แต่ถ้าถึงขนาดเส้นพลิก ออกกำลังกายต่อไม่ได้ ก็เรียกโหมเป็นไม่มีคุณภาพ เพราะทำให้วันต่อมาต้องหยุดให้ร่างกายเยียวยาตัวเอง ศาสนาพุทธถึงได้มีทางสายกลางให้เราเลือกเดิน แต่ไม่ง่ายเลยที่จะไปตามทางนั้น...

ส่วนตัวเป็นพวกไม่ตึงไปเลย ก็หย่อนไปเลย บางทีออกกำลังหนักมาก พอจะไม่ออกก็ไม่ออกเลย มันถึงไม่ผอมสักที อ้วนมากอ้วนน้อยอยู่นั่นล่ะ

การเขียนบันทึกทำให้เรามองตัวเรามากขึ้น มองเข้าไปว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ หาเหตุผลในสิ่งที่ทำ ทำให้เราเจอปัญหา และในที่สุดเราก็พยายามที่จะหาทางออก เป็นธรรมดาของคนทุกคนที่จะมองไปข้างนอกก่อน เพราะมันเป็นสิ่งที่ตาของเราเห็นอยู่นั่นเอง แต่การที่คนเราจะหันกลับมามองตัวเอง อาจจะต้องให้ผ่านจุดพีคในชีวิต เช่นอกหัก สอบตก บลาๆๆ ทั้งที่การมองตัวเองเป็นสิ่งที่เราควรทำตลอดเวลา

หวังว่าหลายคนที่อ่านมาถึงตอนนี้ จะไม่ได้นึกไปถึงการส่องกระจกนะ "อย่าทำแบบนั้น"(ลากเสียงยาว)

ที่พูดถึงเรื่องทางสายกลางขึ้นมาเพราะ วันนี้ไม่ได้เต้น CIZE อีกแล้ว...

วันนี้ร่างกายรู้สึกว่าได้เหรียบเงิน ล้ามากๆลุกนั่งทีก็ร้าวที ไอเรื่องจะให้ไปกระโดดโลดเต้นใน CIZE นี่ลืมไปได้เลย (ข้ออ้างน่ะ) เลยออกวันเว้นวันไปเลยแล้วกัน ถ้าร่างกายพร้อมกว่านี้ ค่อยออกตามตารางแล้วกัน (ข้ออ้างอีกแล้ว)

จริงๆแล้วกลัวใจตัวเอง ว่าถ้าฝืนอีก จะตึงเกินไป สุดท้ายสายจะหย่อน หรืออาจจะขาดไปเลย แล้วก็จะไม่ได้ผอมอีก ซึ่งถ้าไม่ได้มานั่งเขียนบันทึกก็จะไม่ได้นั่งคิดเรื่องนี้เลย ขอบคุณบันทึกจริงๆ ทำให้การออกกำลังกายในแต่ละวันมีอะไรมากขึ้น

*ถ้าเริ่มแล้วไม่ย้อมแพ้ ยังไงวันนึงเราก็จะไปถึงเส้นชัยนะ ว่ามั้ย?

**แต่ชีวิตคนเรามันไม่ง่าย ถ้านับหนึ่งแล้วไปถึงสิบได้ง่ายๆ โลกนี้คงไม่มีคนอ้วน โลกนี้คงไม่มีคนที่ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิต

***อยากให้ทุกคนไม่ย่อท้อแล้วสู้ต่อไป ไม่ว่าตอนนี้จะทำอะไรอยู่ แค่ทำต่อไป ยังไงก็ต้องมีวันของเราสักวันนึง!!

****วันนี้โยคะก็ก้าวหน้าขึ้นอีกนิดนึงแล้ว แต่รู้สึกจะไปก้าวหน้ากับท่าอื่นแฮะ แต่จะท่าไหนก็ดีใจทั้งนั้น...