเจริญใจ ...กระรอกแสนสวย 2-3 ตัววิ่งเล่นไล่กันมาจากต้นมะม่วง โดดลงมาเหลียวซ้ายแลขวาที่กิ่งหม่อน ก่อนจะโดดแผล็วไปที่หมากเหลืองกอใหญ่ ต่อไปถึงวาสนาที่ออกดอกระย้าเต็มต้น
บนพื้นดินมีว่านสวยๆ เรียงรายใกล้ๆ กระถางบัวที่ชูก้านอวดดอกสีสวยๆ ทั้งม่วง, เหลืองและขาว ขึ้นมารับแดดตั้งแต่เช้าแทบทั้งวัน
ซันนี่-นกแก้วมาคอว์ที่เลี้ยงมาตั้งแต่ยังเป็น "ลูกป้อน" ร้องกรี๊ดกร๊าดจากกรงในบ้านไม่ขาดเสียง
หมา พันทาง 3-4 ตัวหมอบอยู่ใกล้ๆ เป็นสาเหตุสำคัญที่ต้องขังนกแก้วกับกระต่ายขาวชื่อ มูนนี่ ไว้ในกรง...เจ้าสองตัวนี่ไม่ถูกกัน อันที่จริงเจ้าซันนี่ไม่ถูกกับใครหน้าไหนทั้งนั้น ไม่ว่าหมา, กระต่าย, กระรอกที่คอย เกาะแข้งเกาะขาเกือบทุกคนอยู่ตลอดเวลา
เจ้าซันนี่มันคง นึกว่าตัวเองเป็นหมาเมื่อไปร้องโวยวายเหมือนจะท้าเจ้านินจา-หมาดำตัวใหญ่ให้ มาสู้กัน...นินจามันงับทีเดียวก็ทะลุตัวซันนี่แล้วล่ะ!
วันหนึ่ง กระต่ายขาวมูนนี่ก็สิ้นลมหายใจทั้งๆ ที่นัยน์ตาสีทับทิมยังลืมโพลง...
เรา ขุดหลุมฝังมันที่ใต้ต้นจำปี ใกล้ๆ กับโคน "กล้วยพัด" ที่หามาปลูก ตั้งแต่ยังต้นน้อยๆ จนสูงไล่ๆ รั้วบ้านแล้ว...ที่นั่นยังมีกระถางหม้อข้าวหม้อแกงลิงต้นเล็กๆ กับกระถางตะบองเพชรแคระที่ยังจำศีลอยู่ในดิน
ตอนที่มูนนี่ตาย ใหม่ๆ เราเก็บกรงและขวดน้ำ ทำความสะอาดจนโล่งกว้าง...แต่เมื่อปล่อยนกแก้วออกจากกรง ซันนี่ชอบเดินเตาะแตะไปเอียงคอมองตรงที่เคยมีกรงของมูนนี่อยู่ บางทีก็เดินอ้อมไปมา ไม่ยอมเหยียบไปตรงที่เคยตั้งกรงเด็ดขาด!
ตอนค่ำๆ เสียงนกแก้วร้องเบาๆ ตามองเป๋งเหมือนจะทักทายกระต่ายที่เคยเป็นคู่อาฆาตกันมาก่อน...
จนกระทั่งคืนหนึ่ง ตรงกับวันพระใหญ่ พระจันทร์เต็มดวง
เรา นั่งที่โต๊ะสนามหน้าซุ้มอัญชันและต้นหม่อน แหงนหน้ามองดูกระต่ายในพระจันทร์เต็มดวง ท่ามกลางบรรยากาศเยือกเย็น สรรพสิ่งดูเงียบเชียบ มีแต่เสียงสายลมพัดลู่ไปตามสุมทุมพุ่มไม้...เสียงลูกชายคนเล็กที่คอยดูแล ทั้งนกแก้วกับกระต่ายก็ชี้มือไปที่โคนกล้วยพัด
"พ่อแม่ดูที่นั่นซี..."
ผม หันมองตามสายตาไป...กระต่ายสีขาวตัวหนึ่งกำลังหมอบอยู่ที่พื้นหญ้าริมรั้ว นัยน์ตาสีชมพูมองดูดวงจันทร์ก่อนจะหันมามองเรา...เสียงใครดังขึ้นว่า มูนนี่!
กระต่ายขาวผงกหัวคล้ายจะขานรับก่อนจะกระโดดช้าๆ ไปที่ข้างกระ ถางหม้อข้าวหม้อแกงลิง...แล้วเผ่นแผล็วหายเข้าไปในต้นกล้วยพัดที่แผ่ใบกว้าง ขวาง เหมือนจะปกป้องบางสิ่งบางอย่างที่เราไม่อาจจะรู้เห็น หรือประจักษ์แจ้งด้วยประการทั้งปวง...
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREV3TURNMU1nPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09TMHdNeTB4TUE9PQ==
วันที่: 20 มีนาคม 2552 เวลา:10:03:59 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
