บันทึกการออกกำลังกาย วันที่ 4(Sunday, December 13, 2558 BE)
เช่นเคยค่ะ นี่คือบันทึกการออกกำลังกาย ไม่สนใจข้ามเลยค่ะ

มาถึงตอนนี้อยากจะบอกว่า เป็นเรื่องง่ายมากที่คนเราจะท้อแท้ สิ้นหวัง อยากหยุด หรืออยากเลิก ตัวเองก็มีความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาตลอด แล้วถ้าถามว่าที่ผ่านมายอมแพ้ไปกี่ครั้งแล้ว ถ้าจะนับกันจริงๆต้องใช้กระดานดำ แบบที่เขานับคะแนนเวลาเลือกตั้งกันนั้นแหล่ะ เพราะมันมหาศาลมาก

หลายคนเคยบอกไว้ คนที่ประสบความสำเร็จกับคนทั่วไปต่างกันแค่ว่า คนที่ประสบความสำเร็จไม่ยอมแพ้ พยายามไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะล้มสักกี่ครั้ง จะลุกสักกี่ครั้ง สุดท้ายเขาเลยไปถึงเป้าหมายได้สำเร็จ

ซึ่งเรื่องนี้พูดเป็นคำพูดสวยหรูได้อย่างดี สามารถเป็นชื่อหนังสือที่ขายดีได้ด้วยซ้ำ เพราะการล้มเลิกเป็นเรื่องที่เราๆท่านๆก็ทำกันอยู่ในชีวิต ไม่ได้พูดถึงแค่เรื่องลดน้ำหนัก แต่พูดถึงหลายๆเรื่องในชีวิตเรา ไม่ต้องให้มานั่งสาธยายเชื่อว่าตอนนี้ในหัวแต่ละคน ต้องมีผุดขึ้นมาอย่างน้อยสามสี่เรื่องแล้วล่ะ

วันนี้เป็นวันที่ท้อแท้สิ้นหวังมาก เพราะรู้สึกล้า เหนื่อย เบื่อ ตามประสาคนจิตใจอ่อนแอ แต่ฝ่ายธรรมะอย่างแม่ก็เดินมาถาม เหมือนรู้ว่าเราจะอยากยอมแพ้ "วันนี้โย(คะ)มั้ย" เราด้วยความขี้เกียจมาก ก็บ่นๆไป เนี่ยไม่ชอบเลย คืออย่างที่บอกไปตั้งแต่วันที่ 1 ว่าไม่ชอบโยคะเลย (เพียงแต่มันเห็นความก้าวหน้าชัดเจนที่สุดในบรรดากิจกรรมอื่นๆที่เคยทำมา เลยทำให้ไปต่อได้) แม่ก็แบบ แล้วแต่แล้วกัน "แล้วจะทำอะไรล่ะ" นั่นสิ จะทำอะไรดี ในเมื่อโยคะมันยังเห็นทางที่เราจะไปต่อได้ แล้วพอคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรดี ก็ได้แต่หยิบเสื่อมากางแล้วเรียกแม่ "แม่ โย(คะ)กันเถอะ"

ชีวิตคนเรา บางครั้ง สิ่งที่ชอบกับสิ่งที่ถูกต้องมันก็คนละอย่างกัน บางครั้งเราก็ต้องทำเป็นลืมๆไปว่าเราไม่ชอบ ในเมื่อชีวิตคนเรามันไม่ได้ราบลื่น ไหลเรียบขนาดนั้น ขวากหนามอุปสรรคต่างๆมากมายในชีวิตสารพัด ทางบางทางที่จะนำเราไปถึงเส้นชัยแบบรวดเร็วที่สุด เส้นทางนั้นถึงแม้จะสั้นแต่เต็มไปด้วย บ่อหลุมบ่อโคลน ถนนดินลูกรัง ต้นไม้ล้มขวางทาง เราก็ต้องผ่านมันไปให้ได้อยู่ดี ถ้าอยากจะไปให้ถึงเส้นชัยไวๆ บางครั้งทางที่เราชอบอาจจะนำเราไปสู่เขาวงกตที่ไม่มีที่สิ้นสุดด้วยซ้ำ เพียงแต่เพราะชอบ เราเลยเต็มใจที่จะเดินวนเวียนอยู่ในนั้น เหมือนติดอยู่ในวัฏจักรคนอ้วนตลอดกาล

ซึ่งมันง่ายดายที่จะล้มเลิก เดินหันกลับไปสู่จุดเริ่มต้นนะ แต่เราก็จะกลายเป็นคนที่แพ้ไปตลอดชีวิต ต่อให้พยายามอีกสักกี่ครั้งก็ต้องแพ้อยู่ดี เราจะอ้วนแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยหรือไง? อยากป่วยตายหรือไง? แน่นอนว่าไม่อยู่แล้ว

อาจจะบอกไม่ชัดเจนว่าหัวใจสำคัญของโยคะครั้งนี้คือแม่ เพราะถ้าไม่มีแม่มาคะยั้นคะยอ มาคอยรบเร้าให้ซื้อเสื่อ แม่ถึงขนาดตัดสินใจเล่นด้วยเพื่อให้เราเล่น ทั้งที่แม่ก็บ่นตลอดว่าแม่อายุเท่านี้แล้วไม่รู้จะลดไปทำไม ถึงขนาดวันที่แม่เส้นพลิก ยังมาเฝ้าให้เราโยคะเลย สิ่งที่เหนือกว่าหัวใจสำคัญของโยคะ ก็คือหัวใจของคนเป็นแม่นั่นแหล่ะ อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี มีความสุข คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ไม่ได้หวังอะไรจากเราอยู่แล้ว 'รักแม่ที่สุด'

*วันนี้ความก้าวหน้าก็ยังเพิ่มขึ้นทีละนิดๆ ยังคงไปไม่ถึงเป้าหมายเล็กๆที่ยิ่งใหญ่ที่ตั้งไว้ แต่ก็จะพยายามต่อไป เพราะมีกำลังใจที่ดีคือแม่

**เมื่อวานที่ไม่ได้เต้น CIZE วันนี้ก็เต้นเรียบร้อย เหงื่อเยอะพอสมควร เพราะเต้นแรง พวกสายแอโรบิคแบบนี้ ลดไวลดช้านี่อยู่ที่ตัวบุคคลเลยนะ ถ้าคุณเต้นเอื่อยๆเฉื่อย เขาให้ทำ 100% คุณก็ทำ 40% คุณก็จะไปช้า แล้วอย่าไปอิดออดเชียวว่าทำตั้งนานทำไมไม่เห็นผอมเลย 'จะเอาจากไหนมาผอมคะคุณ!' จริงๆโยคะก็เหมือนกันแหล่ะ แต่อย่างที่บอกว่าอาจจะต้องสายมาโซนิดหน่อย เพราะแอโรบิคเต้นแรงขึ้นมันไม่เสียวแปล๊บ ไม่ได้เกิดปฏิกิริยาทันทีทันใดขนาดนั้น เลยต้องใจแข็งกันนิดนึง

***วันนี้เชียร์ให้ทุกคนลองโยคะ ถ้ายังไม่เจออะไรที่รู้สึกว่าใช่ แต่ถ้าเจอแล้วไม่ต้องลองแล้ว เอาที่ตัวเองคิดว่าใช่ให้สุดยอดไปเลยเถอะ ถ้ามัวแต่หาสิ่งที่ดีกว่า ทั้งชีวิตคุณอาจจะไม่เจอเลยก็ได้ สู้ๆนะทุกคน